محمد نظری گندشمین
24th July 2013, 03:39 PM
یک پنجره
http://vista.ir/include/lifestyle/images/ba1766b8a1a8620fe75ecbb5f64278b2.jpg
▪ دوستی از من پرسید ...
ـ آیا تو کسی را می‌شناسی که یک روزش را از شروع تا پایان بدون کوچک‌ترین دغدغه‌ای گذرانده باشد؟
ـ آیا به‌راستی چنین کسی می‌تواند احساس شادمانی و رشد و بالندگی را درک کند؟
ـ آیا ممکن است وقتی برای امرار معاش از خانه خارج می‌شود بدون کم‌ترین تلاش و زحمتی بالاترین نتیجه را به‌دست آورد!
ـ همه با او دست دوستی دهند و او چشم به راه کلامی دلنشین ننشیند؟
ـ هر آن‌چه را دوست دارد می‌شنود و در چشم همه محترم و عزیز است؟
ـ چیزی را گم نمی‌کند وسیله‌ای را نمی‌شکند و ...
ـ به‌راستی چنین شخصی چگونه رشد خواهد کرد؟
از چه کسانی درس خواهد گرفت و تجربیاتش را به چه کسانی پیشکش خواهد کرد؟
اکنون زمان آن فرا رسیده است که با همه وجود دریابیم که همه سختی‌ها و بالا و پائین شدن‌ها در زندگی روزمره حاصلی زیبا به‌جز رسیدن به خود الهی ما دربرنخواهد داشت.
موهبت‌های زندگی گاه به‌صورت مسائل و رویدادهای ناخوشایند پیرامون ما را فرا می‌گیرند و آن‌قدر باقی می‌مانند تا درس نهفته در درون خویش را به ما بیاموزند.
سپس بعد از افزودن تجربه‌ای مهم به ما، به سطح می‌آیند و آرام آرام از زندگی ما بیرون می‌روند تا در جائی دیگر برای شخصی دیگر تکرار شوند.
هر باور و اندیشه نادرستی روزی به نام تصمیمی درست در زندگی ما نقش پذیرفته و اکنون که تجربه آن را پشت سر گذاشته‌ایم به آن به چشم یک اشتباه می‌نگریم، لیکن در زندگی ما انسان‌ها بهتر است بر هیچ حرکتی، نام خطا و اشتباه نگذاریم و فقط باور کنیم که این مسیر پیموده شده، شاید به شکلی دیگر نتیجه مفیدتری را عاید ما می‌کرد.
عقل، احساس، محیط اطراف و همه کسانی که همراه و در کنارمان هستند به شکلی ناخودآگاه در اتخاذ یک تصمیم سهمی بسیار کوچک دارند و زمانی که مسئولیت زندگیمان را به همه شکل برعهده می‌گیریم در واقع یعنی: نظرات دیگران را به‌عنوان مشورت بپذیریم و با حرکتی مناسب بالاترین میزان منفعت را به زندگی خود هدیه دهیم.
از زمین خوردن‌ها و برخاستن‌ها نهراسیم و از درس‌های دلنشین و گاه دل‌آزار زندگی مسیر خود را بیابیم.
از تغییر دادن خود و راه زندگیمان جلوگیری نکرده و بهتر است از جدال‌های درونی دست برداشته و کمتر از نبایدها، نمی‌شودها و نمی‌دانم‌ها صحبت کنیم.
به خواسته‌های دل خود قدرت ابراز وجود بدهید و مطمئن باشید نیاز شما هرچه باشد پیشاپیش در عرصه کائنات راه‌های رسیدن به آن فراهم شده است و هیچ مسئله‌ای آن‌قدر قدرت ندارد تا شما را از مراد بر حق دلتان، دور نگه دارد.
شگفت‌انگیز است اگر بدانید رشد شما فقط حمایت درونی خودتان را می‌طلبد و آگاهی به این مطلب که دانه کاشته شده در عمق، بالاخره سر از خاک بیرون داده و سبزینگی خود را به نمایش دیدگان مشتاق خواهد گذاشت، پس:
خواسته دل ما از عمق جانمان برخاسته، رشد کرده و در عرصه زندگی ما به زیباترین صورت عیان خواهد شد. زیرا همه خواستن‌ها خیر و راه رسیدن به همه آنها مسیری سبز است.
http://vista.ir/include/lifestyle/images/ba1766b8a1a8620fe75ecbb5f64278b2.jpg
▪ دوستی از من پرسید ...
