vahid5835
10th July 2013, 11:46 AM
کودکان و فناوری
http://images.khabaronline.ir/images/2013/7/position50/1053003_10151437115281261_91714422_o-580x325.jpgوقتی بچه بودم شیفته تکنولوژی شدم. هر محصولی به دستم می رسید استفاده می کردم. به گزارش سافت‌گذر (http://www.softgozar.com/)به نقل از خبرآنلاین؛ و زمانی که شانس انتخاب کنسول بازی را به دست آوردم حتما می توانید تصور کنید که با چه اشتیاقی برای خریدن یکی از آنها به فروشگاه رفتم. "تکنولوژی" بر "کودکی ام"حکمرانی می کرد.
با این حال، من قادر بودم تا با دنیای واقعی روبرو شوم.. می توانستم هم با کودکان و هم بزرگسالان ارتباط برقرار کنم. چیزهایی را در مدرسه در مورد تکنولوژی آموخته بودم. همچنین فهمیدم که وسوسه تکنولوژی چقدر می تواند مناسبات اجتماعی فرد را تضعیف کند.بنابراین این پرسش در ذهنم شکل گرفت که چه اندازه باید زمان خود را به آن اختصاص دهم؟ به عبارت دیگر، همان قدر که وسوسه تکنولوژی بوده ام رابطه سالمی نیز با ابزار بازی داشته ام. در مراسم جشن 4 جولای به این نتیجه رسیدم که بچه های امروز تجربه بسیار متفاوتی نسبت به نسل ما از تکنولوژی دارند. وقتی بچه بودم، داشتن تلفن همراه در دبیرستان بی سابقه بود. در این مراسم کودکانی با سنین مختلف حضور داشتند وکودکی 4 ساله آی پد در دست را دیدم که به خواهرش اس ام اس می زد. در این جشن هر کدام از کودکان یک گوشی هوشمند و یا آی پد در دست داشتند، که یا با آن بازی می کردند و یا برای دوستانش متنی را ارسال می کردند. بچه ها اصلا متوجه نبودند که در اطرافشان چه اتفاقی می افتد و اگر از آنها سوالی می شد صبر می کردند تا ارسال پیامشان تمام شود و بعد پاسخ دهند. والدینی که در اتاق شاهد این رفتار ناخوشایند بودند می گفتند چه می توان کرد؟ اینها بچه های خودمان هستند.
اگر اینگونه باشد من در مورد این نسل نگران هستم.. هنگام صرف شام دور یکدیگر نشسته بودیم و گفتگوی خوبی داشتیم. به اطرافم نگاه کردم و دو تا ازبچه های بزرگتر را دیدم که تلفن به دست می خندیدند. من از آنها پرسیدم چه شده و آنها بی درنگ به من گفتند که از پشت میز به هم پیام کوتاه می فرستند. به جای گفتگو با هم داشتند از فاصله یک و نیم متری برای هم پیام کوتاه می فرستادند. نه تنها با استناد به بچه هایی که در آن جلسه حضور داشتند بلکه یک پژوهش سریع بر روی یوتیوب، فیلم های بی شماری را نشان می دهد که بچه ها در مدرسه گرفته اند و اکثر آنها را در حال تمسخر و آزار دیگران نشان می دهد. در گذشته اگر کودکی مورد آزار قرار می گرفت کسی نمی فهمید اما امروز هر اتفاقی که در مدرسه می افتد را می توانید در یوتیوب ببینید.
و از آنجایی که امروزه بسیاری از دستگاه ها دوربین داشته و قابلیت ضبط تصویر را دارند ، در نتیجه دانش آموزان می توانند تصاویر خود را در هر موقعیتی در اختیار سایرین قرار دهند.
متاسفانه، من فکر می کنم ما یک رویکرد تسلیمانه رو به رشد و خطرناکی را بین تکنولوژی و بچه ها در پیش گرفته ایم. اکثر سازندگان این دستگاه ها در یافته اند که بچه ها منابع خوبی برای سود آوری آنها به حساب می آیند و والدین نیز برای جلب خاطر فرزندان به جای آنکه رفتار و عملکرد واقعی را در زندگی به آنها بیاموزند , این وسایل را در اختیار آنها قرار می دهند. زمان کودکی من تنها چیزی که بین بچه ها رواج داشت بازیهای ویدیویی بود.باز هم در بسیاری از موارد والدین به آنها تذکر می دادند و به آنها توصیه می کردند که برای بازی به بیرون خانه بروند.
امروز من این مساله را هر کجا که می روم می بینم. والدینی که کاملا بهت زده هستند و همان نگاه را به فرزندان خود دارند.
