بیماری‌ها و اختلالات معده

[سونای]

اولسر پپتیک

بزوآر (Bezoar)
بیماری منتریه (MENETRIERُS DISEASE)
پرولاپس مخاط معده
پولیپ‌های معده
خونریزی دستگاه گوارش فوقانی
دیورتیکول معده
زخم دئودنوم
زخم معده
سندرم زولینگر - الیسون (گاسترینوما)
کارسینوم معده
لنفوم و سود و لنفوم‌ معده
لیومیوم و لیومیوسارکوم معده
ولوولوس معده

[سونای]

اولسر پپتیک




درنتيجهٔ اثر سوزانندهٔ شيرهٔ اسيدى معده بر روى يک اپى‌تليوم حساس اولسر پپتيک ايجاد مى‌شود. بسته به شرايط مختلف، اولسر پپتيک ممکن است در مري، دئودنوم، معده، ژژونوم به‌دنبال ايجاد گاستروژژونوستومى يا در ايلئوم به‌علت مخاط نابه‌جاى معده در ديورتيکول مکل ايجاد شود. اسيد عامل اصلى ايجادکنندهٔ آسيب است؛ در واقع پرواضح است که بدون وجود اسيد در شيرهٔ معده، هيچ‌گاه اولسر پپتيک (خوش‌خيم) ايجاد نمى‌شود. در موارد زخم‌هاى معده يا دئودنوم، قبل از اينکه اسيد بتواند موجب آسيب شود، هليکوباکترپيلورى بايد در مخاط کلونيزه و موجب تضعيف آن شود و درمان عليه اين ارگانيسم اثرات قطعى‌ترى بر بيمارى دارد.







مردان، سه برابر بيشتر از زنان درگير مى‌شوند. زخم دئودنوم در افراد جوان ده بار شايع‌تر از زخم معده است اما در سنين بالا، شيوع آنها برابر مى‌شود.






به‌طور کلي، پروسهٔ ايجاد زخم، منجر به چهار نوع ناتوانى مى‌شود:
۱. درد شايع‌ترين علامت است.
۲. خونريزى ممکن است به‌دليل اروزيون عروق زير مخاط يا خارج روده‌اى در اثر عميق شدن زخم ايجاد شود.
۳. نفوذ زخم به لايه‌هاى رودهٔ گرفتار اگر ساير احشاء زخم را نپوشاند. مى‌تواند منجر به پرفوراسيون شود
۴. درنتيجهٔ تورم التهابى و ايجاد اسکار ممکن است انسداد رخ دهد که شايع‌تر از همه در اثر زخم‌هاى ناحيهٔ پيلور يا محل اتصال مرى به معده ايجاد مى‌شود، زيرا در اين مناطق لومن از همه‌ جا باريک‌تر است.









منبع (http://vista.ir/content/82051/%D8%A7%D9%88%D9%84%D8%B3%D8%B1-%D9%BE%D9%BE%D8%AA%DB%8C%DA%A9/)

[سونای]

بزوآر (Bezoar)




بزوآر شامل مواد جامد تشکيل شده در معده است. تريکوبزوآر از مو تشکيل شده و اغلب در دختران جوان که موهاى خود را کنده و مى‌خورند، ديده مى‌شود. فيتوبزوآر شامل فيبرهاى تجمع يافته سبزيجات است. فشار توده مى‌تواند موجب ايجاد زخم معده شود که در معرض خونريزى يا پرفوراسيون است.







وضعيت بعد از گاسترکتومى مريض را مستعد تشکيل بزوآر مى‌کند زيرا ترشح اسيد و پپسين کم مى‌شود و عملکرد آسياب‌کنندهٔ آنتر از بين مى‌رود.






بزوآرهاى بزرگ نيمه جامد ناشى از کانديدا آلبيکانس نيز در بيماران بعد از گاسترکتومى ديده شده است. در بعضى موارد مى‌توان با کمک گاستروسکوپ، بزوآر را قطعه‌قطعه نمود. نيستاتين خوراکى نيز بايد به بيمار تجويز شود.






