مجید موحد
1st June 2013, 03:36 PM
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/01.jpg (http://www.persian-star.org)
آذر، عروس، جوان و البته تقریبا سرکش سریال محبوب پدرسالار، از قرار معلوم برای مردمی که دوستش دارند هنوز هم همان آدم است با همان اسم و رسم. اگر چه کمند امیرسلیمانی طی سال های گذشته در قالب نقش های مختلفی فرو رفت اما انگار آنچه برای خیلی از مردم ماندگار و به یادماندنی شده همان نقش آذر است که با جدیت مقابل پدرشوهر سختگیرش ایستاد تا داستان سریال پدرسالار را جذاب و دیدنی کند. خیلی ها همچنان او را به همان اسم صدا می زنند.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/02.jpg (http://www.persian-star.org)
کمند امیرسلیمانی ۷ساله بود که بازیگری را شروع کرد. به هر حال زندگی در خانواده ای هنرمند می توانست یک فاکتور مثبت برای پیشرفت او در این عرصه محسوب شود که همینطور هم شد. هنوز هم گذشته ها برایش جالب هستند. گذشته ای که با کودکی اش گره خورده و کودکی که برایش تداعی کننده همبازیانش است. لیلا حاتمی و پسر جمشید مشایخی دوستان روزهای کودکی کمند امیرسلیمانی بوده اند. روزها گذشته هرچند گذشته ها در ذهن کمند امیرسلیمانی مانده اند. در یادآوری خاطراتش از اولین دستمزد ۷هزار تومانی اش می گوید و پیانویی که با همان دستمزد خرید...
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif معروف شدم، سیلی خوردم
اولین بار وقتی ۹ساله بودم دیده شدم. در یک برنامه کودک با پدرم بازی کردم. آن موقع از طرف مدرسه ما را برای بازدید به کاخ سعدآباد بردند. یادم می آید وقتی از مینی بوس پیاده شدم تعداد زیادی از معلمان مینی بوس های دیگر آمدند و دور من جمع شدند اما یک خانم با یک حالت تند و عصبی آمد به صورتم سیلی زد و گفت تو در این برنامه تلویزیونی بازی می کنی؟ من گفتم نه. معلم ها مرا از آنجا دور کردند. اما دلم خیلی شکست. به خانه آمدم و ماجرا را برای پدرم تعریف کردم. پدر به من گفت اگر جنبه نداری بازی نکن. بازیگری همین است که می بینی. چند سال بعد من در یک کار با پدرم با هم بازی کردیم. درخیابان با پدرم راه می رفتیم واقعا خیابان بسته شد آنقدر که دور ما جمع شده بودند؛ البته برای پدرم نه من.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/03.jpg (http://www.persian-star.org)
در یک مقطعی احساس کردم لازم است وارد حرفه دیگری جز بازیگری شوم به همین دلیل عکاسی را شروع کردم. چند سالی است که یک استودیوی عکس برای خانم ها راه اندازی کرده ام. دوست داشتم یک محیط امن و راحت برای خانم ها ایجاد کنم. عکاسی هم برایم کار هیجان انگیز و دوست داشتنی است.