بعد از همه این حرفها اگر می خواهید این روزها با فرزندان خود صحبت کنید شاید بهترین راه ارسال پیامک به آنها باشد.درست است؟
http://images.khabaronline.ir/images/2013/7/position50/1053003_10151437115281261_91714422_o-580x325.jpgوقتی بچه بودم شیفته تکنولوژی شدم. هر محصولی به دستم می رسید استفاده می کردم. به گزارش سافت‌گذر (http://www.softgozar.com/)به نقل از خبرآنلاین؛ و زمانی که شانس انتخاب کنسول بازی را به دست آوردم حتما می توانید تصور کنید که با چه اشتیاقی برای خریدن یکی از آنها به فروشگاه رفتم. "تکنولوژی" بر "کودکی ام"حکمرانی می کرد.
با این حال، من قادر بودم تا با دنیای واقعی روبرو شوم.. می توانستم هم با کودکان و هم بزرگسالان ارتباط برقرار کنم. چیزهایی را در مدرسه در مورد تکنولوژی آموخته بودم. همچنین فهمیدم که وسوسه تکنولوژی چقدر می تواند مناسبات اجتماعی فرد را تضعیف کند.بنابراین این پرسش در ذهنم شکل گرفت که چه اندازه باید زمان خود را به آن اختصاص دهم؟ به عبارت دیگر، همان قدر که وسوسه تکنولوژی بوده ام رابطه سالمی نیز با ابزار بازی داشته ام. در مراسم جشن 4 جولای به این نتیجه رسیدم که بچه های امروز تجربه بسیار متفاوتی نسبت به نسل ما از تکنولوژی دارند. وقتی بچه بودم، داشتن تلفن همراه در دبیرستان بی سابقه بود. در این مراسم کودکانی با سنین مختلف حضور داشتند وکودکی 4 ساله آی پد در دست را دیدم که به خواهرش اس ام اس می زد. در این جشن هر کدام از کودکان یک گوشی هوشمند و یا آی پد در دست داشتند، که یا با آن بازی می کردند و یا برای دوستانش متنی را ارسال می کردند. بچه ها اصلا متوجه نبودند که در اطرافشان چه اتفاقی می افتد و اگر از آنها سوالی می شد صبر می کردند تا ارسال پیامشان تمام شود و بعد پاسخ دهند. والدینی که در اتاق شاهد این رفتار ناخوشایند بودند می گفتند چه می توان کرد؟ اینها بچه های خودمان هستند.
اگر اینگونه باشد من در مورد این نسل نگران هستم.. هنگام صرف شام دور یکدیگر نشسته بودیم و گفتگوی خوبی داشتیم. به اطرافم نگاه کردم و دو تا ازبچه های بزرگتر را دیدم که تلفن به دست می خندیدند. من از آنها پرسیدم چه شده و آنها بی درنگ به من گفتند که از پشت میز به هم پیام کوتاه می فرستند. به جای گفتگو با هم داشتند از فاصله یک و نیم متری برای هم پیام کوتاه می فرستادند. نه تنها با استناد به بچه هایی که در آن جلسه حضور داشتند بلکه یک پژوهش سریع بر روی یوتیوب، فیلم های بی شماری را نشان می دهد که بچه ها در مدرسه گرفته اند و اکثر آنها را در حال تمسخر و آزار دیگران نشان می دهد. در گذشته اگر کودکی مورد آزار قرار می گرفت کسی نمی فهمید اما امروز هر اتفاقی که در مدرسه می افتد را می توانید در یوتیوب ببینید.
و از آنجایی که امروزه بسیاری از دستگاه ها دوربین داشته و قابلیت ضبط تصویر را دارند ، در نتیجه دانش آموزان می توانند تصاویر خود را در هر موقعیتی در اختیار سایرین قرار دهند.
متاسفانه، من فکر می کنم ما یک رویکرد تسلیمانه رو به رشد و خطرناکی را بین تکنولوژی و بچه ها در پیش گرفته ایم. اکثر سازندگان این دستگاه ها در یافته اند که بچه ها منابع خوبی برای سود آوری آنها به حساب می آیند و والدین نیز برای جلب خاطر فرزندان به جای آنکه رفتار و عملکرد واقعی را در زندگی به آنها بیاموزند , این وسایل را در اختیار آنها قرار می دهند. زمان کودکی من تنها چیزی که بین بچه ها رواج داشت بازیهای ویدیویی بود.باز هم در بسیاری از موارد والدین به آنها تذکر می دادند و به آنها توصیه می کردند که برای بازی به بیرون خانه بروند.
امروز من این مساله را هر کجا که می روم می بینم. والدینی که کاملا بهت زده هستند و همان نگاه را به فرزندان خود دارند.
بعد از همه این حرفها اگر می خواهید این روزها با فرزندان خود صحبت کنید شاید بهترین راه ارسال پیامک به آنها باشد.درست است؟