بيماران مبتلا به بزوآر علامتدار، شکايت از درد شکمى دارند. در صورت وجود زخم و خونريزي، ميزان مرگ به ۲۰% مى‌رسد.






تقريباً تمام بزوآرهاى معده را مى‌توان با اندوسکوپى خرد نمود. ضايعات فراموش شده که عارضه داده‌اند (خونريزى يا پرفوراسيون) نياز به گاسترکتومى دارند.



منبع (http://vista.ir/content/82381/%D8%A8%D8%B2%D9%88%D8%A2%D8%B1-%28Bezoar%29/)

[سونای]

بیماری منتریه (MENETRIERُS DISEASE)






بيمارى منتريه يک نوع گاستريت هيپرتروفيک است و ويژگى‌هاى آن شامل افزايش، کاهش يا طبيعى‌بودن ترشح اسيد و افزايش دفع پروتئين از مخاط ضخيم‌شده به داخل روده و هيپرتنروفى شديد چين‌هاى معده و هيپوپروتئينمى مى‌باشد.

علت آن تغيير در ميزان بروز TGFa است.
تظاهرات بالينى شامل ادم، اسهال، بى‌اشتهائي، کاهش وزن و راش پوستى است. از دست رفتن مزمن خون نيز ممکن است وجود داشته باشد.
سوءهاضمه ممکن است به درمان با آنتى‌اسيد پاسخ دهد اما موجب بهبود روند پاتولوژيک بيمارى و هيپوپروتيئنمى ثانويه نمى‌شود.
چين‌هاى هيپرتروفيک به‌صورت نقائص پرشدگى متعدد در راديوگرافى‌هاى سريال دستگاه گوارش فوقانى ديده مى‌شوند و اغلب با کارسينوم اشتباه مى‌شوند.
نشت پروتئين از مخاط معده به آتروپين (و ساير داروهاى آنتى‌کلى نرژيک)، هگزامتونيوم برومايد، يا عوامل مسدودکنندهٔ H2 و امپرازول پاسخ مى‌دهد.
به‌ندرت در موارد هيپوپروتئنمى مقاوم به درمان، کم‌خونى يا در مواردى‌که نمى‌توانيم کانسر را از بيمارى منتريه افتراق بدهيم، انجام گاسترکتومى کامل ضرورى است.
اقدامات طى بهترين کار براى اکثر بيماران است.
بعضى از بيماران به‌تدريج دچار گاستريت آتروفيک مى‌شوند.
در بچه‌ها اين بيمارى مشخصاً خود به‌خود محدودشونده و خوش‌خيم است.
در بالغين مبتلا به بيمارى منتريه، خطر ابتلاء به آدنوکارسينوم معده بيشتر است.


منبع (http://vista.ir/content/82376/%D8%A8%DB%8C%D9%85%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D9%85%D9%86%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%87-%28MENETRIER%D9%8FS-DISEASE%29/)

[سونای]

پرولاپس مخاط معده







اين ضايعهٔ ناشايع اغلب همراه با زخم‌هاى کوچک پره‌پيلوريک معده ديده مى‌شود. حملات استفراغ و درد شکمى مشابه زخم پپتيک وجود دارد. در راديوگرافى پرولاپس چين‌هاى آنتر به‌‌داخل دئودنوم ديده مى‌شود. بايد به فکر زخم معده يا دئودنوم به‌عنوان بيمارى زمينه‌اى بود.







اغلب نياز به انجام آنترکتومى به‌همراه آناستوموز بيلروت I وجود دارد. به‌طور کلي، درمان نگهدارنده کافى است.



منبع (http://vista.ir/content/82377/%D9%BE%D8%B1%D9%88%D9%84%D8%A7%D9%BE%D8%B3-%D9%85%D8%AE%D8%A7%D8%B7-%D9%85%D8%B9%D8%AF%D9%87/)

[سونای]

پولیپ‌های معده






پوليپ‌هاى معده تومورهاى خوش‌خيم منفرد يا متعددى هستند که عمدتاً در افراد پير ديده مى‌شوند. پوليپ‌هائى که در ناحيهٔ ديستال معده قرار گرفته‌اند، بيشتر علامتدار مى‌شوند. هرگاه تشخيص پوليپ معده داده شد حتماً بايد بررسى از لحاظ کانسر معده صورت بگيرد.