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif لیلا حاتمی همبازی بچگی ام بود
وقتی اولین بار بازی کردم فقط ۷ سالم بود. طبیعی است که در آن سن سخت بتوان گفت چه شد که بازیگری را انتخاب کردم اما از همان کودکی به بازیگری علاقه داشتم. آن موقع من و سپند بازی بچه گانه مان اجرای تئاتر بود. همبازی بچگی های من لیلا حاتمی و سام مشایخی پسر آقای مشایخی بودند. ما تمام مدت در حال بازی تئاتر بودیم. من از مدرسه می آمدم فیلم بازی می کردم. تابستان ها با پدرم به اداره تئاتر می رفتم. تمرین های آنها را می دیدم. من هم پشت صحنه برای خودم تئاتر تمرین می کردم تا اینکه یک نمایش به نویسندگی مرحوم نادر ابراهیمی نوشته شد.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/04.jpg (http://www.persian-star.org)
آنها دنبال تعدادی بچه می گشتند. کارگردان آن تئاتر من را دید و از پدرم خواست که از من برای بازی در آن کار استفاده کند اما پدرم مخالفت کرد. به دلیل شرایط بدی که آن موقع بازیگرها داشتند آن سال ها وضعیت زندگی بازیگرها خیلی خوب نبود اما مادرم اصرار کرد که این اتفاق بیفتد. مادرم معتقد بود بازیگری در خون من است و حیف است که به علاقه من توجه نشود. بالاخره من در آن تئاتر بازی کردم. از همان وقت خانواده من را مستقل بار آوردند. یادم می آید هر سال در آن فصل با خانواده پدری به سفر می رفتیم. آن موقع این سفر مصادف شد با اجرای تئاتر من. پدر و مادرم به خاطر من برنامه شان را لغو نکردند. آنها به سفر رفتند و مرا به مادربزرگ تحویل دادند.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/05.jpg (http://www.persian-star.net)
روزها به تمرین تئاتر می رفتم و شب ها به خانه مادربزرگ. اینطور بود که از همان شروع کار بازیگری برایم تبدیل به کار حرفه ای شد. اتفاقا آن اجرا ضبط شد و در تلویزیون هم پخش شد. باورتان نمی شود من ۴۰ درجه تب داشتم اما چون ضبط برنامه داشتیم باید به کارم ادامه می دادم. از همان موقع یاد گرفتم که وقتی بیمار هم هستی باید کار کنی. بازیگری بیماری و ناخوشی نمی شناسد.
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif با اولین دستمزدم پیانو خریدم
اولین دستمزدت چقدر بود و با آن چه کردی؟ اولین دستمزد من از اجرای تئاتر و ضبط تلویزیونی ۷ هزار تومان بود که پدرم به من کمک کرد و ۲ هزار تومان روی آن گذاشت و من توانستم یک پیانو برای خودم بخرم.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/06.jpg (http://www.persian-star.org)
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif می خواستم پزشک شوم، بازیگر شدم
از همان شروع کار حرفه ای به بازیگری فکر کردم. منظورم این است که اینطور نبوده که به واسطه پدرم به صحنه های فیلم بروم و از وجود او استفاده کنم. با همه علاقه ای که به بازیگری داشتم خیلی هم درسخوان بودم و دوست داشتم پزشکی بخوانم. الان که فکر می کنم نمی دانم چرا می خواستم پزشک شوم چون این رشته اصلا با روحیات من سازگار نیست.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/07.jpg (http://www.persian-star.org)
سال چهارم دبیرستان فکر کردم چرا رشته پزشکی را دنبال کنم؟ چرا این همه سال بروم دنبال رشته ای که نمی خواهم به عنوان شغل از آن استفاده کنم. بنابراین تصمیم گرفتم رشته هنر را دنبال کنم. در آن دوره تحصیلات آکادمیک خیلی اهمیت داشت. خب وقتی دیپلم گرفتم ۱۲ سال بود که بازی می کردم و همان رشته را در دانشگاه انتخاب کردم.
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif در اولین اجرایم سواد خواندن و نوشتن نداشتم
از سن کم بازیگری برایم جدی بود. الان هم همینطور. در کارهای کمدی هم که بازی می کنم صدای خنده همه بچه های گروه شنیده می شود اما من خیلی جدی فقط به نقشم فکر می کنم. تصور کنید زمانی بازیگری را شروع کردم که خواندن و نوشتن بلد نبودم اما وقتی برای یکی از بازیگرهای اصلی اجرا مشکل پیش آمد جای او بازی کردم.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/08.jpg (http://www.persian-star.org)
راستش را بخواهید آن موقع هیچ حس خاصی نسبت به بازیگری نداشتم؛ نه هول شدم و نه جو جمعیت سالن آمفی تئاتر من را گرفت. شاید چون از بچگی خیلی اهل شو و نمایش بودم بنابراین جمعیت هم مرا نمی ترساند.
