SouRosh. FaD
27th August 2013, 01:30 AM
ویلیام وایت از اعضای کمیته حفاظت بود و به سبب زمینه کاری خود، توجه خاصی به فضاهای شهری رو به زوال داشت. وی اعتقاد به فضاهای شهری کوچک داشت، در این رابطه اقدام به مطالعات گسترده ای پیرامون میدان های کوچک (Plaza) و پارک های کوچک (Small Park) نمود. او حاصل تجربیات خود را طی سال ها مطالعه و کار در این کتاب جمع آوری کرد. محوریت این کتاب با زندگی اجتماعی است که به نظر وی باید در روح و جان فضاهای شهری جریان داشته باشد. فضاهای شهری کارآمد به عنوان مقصد اصلی تصور می شود و در این راستا به فضاهای نشستن، متغیرهای طبیعی، اغذیه فروشی، خیابان مجاور میدان کوچک، نارضایتی ها، ظرفیت موثر، فضاهای داخلی، محل های تلاقی و فراساختارها، مکانهای شهرهای کوچک و گوشه نشینی هنرمندان پرداخته می شود.
تکنیک وایت برای برداشت رفتارهای اجتماعی در فضاهای کوچک شهری، استفاده از دوربین زمان گذار بود، بدین معنا که این دوربین ها قابلیت برداشت تصویر در فواصل زمانی منظم را دارا بودند. وی این برداشت ها را در نمودارهایی ثبت کرده است که می تواند روشی مناسب و واجد ارزش برای مشاوران و برنامه ریزان تلقی گردد.
این کتاب دستورالعملی برای تدوین آیین نامه های شهری، برنامه ریزی و طراحی مکان های اجتماعی، حفاظت از فضاهای شهری، احداث و یا اصلاح میادین پیاده- محور و پارک های اجتماع پذیر، بازآفرینی مکان ها، کاهش نارضایتی ها و افزایش گوشه نشینی های هنرمندان را در اختیار نهادهای مربوط، مشاوران، برنامه ریزان شهری، طراحان شهری، سیاستمداران و علاقه مندان به این موضوع قرار می دهد.
برنامه ریزان و طراحان شهری باید پیش از حرکت به سوی احداث میدان های پیاده- محور جدید با بهره گیری از دستورالعمل های اینچنینی، به اصلاح میدان های محلی موجود بپردازند. میدان های محلی در سرتاسر شهرهای کشور وجود دارند که به دلیل بی مهری مسئولین و طراحی های نامناسب، فعالیت های انتخابی کمتری را در آن ها شاهد هستیم. می توان شرایط یکسانی را در پارک های کوچک شهری متصور شد، چرا که برنامه ریزان و طراحان شهری ترجیح می دهند که به جای احیای مجدد پارک های وضع موجود، به احداث پارک های جدید در زمین های خالی اقدام کنند. این کار در نهایت منجر به مهجورتر شدن پارک های فعلی می گردد.
در پایان باید خاطر نشان کرد که با توجه به میل شهرهای بزرگ کشور به سمت بلند مرتبه سازی، ایجاد میدان های کوچک شهری توسط بهره برداران و سازندگان ساختمان های بلند در ازای گرفتن تراکم تشویقی تجاری اضافی در طبقات تامل برانگیز است. علت اصلی پرداختن نویسنده به موضوع میدان های کوچک شهری قانون منطقه بندی با همین سرفصل می باشد. متن مختصر این قانون در پیوست دوم قابل مشاهده است که در سال 1975 میلادی برای اولین بار و اصلاح آن در سال 1977 میلادی مورد تصویب قرار گرفته بود. پیشنهاد می شود که این ضوابط با توجه به شرایط و ویژگی های جامعه مناسب سازی شوند.
تکنیک وایت برای برداشت رفتارهای اجتماعی در فضاهای کوچک شهری، استفاده از دوربین زمان گذار بود، بدین معنا که این دوربین ها قابلیت برداشت تصویر در فواصل زمانی منظم را دارا بودند. وی این برداشت ها را در نمودارهایی ثبت کرده است که می تواند روشی مناسب و واجد ارزش برای مشاوران و برنامه ریزان تلقی گردد.
این کتاب دستورالعملی برای تدوین آیین نامه های شهری، برنامه ریزی و طراحی مکان های اجتماعی، حفاظت از فضاهای شهری، احداث و یا اصلاح میادین پیاده- محور و پارک های اجتماع پذیر، بازآفرینی مکان ها، کاهش نارضایتی ها و افزایش گوشه نشینی های هنرمندان را در اختیار نهادهای مربوط، مشاوران، برنامه ریزان شهری، طراحان شهری، سیاستمداران و علاقه مندان به این موضوع قرار می دهد.
برنامه ریزان و طراحان شهری باید پیش از حرکت به سوی احداث میدان های پیاده- محور جدید با بهره گیری از دستورالعمل های اینچنینی، به اصلاح میدان های محلی موجود بپردازند. میدان های محلی در سرتاسر شهرهای کشور وجود دارند که به دلیل بی مهری مسئولین و طراحی های نامناسب، فعالیت های انتخابی کمتری را در آن ها شاهد هستیم. می توان شرایط یکسانی را در پارک های کوچک شهری متصور شد، چرا که برنامه ریزان و طراحان شهری ترجیح می دهند که به جای احیای مجدد پارک های وضع موجود، به احداث پارک های جدید در زمین های خالی اقدام کنند. این کار در نهایت منجر به مهجورتر شدن پارک های فعلی می گردد.
در پایان باید خاطر نشان کرد که با توجه به میل شهرهای بزرگ کشور به سمت بلند مرتبه سازی، ایجاد میدان های کوچک شهری توسط بهره برداران و سازندگان ساختمان های بلند در ازای گرفتن تراکم تشویقی تجاری اضافی در طبقات تامل برانگیز است. علت اصلی پرداختن نویسنده به موضوع میدان های کوچک شهری قانون منطقه بندی با همین سرفصل می باشد. متن مختصر این قانون در پیوست دوم قابل مشاهده است که در سال 1975 میلادی برای اولین بار و اصلاح آن در سال 1977 میلادی مورد تصویب قرار گرفته بود. پیشنهاد می شود که این ضوابط با توجه به شرایط و ویژگی های جامعه مناسب سازی شوند.