پوليپ‌هاى معده براساس هيستولوژى به سه گروه، هيپرپلاستيک، آدنوماتو و التهابى تقسيم مى‌شوند. پوليپ‌هاى هيپرپلاستيک که ۸۰% موارد را تشکيل مى‌دهند، يک رشد بيش از حد اپى‌تليوم طبيعى مى‌باشند؛ اين پوليپ‌ها، نئوپلاسم‌ واقعى نيستند و هيچ ارتباطى به کانسر معده ندارند. حدود ۳۰% پوليپ‌هاى آدنوماتو، يک ناحيهٔ آدنوکارسينوما دارند و در ۲۰% بيماران دچار پوليپ آدنوماتوى خوش‌خيم، آدنوکارسينوم در ساير قسمت‌هاى معده يافت مى‌شود. با افزايش اندازه پوليپ آدنوماتو، خطر کانسر افزايش مى‌يابد. ضايعات پايه‌دار و زير ۲ سانتى‌متر اغلب بدخيم نيستند. حدود ۱۰% پوليپ‌هاى آدنوماتوى خوش‌خيم، در پيگيرى‌هاى طولانى‌مدت دچار تغييرات بدخيمى مى‌شوند.






کم‌خونى به‌علت از دست رفتن مزمن خون يا کمبود جذب آهن رخ مى‌دهد. حدود ۹۰% بيماران دچار آکلريدرى به‌دليل حداکثر تحريک هستند.






در اکثر بيماران، مى‌توان با استفاده از يک حلقهٔ پوليپکتومى از طريق اندوسکوپى با اطمينان کامل پوليپ را خارج نمود. در غير اين‌صورت براى پوليپ‌هاى بيش از ۱ سانتى‌متر يا در موارد مشکوک به کانسر، لاپاراتومى توصيه مى‌شود. در بيماران علامتدار مبتلا به پوليپوز متعدد منتشر، گاسترکتومى کامل ضرورى است.






منبع (http://vista.ir/content/82371/%D9%BE%D9%88%D9%84%DB%8C%D9%BE%E2%80%8C%D9%87%D8%A 7%DB%8C-%D9%85%D8%B9%D8%AF%D9%87/)

[سونای]

خونریزی دستگاه گوارش فوقانی


مهم‌ترين عامل مؤثر در ارزيابى‌هاى تشخيصى و درماني، مقدار و ميزان خونريزى است. اندازه‌گيرى تقريبى اين دو بايد به‌طور دقيق صورت بگيرد تا برطرف شدن حمله، به‌طور دائم مونيتور شود. دانستن اين مطلب مهم است که در ۷۵% موارد، خونريزى خود به‌خود متوقف مى‌شود، بقيه موارد يا نياز جراحى پيدا مى‌کنند يا دچار عوارض مى‌شوند و يا مى‌ميرند.







به‌جز در مواردى که ميزان خونريزى بسيار کم است، در ساير موارد هماتمز و ملنا وجود دارد. هماتمز چه به‌صورت خون قرمز روشن و چه خون تيره نشان‌دهندهٔ اين است که منشاء خونريزى در قسمت پروگزيمال ليگامان تريتز قرار دارد. به‌طور کلي، هماتمز بيانگر يک ضايعه به‌سرعت خونريزى‌دهنده است و درصد بالائى از بيمارانى که استفراغ خونى دارند، نياز به جراحى پيدا مى‌کنند. استفراغ دانه‌هاى قهوه‌اى Coffee-ground در اثر باقى‌ماندن خون در معده و تبديل هموگلوبين به‌ متهموگلوبين توسط اسيد معده ايجاد مى‌شود.