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif برای مردم هنوز آذرم
بعد از شروع سریال پدرسالار با اوج عکس العمل های مردم مواجه شدم. مردم با شخصیتی که در پدرسالار بازی می کردم، درگیر بودند و هنوز بعد ۱۸ سال که از پخش آن سریال می گذرد مرا با اسم آذر صدا می کنند و همچنان مرا با آن سریال مقایسه می کنند مثلا می گویند چاق تر شدی، لاغرتر شدی، عجیب است که هنوز مرا با آن نقش می شناسند.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/09.jpg (http://www.persian-star.org)
شاید نقش من نقش مثبتی نبود اما واکنش مردم نسبت به من خوب بود. به جرات می توانم بگویم که تمام مردم ایران و ایرانی های خارج از کشور درگیر سریال پدرسالار بودند و فکر می کنم موفق ترین کار من بازی در آن سریال بود.
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif فراموش می کنم بازیگرم
همیشه زیر ذره بین مردم بودن همان قدر که آزاردهنده است، لذتبخش هم هست. البته این به خود آدم بستگی دارد. من معتقدم بازیگری شغل من است مثل کارمندی که به اداره می رود. وقتی کارم تمام می شود فراموش می کنم بازیگرم. باورتان نمی شود گاهی وقت ها یادم می رود. با خودم می گویم چرا مردم من را اینطور نگاه می کنند.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/10.jpg (http://www.persian-star.org)
در واقع چون زندگی شخصی ام را خیلی دوست دارم نمی گذارم کارم روی زندگی ام تاثیر بگذارد. به طور مثال من سوار اتوبوس می شوم، با مترو رفت و آمد می کنم، پیاده روی می کنم و در بازار تجریش راه می روم. دوستانم از این رفتار من تعجب می کنند.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/11.jpg (http://www.persian-star.org)
در کل سعی نمی کنم ظاهرم با مردم فرق داشته باشد. بزرگ ترین حمایتگر من مردم جامعه هستند. من باید مثل خودشان باشم، از جنس خودشان. کنارشان می نشینم، با آنها صحبت می کنم و فکر می کنم مرا دوست داشته باشند. ممکن است یک بازیگر سینما یا تلویزیون را از نزدیک ببینی و بی جهت دوستش نداشته باشی چون حس می کنی از جنس تو نیست اما من از اول دوست داشتم بین مردم زندگی کنم. شاید این خصوصیت من متاثر از رفتار پدرم بوده، پدرم روی ما را از مردمی بودن کم کرده است. کلا از توجه مردم خسته نمی شوم.
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif رویا نیست لذت است
بازیگری هیچ وقت برای من رؤیایی نبوده، معاشرین خانواده ما همه بازیگرها بودند به همین دلیل بازیگری برایمان مقوله جذابی نبوده. مثل این می ماند که من در کنگره دانشمندان سخنرانی می کنم خیلی موفق شوم خب طبیعی است که موفقیتم برایم جالب خواهد بود اما وقتی در محیطی بزرگ شده ام که تمام اطرافیانم بازیگران بوده اند این حرفه برایم رؤیایی نیست فقط لذتبخش است.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/12.jpg (http://www.persian-star.org)
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif گوهر خیراندیش بهترین دوست من است