ـ آیا تو کسی را می‌شناسی که یک روزش را از شروع تا پایان بدون کوچک‌ترین دغدغه‌ای گذرانده باشد؟
ـ آیا به‌راستی چنین کسی می‌تواند احساس شادمانی و رشد و بالندگی را درک کند؟
ـ آیا ممکن است وقتی برای امرار معاش از خانه خارج می‌شود بدون کم‌ترین تلاش و زحمتی بالاترین نتیجه را به‌دست آورد!
ـ همه با او دست دوستی دهند و او چشم به راه کلامی دلنشین ننشیند؟
ـ هر آن‌چه را دوست دارد می‌شنود و در چشم همه محترم و عزیز است؟
ـ چیزی را گم نمی‌کند وسیله‌ای را نمی‌شکند و ...
ـ به‌راستی چنین شخصی چگونه رشد خواهد کرد؟
از چه کسانی درس خواهد گرفت و تجربیاتش را به چه کسانی پیشکش خواهد کرد؟
اکنون زمان آن فرا رسیده است که با همه وجود دریابیم که همه سختی‌ها و بالا و پائین شدن‌ها در زندگی روزمره حاصلی زیبا به‌جز رسیدن به خود الهی ما دربرنخواهد داشت.
موهبت‌های زندگی گاه به‌صورت مسائل و رویدادهای ناخوشایند پیرامون ما را فرا می‌گیرند و آن‌قدر باقی می‌مانند تا درس نهفته در درون خویش را به ما بیاموزند.
سپس بعد از افزودن تجربه‌ای مهم به ما، به سطح می‌آیند و آرام آرام از زندگی ما بیرون می‌روند تا در جائی دیگر برای شخصی دیگر تکرار شوند.
هر باور و اندیشه نادرستی روزی به نام تصمیمی درست در زندگی ما نقش پذیرفته و اکنون که تجربه آن را پشت سر گذاشته‌ایم به آن به چشم یک اشتباه می‌نگریم، لیکن در زندگی ما انسان‌ها بهتر است بر هیچ حرکتی، نام خطا و اشتباه نگذاریم و فقط باور کنیم که این مسیر پیموده شده، شاید به شکلی دیگر نتیجه مفیدتری را عاید ما می‌کرد.
عقل، احساس، محیط اطراف و همه کسانی که همراه و در کنارمان هستند به شکلی ناخودآگاه در اتخاذ یک تصمیم سهمی بسیار کوچک دارند و زمانی که مسئولیت زندگیمان را به همه شکل برعهده می‌گیریم در واقع یعنی: نظرات دیگران را به‌عنوان مشورت بپذیریم و با حرکتی مناسب بالاترین میزان منفعت را به زندگی خود هدیه دهیم.
از زمین خوردن‌ها و برخاستن‌ها نهراسیم و از درس‌های دلنشین و گاه دل‌آزار زندگی مسیر خود را بیابیم.
از تغییر دادن خود و راه زندگیمان جلوگیری نکرده و بهتر است از جدال‌های درونی دست برداشته و کمتر از نبایدها، نمی‌شودها و نمی‌دانم‌ها صحبت کنیم.
به خواسته‌های دل خود قدرت ابراز وجود بدهید و مطمئن باشید نیاز شما هرچه باشد پیشاپیش در عرصه کائنات راه‌های رسیدن به آن فراهم شده است و هیچ مسئله‌ای آن‌قدر قدرت ندارد تا شما را از مراد بر حق دلتان، دور نگه دارد.
شگفت‌انگیز است اگر بدانید رشد شما فقط حمایت درونی خودتان را می‌طلبد و آگاهی به این مطلب که دانه کاشته شده در عمق، بالاخره سر از خاک بیرون داده و سبزینگی خود را به نمایش دیدگان مشتاق خواهد گذاشت، پس:
خواسته دل ما از عمق جانمان برخاسته، رشد کرده و در عرصه زندگی ما به زیباترین صورت عیان خواهد شد. زیرا همه خواستن‌ها خیر و راه رسیدن به همه آنها مسیری سبز است.