اکثر بيماران دچار ملنا (دفع مدفوع سياه يا قيري) دچار خونريزى از دستگاه گوارش فوقانى هستند، اما خونريزى به داخل روده در هر ناحيه از دهان تا سکوم مى‌تواند ملنا ايجاد کند. تبديل خون قرمز به سياه بيشتر بستگى به زمان باقى‌ماندن خون در روده دارد تا محل خونريزي. در مطالعات تجربى هنگامى که ۱ ليتر خون را وارد قسمت فوقانى روده کردند، ملنا ۵-۳ روز ادامه يافت.






هماتوشزى عبارت از دفع خون روشن از رکتوم است و مى‌تواند ناشى از خونريزى از کولون، رکتوم يا آنوس باشد. اما، در صورتى‌که در زمان خونريزى شديد از دستگاه گوارش فوقاني، زمان ترانزيت روده سريع باشد، ممکن است خون روشن بدون تغيير در مدفوع دفع شود.




اطلاعات بیشتر =» خونریزی دستگاه گوارش فوقانی (http://www.njavan.com/forum/showthread.php?199123-%D8%AE%D9%88%D9%86%D8%B1%DB%8C%D8%B2%DB%8C-%D8%AF%D8%B3%D8%AA%DA%AF%D8%A7%D9%87-%DA%AF%D9%88%D8%A7%D8%B1%D8%B4-%D9%81%D9%88%D9%82%D8%A7%D9%86%DB%8C)



منبع (http://vista.ir/content/82187/%D8%AE%D9%88%D9%86%D8%B1%DB%8C%D8%B2%DB%8C-%D8%AF%D8%B3%D8%AA%DA%AF%D8%A7%D9%87-%DA%AF%D9%88%D8%A7%D8%B1%D8%B4-%D9%81%D9%88%D9%82%D8%A7%D9%86%DB%8C/)

[سونای]

دیورتیکول معده




ديورتيکول معده، ناشايع و اغلب بدون علامت است. اغلب اين ديورتيکول‌ها، ديورتيکول‌هاى معمولى هستند که تنها داراى لايه‌هاى مخاط و زيرمخاط مى‌باشند و در چند سانتى‌مترى محل اتصال مى به معده بر روى انحناء کوچک معده قرار دارند. ديورتيکول‌هاى پره‌پيلوريک به‌طور کلى تمام لايه را شامل مى‌شوند و بيشتر علامتدار مى‌شوند. تعداد کمى از بيماران به‌علت التهاب داخل ديورتيکول دچار خونريزى مى‌شوند.


منبع (http://vista.ir/content/82379/%D8%AF%DB%8C%D9%88%D8%B1%D8%AA%DB%8C%DA%A9%D9%88%D 9%84-%D9%85%D8%B9%D8%AF%D9%87/)

[سونای]

زخم دئودنوم



http://images.persianblog.ir/225540_cgHpCv7a.jpg

زخم دئودنوم:

1-محل: شايعترين محل ايجاد زخم، اولين قسمت دئودنوم است( بيش از 95 درصد).
90 درصد زخم هاي دئودنوم در 3 سانتي متري پيلور قرار دارند.

2- اندازه: زخم هاي دئودنوم معمولا كمتر از 1 سانتي متر قطر دارند اما گاه قطر آنها به 6-3 سانتي متر نيز مي رسد( زخم هاي غول آسا)
3- حاشيه: زخم هاي دئودنوم حاشيه اي كاملا مشخص دارند.
4- عمق: گاه عمق زخم دئودنوم به MuscularisPropria مي رسد.

5- كف زخم: دركف زخم دئودنوم ناحيه اي داراي نكروز ائوزينوفيلي وجود دارد كه اطراف آن فيبروزه است.
6-بدخيمي: زخم هاي بدخيم دئودنوم بسيار نادر مي باشند.



