Almas Parsi
28th October 2013, 12:33 PM
ریشه تاریخی ضرب المثل «شتر دیدی؟ ندیدی»
اگر یک نفر از رازی خبردار باشد و بروز دادن آن، باعث زحمت و گرفتاری خودش با دیگری بشود به او می گویند شتر دیدی ندیدی.
http://1doost.com/Files/Pictures/1392/07/05/1380257884.jpg
گویند: سعدی (http://www.tebyan.net/adabi-honari/82/02/html/saadi-shirazi.htm) از دیاری به دیار دگر می رفت.
در راه چشمش به جای پای یک مرد و یک شتر افتاد که از آنجا عبور کرده بودند. کمی که رفت جای پنجه های دست مسافر را دید که به زمین تکیه داده و بلند شده، پیش خود گفت: «سوار این شتر زن آبستنی بوده»
بعد یک طرف راه مگس و طرف دیگر پشه به پرواز دید. پیش خود گفت: «یک لنگه بار این شتر عسل، لنگه دیگرش روغن بوده» باز نگاهش به خط راه افتاد دید علف های یک طرف جاده چریده شده و طرف دیگر نچریده باقی مانده؛ گمانش برد: « شتریک چشم کور، یک چشم بینا داشته»
از قضا خیالات سعدی همه درست بود و ساربانی که از مقابلش گذشته بود به خواب می رود و وقتی که بیدار می شود می بیند شترش رفته.
او سرگردان بیابان شد تا به سعدی رسید. پرسید: «شتر مرا ندیدی؟»
سعدی گفت: «ترا شتر یک چشم کور نبود؟»
مرد گفت: «آری»
گفت: « یک لنگه بار شتر عسل، لنگه دیگرش روغن نبود؟»
گفت: «آری»
گفت: «زن آبستنی بر شتر سوار نبود؟»
گفت: «چرا» سعدی گفت: «من ندیدم!»
مرد ساربان که همه نشان ها را درست شنید اوقاتش تلخ شد و گفت: «شتر مرا دزدیده ای همه نشانی ها نیز صادق است.»
بعد با چوبی که در دست داشت شروع کرد سعدی را زدن.
سعدی تا خواست بگوید من از روی جای پا و علامت ها فهمیدم چند تایی چوب ساربانی خورده بود، وقتی مرد ساربان باور کرد که او شتر را ندزدیده راه افتاد و رفت.
سعدی زیر لب زمزمه کرد و گفت:سعدیا چند خوری چوب شترداران را
می توان صرف نظر کرد شتر دیدی؟ نه!
منبع : تبیان (http://1doost.com/go/?u=http%3A%2F%2Fwww.tebyan.net%2Fnewindex.aspx%3Fp id%3D8254)
اگر یک نفر از رازی خبردار باشد و بروز دادن آن، باعث زحمت و گرفتاری خودش با دیگری بشود به او می گویند شتر دیدی ندیدی.
http://1doost.com/Files/Pictures/1392/07/05/1380257884.jpg
گویند: سعدی (http://www.tebyan.net/adabi-honari/82/02/html/saadi-shirazi.htm) از دیاری به دیار دگر می رفت.
در راه چشمش به جای پای یک مرد و یک شتر افتاد که از آنجا عبور کرده بودند. کمی که رفت جای پنجه های دست مسافر را دید که به زمین تکیه داده و بلند شده، پیش خود گفت: «سوار این شتر زن آبستنی بوده»
بعد یک طرف راه مگس و طرف دیگر پشه به پرواز دید. پیش خود گفت: «یک لنگه بار این شتر عسل، لنگه دیگرش روغن بوده» باز نگاهش به خط راه افتاد دید علف های یک طرف جاده چریده شده و طرف دیگر نچریده باقی مانده؛ گمانش برد: « شتریک چشم کور، یک چشم بینا داشته»
از قضا خیالات سعدی همه درست بود و ساربانی که از مقابلش گذشته بود به خواب می رود و وقتی که بیدار می شود می بیند شترش رفته.
او سرگردان بیابان شد تا به سعدی رسید. پرسید: «شتر مرا ندیدی؟»
سعدی گفت: «ترا شتر یک چشم کور نبود؟»
مرد گفت: «آری»
گفت: « یک لنگه بار شتر عسل، لنگه دیگرش روغن نبود؟»
گفت: «آری»
گفت: «زن آبستنی بر شتر سوار نبود؟»
گفت: «چرا» سعدی گفت: «من ندیدم!»
مرد ساربان که همه نشان ها را درست شنید اوقاتش تلخ شد و گفت: «شتر مرا دزدیده ای همه نشانی ها نیز صادق است.»
بعد با چوبی که در دست داشت شروع کرد سعدی را زدن.
سعدی تا خواست بگوید من از روی جای پا و علامت ها فهمیدم چند تایی چوب ساربانی خورده بود، وقتی مرد ساربان باور کرد که او شتر را ندزدیده راه افتاد و رفت.
سعدی زیر لب زمزمه کرد و گفت:سعدیا چند خوری چوب شترداران را
می توان صرف نظر کرد شتر دیدی؟ نه!
منبع : تبیان (http://1doost.com/go/?u=http%3A%2F%2Fwww.tebyan.net%2Fnewindex.aspx%3Fp id%3D8254)