خیلی رفیق باز نیستم. در مجموع ۱۰ دوست نزدیک دارم که از بین آنها ۴،۳ نفرشان دوستان دوره بچگی ام هستند. رامک بهترین و قدیمی ترین دوست من است تا حدی که گاهی احساس می کنم بدون او نمی توانم زندگی کنم چون کسی است که در غم و شادی کنار من بوده. غزاله یکی دیگر از دوستان عزیز من است.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/13.jpg (http://www.persian-star.net)
از خیلی سال پیش با خانم گوهر خیراندیش خیلی دوست بودم با اینکه تفاوت سنی داریم ولی دوستان خیلی خوبی برای هم هستیم. فکر می کنم قدیمی ترین دوستم خانم گوهر خیراندیش است.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/14.jpg (http://www.persian-star.org)
آذر، عروس، جوان و البته تقریبا سرکش سریال محبوب پدرسالار، از قرار معلوم برای مردمی که دوستش دارند هنوز هم همان آدم است با همان اسم و رسم. اگر چه کمند امیرسلیمانی طی سال های گذشته در قالب نقش های مختلفی فرو رفت اما انگار آنچه برای خیلی از مردم ماندگار و به یادماندنی شده همان نقش آذر است که با جدیت مقابل پدرشوهر سختگیرش ایستاد تا داستان سریال پدرسالار را جذاب و دیدنی کند. خیلی ها همچنان او را به همان اسم صدا می زنند.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/02.jpg (http://www.persian-star.org)
کمند امیرسلیمانی ۷ساله بود که بازیگری را شروع کرد. به هر حال زندگی در خانواده ای هنرمند می توانست یک فاکتور مثبت برای پیشرفت او در این عرصه محسوب شود که همینطور هم شد. هنوز هم گذشته ها برایش جالب هستند. گذشته ای که با کودکی اش گره خورده و کودکی که برایش تداعی کننده همبازیانش است. لیلا حاتمی و پسر جمشید مشایخی دوستان روزهای کودکی کمند امیرسلیمانی بوده اند. روزها گذشته هرچند گذشته ها در ذهن کمند امیرسلیمانی مانده اند. در یادآوری خاطراتش از اولین دستمزد ۷هزار تومانی اش می گوید و پیانویی که با همان دستمزد خرید...
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif معروف شدم، سیلی خوردم
اولین بار وقتی ۹ساله بودم دیده شدم. در یک برنامه کودک با پدرم بازی کردم. آن موقع از طرف مدرسه ما را برای بازدید به کاخ سعدآباد بردند. یادم می آید وقتی از مینی بوس پیاده شدم تعداد زیادی از معلمان مینی بوس های دیگر آمدند و دور من جمع شدند اما یک خانم با یک حالت تند و عصبی آمد به صورتم سیلی زد و گفت تو در این برنامه تلویزیونی بازی می کنی؟ من گفتم نه. معلم ها مرا از آنجا دور کردند. اما دلم خیلی شکست. به خانه آمدم و ماجرا را برای پدرم تعریف کردم. پدر به من گفت اگر جنبه نداری بازی نکن. بازیگری همین است که می بینی. چند سال بعد من در یک کار با پدرم با هم بازی کردیم. درخیابان با پدرم راه می رفتیم واقعا خیابان بسته شد آنقدر که دور ما جمع شده بودند؛ البته برای پدرم نه من.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/03.jpg (http://www.persian-star.org)
در یک مقطعی احساس کردم لازم است وارد حرفه دیگری جز بازیگری شوم به همین دلیل عکاسی را شروع کردم. چند سالی است که یک استودیوی عکس برای خانم ها راه اندازی کرده ام. دوست داشتم یک محیط امن و راحت برای خانم ها ایجاد کنم. عکاسی هم برایم کار هیجان انگیز و دوست داشتنی است.