منبع



(http://avend-mehrdad.loxblog.com/post/45/%D8%B2%D8%AE%D9%85%20%D8%AF%D8%A6%D9%88%D8%AF%D9%8 6%D9%88%D9%85.htm)

اطلاعات بیشتر =» زخم دئودنوم (http://avend-mehrdad.loxblog.com/post/45/%D8%B2%D8%AE%D9%85%20%D8%AF%D8%A6%D9%88%D8%AF%D9%8 6%D9%88%D9%85.htm)

[سونای]

زخم معده



حداکثر بروز بيمارى زخم معده بين ۴۰ تا ۶۰ سالگي، يعنى حدود ۱۰ سال بيشتر از افراد مبتلا به زخم دئودنوم است. ۹۵% زخم‌ها بر روى انحناء کوچک و ۶۰% اين زخم‌ها در ۶ سانتى‌مترى پيلور قرار دارند.






زخم معده به سه گروه با علل و درمان‌هاى متفاوت تقسيم مى‌شود. زخم‌هاى نوع I شايع‌ترين نوع هستند و در بيماران با سن متوسط ۱۰ سال بيشتر از بيماران مبتلا به زخم دئودنوم بدون هيچ‌گونه شواهد بالينى يا راديوگرافيک بيمارى زخم دئودنوم قبلى ديده مى‌شوند؛ برون‌ده اسيدى معده طبيعى يا پائين است. زخم‌ها اغلب در ۲ سانتى‌مترى مرز بين سلول‌هاى جدارى و مخاط پيلور (هميشه در مخاط پيلور) قرار دارند.






گاستريت آنترال با بيشترين شدت همواره در نزديکى پيلور بروز مى‌کند که به‌تدريج کاهش مى‌يابد. در اغلب موارد، هليکوباکتر پيلورى در زير لايهٔ موکوسى و برروى سطح لومينال سلول‌هاى اپى‌تليال يافت مى‌شود و زخم معده به احتمال زياد ناشى از عفونت، با اين ارگانيسم است.






زخم‌هاى نوع II اغلب در نزديکى پيلور (زخم‌هاى پره‌پيلوريک) و همراه با (يا در بيشتر موارد به‌دنبال) زخم‌هاى دئودنوم است. خطر سرطان در اين زخم‌ها بسيار کم است. ميزان ترشح اسيد که با روش آناليز معده اندازه‌گيرى مى‌شود، در حدود زخم دئودنوم است.






زخم‌هاى نوع III به‌دنبال مصرف درازمدت عوامل ضدالتهابى غيراستروئيدى در انتر ايجاد مى‌شوند.

منبع (http://vista.ir/content/82154/%D8%B2%D8%AE%D9%85-%D9%85%D8%B9%D8%AF%D9%87/)






اطلاعات بیشتر=» زخم معده (http://www.njavan.com/forum/showthread.php?199135-%D8%B2%D8%AE%D9%85-%D9%85%D8%B9%D8%AF%D9%87)

[سونای]

سندرم زولینگر - الیسون (گاسترینوما)




سندروم زولينگر - اليسون عبارت است از افزايش ترشح اسيد معده به‌علت تومور توليد‌کنندهٔ گاسترين (گاسترينوما) اگرچه پانکراس مقادير قابل ملاحظه گاسترين ندارد، اکثر گاسترينوماها در پانکراس ايجاد مى‌شود؛ ساير موارد در زير مخاط دئودنوم يا به‌ندرت در آنتروم يا تخمدان ديده مى‌شود. ضايعات توليد‌کنندهٔ گاسترين در پانکراس، در ۶۰% موارد کارسينوم سلول جزيره‌اى غير B، ۲۵% آدنوم منفرد و ۱۰% هيپرپلازى يا ميکروآدنوم هستند؛ ساير موارد (۵%) ناشى از گاسترينوماهاى زيرمخاطى منفرد در قسمت اول يا دوم دئودنوم هستند. حدود يک‌سوم بيماران، مبتلا به سندرم نئوپلاسم‌هاى اندوکرين متعدد نوع MEN I هستند که مشخصهٔ آن سابقهٔ فاميلى بيمارى غدد داخلى و وجود تومور در ساير غدد به‌خصوص پاراتيروئيد و هيپوفيز است. بيماران مبتلا به MEN I اغلب گاسترينوماهاى خوش‌خيم متعدد دارند. بيماران فاقد سندرم MEN I اغلب گاسترينوماهاى منفرد با خصوصيت بدخيم دارند. اين تومورها اغلب کوچک (۳-۲ ميلى‌متر) هستند و پيدا کردن آنها مشکل است.






