ایده پرداز
21st July 2013, 04:29 PM
در سال ۱۹۴۷ در شعر پسر طبیعت، ادن آبهز ترانه سرا می گوید که بهترین چیزی که همیشه باید یاد بگیرید فقط این است که دوست داشته باشید تا در عوض دوست داشته شوی. چهار سال پیش تر، آبراهام ماسلو روانشناس کتابی را با نام تئوری انگیزه انسانی منتشر کرده بود که شامل سلسله مراتب نیازهای مشهور می شد. در میانه این سلسله مراتب، در بالای نیازهای فیزیکی مانند امنیت اما در زیر نیازهای باطنی مانند اعتماد به نفس عشق (http://www.sanat.me/tag/%d8%b9%d8%b4%d9%82) قرار داشت. نیاز ما به عشق (http://www.sanat.me/tag/%d8%b9%d8%b4%d9%82) و متعلقات آن در این مسئله نهفته است که نیاز داریم که دوست داشته باشیم و در عوض مورد محبت قرار بگیریم. http://www.sanat.me/wp-content/uploads/love.jpgدر حالی که آبهز و ماسلو ممکن است که کاملا در مورد این که چه قدر عشق به عنوان تجربه ای انسانی مهم است باهم توافق نداشته باشند اما هر دو می دانند که عشق یکی از مهمترین جنبه های بشر بودن است. جایی که آبهز راضی بود تا به سادگی اهمیت آن را در نوشته خود بیاورد ماسلو عشق را به عنوان انگیزه ای در انسان می دانست که می خواهد چیزی را داشته باشد یا آنکه به دست آورد. عشق هدفی برانگیزاننده برای انسان است و رفتار ما می تواند توسط تلاش هایی برای به دست آوردن این هدف توضیح داده شود.
برای دهه ها تحقیقات از سلسله مراتب ماسلو حمایت می کرد. در سال ۲۰۰۵ مطالعه ای پیشرو با استفاده از تصویربرداری رزونانسی مغناطیسی کارکردی (fMRI) منتشر شد. این مطالعه به طور مشترک توسط محققانی در سه دانشگاه اجرا شد که به شواهدی عینی دست یافتند که از دیدگاه ماسلو درباره عشق به عنوان یک محرک و انگیزاننده حمایت می کرد. سیستم انگیزشی انسان با سیستم پاداش در مغز مرتبط بود. یکبار که به یک هدف دست می یابیم مغز دوپامین را در منطقه ای از سیستم پاداش به نام نوکلئوس آکومنز ( nucleus acumens) آزاد می کند. ما آن را به عنوان حس عمیقی از خوشنودی و هیجان تجربه می کنیم که انواع احساسی است که با تجربه عشق رومانتیک مرتبط می باشد. در مطالعه سال ۲۰۰۵ محققان پی بردند که هنگامی که به ۱۷ شرکت کننده جوان عکسی از فردی را نشان دادند که آنها او را دوست داشتند مناطقی از مغز که برای انگیزش و پاداش هستند شروع به کار کردند. به بیانی دیگر در این مطالعه پی بردند که عشق رومانتیک باعث برانگیزش افراد می شوند و انگیزه به سمت هدفی می رود که دوست داشته باشد و دوست داشته شود که توسط سیستم پاداش مغز سوخت رسانی می شود.
برای دهه ها تحقیقات از سلسله مراتب ماسلو حمایت می کرد. در سال ۲۰۰۵ مطالعه ای پیشرو با استفاده از تصویربرداری رزونانسی مغناطیسی کارکردی (fMRI) منتشر شد. این مطالعه به طور مشترک توسط محققانی در سه دانشگاه اجرا شد که به شواهدی عینی دست یافتند که از دیدگاه ماسلو درباره عشق به عنوان یک محرک و انگیزاننده حمایت می کرد. سیستم انگیزشی انسان با سیستم پاداش در مغز مرتبط بود. یکبار که به یک هدف دست می یابیم مغز دوپامین را در منطقه ای از سیستم پاداش به نام نوکلئوس آکومنز ( nucleus acumens) آزاد می کند. ما آن را به عنوان حس عمیقی از خوشنودی و هیجان تجربه می کنیم که انواع احساسی است که با تجربه عشق رومانتیک مرتبط می باشد. در مطالعه سال ۲۰۰۵ محققان پی بردند که هنگامی که به ۱۷ شرکت کننده جوان عکسی از فردی را نشان دادند که آنها او را دوست داشتند مناطقی از مغز که برای انگیزش و پاداش هستند شروع به کار کردند. به بیانی دیگر در این مطالعه پی بردند که عشق رومانتیک باعث برانگیزش افراد می شوند و انگیزه به سمت هدفی می رود که دوست داشته باشد و دوست داشته شود که توسط سیستم پاداش مغز سوخت رسانی می شود.