محمد نظری گندشمین
7th August 2013, 05:01 PM
روزی میابمت! (http://nsuns.blogfa.com/post-85.aspx)
یادمه چند سال پیش دوران سختی رو می گذروندم که اطرافیانم از اون با عنوان "طوفان بلوغ" یاد می کردن. دوران خیلی سختی بود. هم برای خودم و هم اطرافیان.
و امروز و این روزها و این ماهها...
سوال هایی که از زندگی دارم هر روز بیشتر و بیشتر می شه اما جواب هایی که به ندرت پیدا می کنم انگشت شماره. من به اینجا رسیده ام. به این مرحله. این جا جائیه که می دونم من تنها نیستم و هر روز هزاران آدم به این مرحله می رسن و قبل از من میلیارد ها نفر به این مرحله رسیده اند.(تا حالا فکر کردی از 2.5میلیون سال پیش که اولین انسان به وجود اومد تا امروز چند نفر به عنوان انسان روی این کره اومده ن و رفته ن؟!). به جایی رسیده م که آدم به اطراف نگاه می کنه و با سرگشتگی می پرسه:
Which way?وقتی آدمی پا میشه می افته دنبال معنای زندگی شاید نشه به راحتی آرومش کرد مگر اینکه با دلایل قانع کننده ای معنایی آورد و این شعله رو کمی آروم کرد.
وقتی رشته دانشجویی م رو انتخاب می کردم نمی فهمیدم دارم چی کار می کنم و این تصمیمم چه عواقبی ممکنه داشته باشه. و حالا، وقتی دروس دانشگاه رو می خونم باز هم سوال های پیاپی از در و دیوار به سراغم میاد و دونه دونه باید جوابشونو بدم یا ردشون کنم تا خلاص شم. بمونم؟ برم؟ خودم؟ نسل بعد؟ بشریت؟
می نویسم در حالی که می دونم روزی به جایی که می خوام می رسم. اما، پس چرا می نویسم در حالی که قلباً دوست ندارم از این موضوع بنویسم و تنها میل به نوشتن منو به اینجا کشوند؟ می نویسم چون میخوام ثبت کنم که کجا بوده م. می دونم دیر یا زود این طوفان سهمگین رو -با بهایی سنگین- طی می کنم. می خوام اگه کسی از این جا رد شد و این دو خط رو خوند چیزی دستگیرش بشه. چه جوری ش رو خود داند!
به هر حال،
اگه روزی به جایی که من الان توش قرار دارم رسیدی
اگه روزی سوال هایی که از زندگی داشتی چندین برابر جواب ها بود
اگه دنبال معنای زندگی می گشتی و می خواستی پایه های یه زندگی باارزش رو بنا کنی
اگه درگیر طوفان های فکری پی در پی شدی
اگه انگیزه و هدف و همه چی ت گم شد تا زمانی که جواب سوال ها رو به دست بیاری
...
چیزی که می تونم بگم اینه که
صبر صبر صبر صبر
یادمه چند سال پیش دوران سختی رو می گذروندم که اطرافیانم از اون با عنوان "طوفان بلوغ" یاد می کردن. دوران خیلی سختی بود. هم برای خودم و هم اطرافیان.
و امروز و این روزها و این ماهها...
سوال هایی که از زندگی دارم هر روز بیشتر و بیشتر می شه اما جواب هایی که به ندرت پیدا می کنم انگشت شماره. من به اینجا رسیده ام. به این مرحله. این جا جائیه که می دونم من تنها نیستم و هر روز هزاران آدم به این مرحله می رسن و قبل از من میلیارد ها نفر به این مرحله رسیده اند.(تا حالا فکر کردی از 2.5میلیون سال پیش که اولین انسان به وجود اومد تا امروز چند نفر به عنوان انسان روی این کره اومده ن و رفته ن؟!). به جایی رسیده م که آدم به اطراف نگاه می کنه و با سرگشتگی می پرسه:
Which way?وقتی آدمی پا میشه می افته دنبال معنای زندگی شاید نشه به راحتی آرومش کرد مگر اینکه با دلایل قانع کننده ای معنایی آورد و این شعله رو کمی آروم کرد.
وقتی رشته دانشجویی م رو انتخاب می کردم نمی فهمیدم دارم چی کار می کنم و این تصمیمم چه عواقبی ممکنه داشته باشه. و حالا، وقتی دروس دانشگاه رو می خونم باز هم سوال های پیاپی از در و دیوار به سراغم میاد و دونه دونه باید جوابشونو بدم یا ردشون کنم تا خلاص شم. بمونم؟ برم؟ خودم؟ نسل بعد؟ بشریت؟
می نویسم در حالی که می دونم روزی به جایی که می خوام می رسم. اما، پس چرا می نویسم در حالی که قلباً دوست ندارم از این موضوع بنویسم و تنها میل به نوشتن منو به اینجا کشوند؟ می نویسم چون میخوام ثبت کنم که کجا بوده م. می دونم دیر یا زود این طوفان سهمگین رو -با بهایی سنگین- طی می کنم. می خوام اگه کسی از این جا رد شد و این دو خط رو خوند چیزی دستگیرش بشه. چه جوری ش رو خود داند!
به هر حال،
اگه روزی به جایی که من الان توش قرار دارم رسیدی
اگه روزی سوال هایی که از زندگی داشتی چندین برابر جواب ها بود
اگه دنبال معنای زندگی می گشتی و می خواستی پایه های یه زندگی باارزش رو بنا کنی
اگه درگیر طوفان های فکری پی در پی شدی
اگه انگیزه و هدف و همه چی ت گم شد تا زمانی که جواب سوال ها رو به دست بیاری
...
چیزی که می تونم بگم اینه که
صبر صبر صبر صبر