تشخيص سرطانى‌بودن تومور تنها با نشان دادن متاستاز يا تهاجم به عروق خونى مشخص مى‌شود، زيرا الگوى بافت‌شناسى تومورهاى خوش‌خيم و بدخيم مشابه است. در اکثر بيماران مبتلا به گاسترينوماى بدخيم، بيمارى ناشى از افزايش سطح سرمى گاسترين تهديد جدى‌ترى است تا بيمارى ناشى از رشد و انتشار سلول‌هاى سرطاني.









منبع (http://www.njavan.com/forum/showthread.php?199136-%D8%B3%D9%86%D8%AF%D8%B1%D9%85-%D8%B2%D9%88%D9%84%DB%8C%D9%86%DA%AF%D8%B1-%D8%A7%D9%84%DB%8C%D8%B3%D9%88%D9%86-%28%DA%AF%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86%D9%8 8%D9%85%D8%A7%29&p=562023#post562023)



اطلاعات بیشتر =» سندرم زولینگر - الیسون (گاسترینوما) (http://www.njavan.com/forum/showthread.php?199136-%D8%B3%D9%86%D8%AF%D8%B1%D9%85-%D8%B2%D9%88%D9%84%DB%8C%D9%86%DA%AF%D8%B1-%D8%A7%D9%84%DB%8C%D8%B3%D9%88%D9%86-%28%DA%AF%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86%D9%8 8%D9%85%D8%A7%29)

[سونای]

کارسینوم معده




هليکوباکتر پيلوري، در معده گاستريت آتروفيک ايجاد مى‌کند که ضايعهٔ پيش‌ساز شناخته‌ٔ شده آدنوکارسينوم معده است. مطالعات اپيدميولوژيک نشان داده است که عفونت هليکوباکتر پيلوري، به ميزان ۶/۳ تا ۱۸ برابر (همهٔ بيماران در مقابل زنان) خطر ايجاد کارسينوم تنه يا آنتر معده (نه کارديا) را افزايش مى‌دهد و اين خطر ارتباط مستقيم با سطح سرمى آنتى‌بادى‌هاى ضد هليکوباکتر پيلورى دارد.







مطالعات اپيدميولوژيک نشان داده است که ميزان بروز کارسينوم معده با مصرف کم سبزيجات و ميوه‌جات و مصرف زياد نشاسته ارتباط دارد. کارسينوم معده در افراد زير ۴۰ سال نادر است و از اين سن به‌بعد خطر ايجاد آن به‌تدريج افزايش مى‌يابد. سن متوسط کشف بيمارى ۶۳ سال است. در مردان دو برابر بيشتر از زنان شايع است.






کانسرهاى اپى‌تليال معده تقريباً همواره آدنوکارسينوم هستند. تومور سلول سنگفرشى قسمت پروگزيمال معده به‌طور ثانويه از تومور مرى ناشى مى‌شود. پنج زيرگروه مرفولوژيک وجود دارد:





کارسینوم پولیپوئید (۲۵%)

کارسینوم پیشرفته (۳۵%)
کارسینوم زخمی‌شونده (۲۵%)

کانسر زودرس معده
لینیت پلاستیکا (Linitis Plastica) (%۱۰)








- پيش‌آگهى:


ميزان بقاء ۵ ساله با توجه به ميزان گسترش تومور عبارت است از: مرحلهٔ I: هفتاد درصد؛ مرحلهٔ II: سى درصد؛ مرحلهٔ III: ده درصد و مرحلهٔ IV: پنج درصد.






مرگ به‌علت انتشار تومور به ساير اعضاء يا انسداد پيشروندهٔ معده و ايجاد سوءتغذيه رخ مى‌دهد.