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif لیلا حاتمی همبازی بچگی ام بود
وقتی اولین بار بازی کردم فقط ۷ سالم بود. طبیعی است که در آن سن سخت بتوان گفت چه شد که بازیگری را انتخاب کردم اما از همان کودکی به بازیگری علاقه داشتم. آن موقع من و سپند بازی بچه گانه مان اجرای تئاتر بود. همبازی بچگی های من لیلا حاتمی و سام مشایخی پسر آقای مشایخی بودند. ما تمام مدت در حال بازی تئاتر بودیم. من از مدرسه می آمدم فیلم بازی می کردم. تابستان ها با پدرم به اداره تئاتر می رفتم. تمرین های آنها را می دیدم. من هم پشت صحنه برای خودم تئاتر تمرین می کردم تا اینکه یک نمایش به نویسندگی مرحوم نادر ابراهیمی نوشته شد.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/04.jpg (http://www.persian-star.org)
آنها دنبال تعدادی بچه می گشتند. کارگردان آن تئاتر من را دید و از پدرم خواست که از من برای بازی در آن کار استفاده کند اما پدرم مخالفت کرد. به دلیل شرایط بدی که آن موقع بازیگرها داشتند آن سال ها وضعیت زندگی بازیگرها خیلی خوب نبود اما مادرم اصرار کرد که این اتفاق بیفتد. مادرم معتقد بود بازیگری در خون من است و حیف است که به علاقه من توجه نشود. بالاخره من در آن تئاتر بازی کردم. از همان وقت خانواده من را مستقل بار آوردند. یادم می آید هر سال در آن فصل با خانواده پدری به سفر می رفتیم. آن موقع این سفر مصادف شد با اجرای تئاتر من. پدر و مادرم به خاطر من برنامه شان را لغو نکردند. آنها به سفر رفتند و مرا به مادربزرگ تحویل دادند.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/05.jpg (http://www.persian-star.net)
روزها به تمرین تئاتر می رفتم و شب ها به خانه مادربزرگ. اینطور بود که از همان شروع کار بازیگری برایم تبدیل به کار حرفه ای شد. اتفاقا آن اجرا ضبط شد و در تلویزیون هم پخش شد. باورتان نمی شود من ۴۰ درجه تب داشتم اما چون ضبط برنامه داشتیم باید به کارم ادامه می دادم. از همان موقع یاد گرفتم که وقتی بیمار هم هستی باید کار کنی. بازیگری بیماری و ناخوشی نمی شناسد.
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif با اولین دستمزدم پیانو خریدم
اولین دستمزدت چقدر بود و با آن چه کردی؟ اولین دستمزد من از اجرای تئاتر و ضبط تلویزیونی ۷ هزار تومان بود که پدرم به من کمک کرد و ۲ هزار تومان روی آن گذاشت و من توانستم یک پیانو برای خودم بخرم.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/06.jpg (http://www.persian-star.org)
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif می خواستم پزشک شوم، بازیگر شدم
از همان شروع کار حرفه ای به بازیگری فکر کردم. منظورم این است که اینطور نبوده که به واسطه پدرم به صحنه های فیلم بروم و از وجود او استفاده کنم. با همه علاقه ای که به بازیگری داشتم خیلی هم درسخوان بودم و دوست داشتم پزشکی بخوانم. الان که فکر می کنم نمی دانم چرا می خواستم پزشک شوم چون این رشته اصلا با روحیات من سازگار نیست.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/07.jpg (http://www.persian-star.org)
سال چهارم دبیرستان فکر کردم چرا رشته پزشکی را دنبال کنم؟ چرا این همه سال بروم دنبال رشته ای که نمی خواهم به عنوان شغل از آن استفاده کنم. بنابراین تصمیم گرفتم رشته هنر را دنبال کنم. در آن دوره تحصیلات آکادمیک خیلی اهمیت داشت. خب وقتی دیپلم گرفتم ۱۲ سال بود که بازی می کردم و همان رشته را در دانشگاه انتخاب کردم.
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif در اولین اجرایم سواد خواندن و نوشتن نداشتم
از سن کم بازیگری برایم جدی بود. الان هم همینطور. در کارهای کمدی هم که بازی می کنم صدای خنده همه بچه های گروه شنیده می شود اما من خیلی جدی فقط به نقشم فکر می کنم. تصور کنید زمانی بازیگری را شروع کردم که خواندن و نوشتن بلد نبودم اما وقتی برای یکی از بازیگرهای اصلی اجرا مشکل پیش آمد جای او بازی کردم.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/08.jpg (http://www.persian-star.org)
راستش را بخواهید آن موقع هیچ حس خاصی نسبت به بازیگری نداشتم؛ نه هول شدم و نه جو جمعیت سالن آمفی تئاتر من را گرفت. شاید چون از بچگی خیلی اهل شو و نمایش بودم بنابراین جمعیت هم مرا نمی ترساند.