منبع (http://www.njavan.com/forum/showthread.php?199138-%DA%A9%D8%A7%D8%B1%D8%B3%DB%8C%D9%86%D9%88%D9%85-%D9%85%D8%B9%D8%AF%D9%87&p=562027#post562027)


اطلاعات بیشتر =»کارسینوم معده (http://www.njavan.com/forum/showthread.php?199138-%DA%A9%D8%A7%D8%B1%D8%B3%DB%8C%D9%86%D9%88%D9%85-%D9%85%D8%B9%D8%AF%D9%87)

[سونای]

لنفوم و سود و لنفوم‌ معده




لنفوم دومين تومور اوليهٔ شايع معده است که تنها ۲% کل موارد را تشکيل مى‌دهد (آدنوکارسينوم: ۹۵% موارد). تقريباً تمام موارد لنفوم غير هوچکين است و اغلب به‌عنوان لنفوم سلول B بافت لنفوئيد همراه با مخاط (MALT) طبقه‌بندى مى‌شود. حدود ۲۰% بيماران داراى يک تومور اوليهٔ ديگر در يک عضو ديگر هستند.







علائم اصلى شامل درد اپى‌گاستر و کاهش وزن (مشابه کارسينوم) است. به‌طور مشخص، تومور در زمان تشخيص، حجيم است؛ اما برخلاف آدنوکارسينوما علائم لنفوم معده نسبت به اندازه تومور، خفيف‌تر است. در ۵۰% بيماران توده قابل لمس در اپى‌گاستر وجود دارد. راديوگرافى با باريم ضايعه را نشان مى‌دهد اگرچه در اغلب موارد با آدنوکارسينوم، و در ۱۰% موارد، با يک زخم معده خوش‌خيم اشتباه مى‌شود. انجام گاستروسکوپى و بيوپسى با برس، تشخيص قطعى را در ۷۵% موارد قبل از انجام عمل جراحى مشخص مى‌کند. مرحله‌بندى قبل از عمل با استفاده از CTاسکن و بيوپسى مغز استخوان صورت مى‌گيرد.






درمان لنفوم معده با درجه پائين شامل شيمى‌درمانى درازمدت با سيکلوفسفاميد است. رزکسيون جراحى همراه با پرتودرمانى کل شکم ممکن است در درمان بيماران با لنفوم با درجه بالا انجام شود اما هنوز مورد ترديد است. مرحله‌بندى حين عمل جراحى شامل بيوپسى سوزنى از هر دو لوب کبد و بيوپسى از غدد لنفاوى سلياک و پاراآئورتيک است. اسپلنکتومى تنها در صورت تهاجم مستقيم به طحال بايد انجام شود. در صورت گسترش تومور به دئودنوم يا مري، رزکسيون اين ارگان‌ها لازم نيست و توصيه مى‌شود بعد از عمل جراحى درمان کمکى انجام گيرد. اغلب موارد عود در ۲ سال اول بعد از جراحى اتفاق مى‌افتد. از آنجائى‌که دوسوم موارد عود در خارج از شکم رخ مى‌دهد، انجام شيمى‌درمانى بعد از عمل در بيماران با خطر بالاى عود توصيه مى‌شود.






سودولنفوم معده شامل يک توده بافت لنفوئيد در جدار معده اغلب همراه با يک زخم مخاطى بر روى آن است. اين‌طور تصور مى‌شود که اين توده در پاسخ به يک التهاب مزمن به‌وجود مى‌آيد. اين ضايعه بدخيم نيست اما از لحاظ تظاهرات بالينى (شامل درد و کاهش وزن) و مطالعات راديوگرافيک (وجود يک توده در راديوگرافى با باريم) قابل افتراق از ضايعات بدخيم نمى‌باشد.






درمان سودولنفوم معده رزکسيون است. افتراق آن از لنفوم از طريق بررسى بافت‌شناسى نمونه است که در سودولنفوم، مراکز ژرمينال بالغ ديده مى‌شود. بعد از عمل جراحى به هيچ درمانى نياز نيست.




منبع (http://vista.ir/content/82374/%D9%84%D9%86%D9%81%D9%88%D9%85-%D9%88-%D8%B3%D9%88%D8%AF-%D9%88-%D9%84%D9%86%D9%81%D9%88%D9%85%E2%80%8C-%D9%85%D8%B9%D8%AF%D9%87/)

[سونای]

لیومیوم و لیومیوسارکوم معده


ليوميوم ضايعهٔ زيرمخاطى شايعى است که اغلب بدون علامت است اما ممکن است موجب خونريزى شود. ليوميوسارکوم ممکن است بسيار بزرگ شود و اغلب با خونريزى تظاهر مى‌يابد. از لحاظ راديولوژيک، تومور داراى يک زخم مرکزى است که به‌علت نکروز (در نتيجه رشد به خارج و کاهش خونرساني) ايجاد مى‌شود. در اغلب موارد، منشاء تومور از قسمت پروگزيمال معده است. اين تومور ممکن است به‌ داخل لومن معده رشد کند، کاملاً در سطح سروزى باقى بماند يا حتى به‌داخل حفرهٔ شکمى برجسته شود. انتشار تومور از طريق تهاجم مستقيم يا متاستاز خونى صورت مى‌گيرد. با استفاده از CTاسکن مى‌توان اطلاعات مفيدى از ميزان گسترش خارج معده‌اى تومور به‌دست آورد. ليوميوم را بايد با هسته‌بردارى (enucleation) يا رزکسيون گوه‌اى (Wedge resection) خارج نمود. به‌دنبال انجام رزکسيون‌هاى راديکال‌تر براى درمان ليوميوسارکوم ميزان بقاء ۵ ساله به‌ ۲۰% مى‌رسد. ضايعاتى که داراى ده ميتوز يا بيشتر در يک ميدان با قدرت‌نمائى بالا باشند، به‌ندرت قابل درمان هستند، اين تومور به پرتودرمانى مقاوم است.




منبع (http://vista.ir/content/82375/%D9%84%DB%8C%D9%88%D9%85%DB%8C%D9%88%D9%85-%D9%88-%D9%84%DB%8C%D9%88%D9%85%DB%8C%D9%88%D8%B3%D8%A7%D 8%B1%DA%A9%D9%88%D9%85-%D9%85%D8%B9%D8%AF%D9%87/)

[سونای]

ولوولوس معده






معده ممکن است حول محور طولى خود (organo-axial volvulus) يا خطى که وسط انحناء کوچک را به‌ وسط انحناء بزرگ وصل مى‌کند (mesenterioaxial volvulus) چرخش پيدا کند. حالت اول شايع‌تر و اغلب همراه با هرنى‌هياتال پاراازوفاژيال است.







ولوولوس حاد معده موجب پيدايش درد شديد شکمى همراه باترياد تشخيصى بروچارد Brochardt مى‌شود که عبارت است از: ۱. استفراغ به‌دنبال عق‌زدن و سپس عدم توانائى در استفراغ کردن؛ ۲. اتساع اپى‌گاستر؛ و ۳. عدم توانائى در عبور لولهٔ نازوگاستريک. در اين‌حالت، انجام لاپاراتومى فورى ضرورى است تا از نکروز حاد معده و شوک جلوگيرى شود. انجام راديوگرافى سريال دستگاه گوارش فوقانى به‌طور اورژانس، انسداد در محل ولوولوس را نشان مى‌دهد. ميزان مرگ بالا است.






ولوولوس مزمن شايع‌تر از حاد است. ممکن است بدون علامت باشد يا موجب درد کرامپى متناوب شود. در صورت وجود هرنى‌هياتال پاراازوفاژيال، ترميم هرنى و گاستروپکسى قدامى ضرورى است.


منبع (http://vista.ir/content/82378/%D9%88%D9%84%D9%88%D9%88%D9%84%D9%88%D8%B3-%D9%85%D8%B9%D8%AF%D9%87/)