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif برای مردم هنوز آذرم
بعد از شروع سریال پدرسالار با اوج عکس العمل های مردم مواجه شدم. مردم با شخصیتی که در پدرسالار بازی می کردم، درگیر بودند و هنوز بعد ۱۸ سال که از پخش آن سریال می گذرد مرا با اسم آذر صدا می کنند و همچنان مرا با آن سریال مقایسه می کنند مثلا می گویند چاق تر شدی، لاغرتر شدی، عجیب است که هنوز مرا با آن نقش می شناسند.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/09.jpg (http://www.persian-star.org)
شاید نقش من نقش مثبتی نبود اما واکنش مردم نسبت به من خوب بود. به جرات می توانم بگویم که تمام مردم ایران و ایرانی های خارج از کشور درگیر سریال پدرسالار بودند و فکر می کنم موفق ترین کار من بازی در آن سریال بود.
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif فراموش می کنم بازیگرم
همیشه زیر ذره بین مردم بودن همان قدر که آزاردهنده است، لذتبخش هم هست. البته این به خود آدم بستگی دارد. من معتقدم بازیگری شغل من است مثل کارمندی که به اداره می رود. وقتی کارم تمام می شود فراموش می کنم بازیگرم. باورتان نمی شود گاهی وقت ها یادم می رود. با خودم می گویم چرا مردم من را اینطور نگاه می کنند.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/10.jpg (http://www.persian-star.org)
در واقع چون زندگی شخصی ام را خیلی دوست دارم نمی گذارم کارم روی زندگی ام تاثیر بگذارد. به طور مثال من سوار اتوبوس می شوم، با مترو رفت و آمد می کنم، پیاده روی می کنم و در بازار تجریش راه می روم. دوستانم از این رفتار من تعجب می کنند.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/11.jpg (http://www.persian-star.org)
در کل سعی نمی کنم ظاهرم با مردم فرق داشته باشد. بزرگ ترین حمایتگر من مردم جامعه هستند. من باید مثل خودشان باشم، از جنس خودشان. کنارشان می نشینم، با آنها صحبت می کنم و فکر می کنم مرا دوست داشته باشند. ممکن است یک بازیگر سینما یا تلویزیون را از نزدیک ببینی و بی جهت دوستش نداشته باشی چون حس می کنی از جنس تو نیست اما من از اول دوست داشتم بین مردم زندگی کنم. شاید این خصوصیت من متاثر از رفتار پدرم بوده، پدرم روی ما را از مردمی بودن کم کرده است. کلا از توجه مردم خسته نمی شوم.
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif رویا نیست لذت است
بازیگری هیچ وقت برای من رؤیایی نبوده، معاشرین خانواده ما همه بازیگرها بودند به همین دلیل بازیگری برایمان مقوله جذابی نبوده. مثل این می ماند که من در کنگره دانشمندان سخنرانی می کنم خیلی موفق شوم خب طبیعی است که موفقیتم برایم جالب خواهد بود اما وقتی در محیطی بزرگ شده ام که تمام اطرافیانم بازیگران بوده اند این حرفه برایم رؤیایی نیست فقط لذتبخش است.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/12.jpg (http://www.persian-star.org)
http://persian-star.net/template/Untitled-10.gif گوهر خیراندیش بهترین دوست من است
خیلی رفیق باز نیستم. در مجموع ۱۰ دوست نزدیک دارم که از بین آنها ۴،۳ نفرشان دوستان دوره بچگی ام هستند. رامک بهترین و قدیمی ترین دوست من است تا حدی که گاهی احساس می کنم بدون او نمی توانم زندگی کنم چون کسی است که در غم و شادی کنار من بوده. غزاله یکی دیگر از دوستان عزیز من است.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/13.jpg (http://www.persian-star.net)
از خیلی سال پیش با خانم گوهر خیراندیش خیلی دوست بودم با اینکه تفاوت سنی داریم ولی دوستان خیلی خوبی برای هم هستیم. فکر می کنم قدیمی ترین دوستم خانم گوهر خیراندیش است.
http://persian-star.net/1392/3/11/Kamand/14.jpg (http://www.persian-star.org)