kahrupay
7th January 2013, 02:38 PM
درک چگونگی پردازش زمان توسط مغز می‌تواند در آینده به محققان برای تغییر احساس افراد از زمان منجر شود.
اغلب افراد معتقدند که در هنگام شادی یا سرگرم بودن، زمان به سرعت سپری می‌شود و در شرایط استرس‌زا یا بیماری، زمان به کندی می‌گذرد.
محققان دانشگاه مینه سوتا نحوه چگونگی پردازش زمان توسط مغز را مورد بررسی قرار داده‌اند که نشان می‌دهد، سیستم عصبی مغز از مکانیسم زمانی خاصی برای شرایط متفاوت برخوردار است.
در این مطالعه، محققان گروهی از میمون‌ها را برای حرکت دادن چشم در بین چند نقطه در فواصل زمانی یک ثانیه‌ای آموزش دادند؛ پس از سه ماه تمرین حیوانات یاد گرفتند که چشمان خود را در فواصل 1.003 ثانیه و 0.0973 ثانیه بین دو نقطه حرکت دهند.
با استفاده از چندین الکترود، میزان فعالیت مغزی در سطح 100 نورون در بخش قشر اینترا پاریتال جانبی (lip) مغز میمون، بعنوان بخش مسئول حرکات چشم، مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج بدست آمده نشان می‌دهد که فعالیت نورون‌های مغزی در بین هر حرکت چشم در یک مسیر منظم کاهش می‌یابند که امکان پیش بینی زمان وقوع حرکت بعدی را برای محققان فراهم می‌کند.
میزان کندتر کاهش فعالیت نورون ها منطبق با تخمین طول بیش از یک ثانیه و میزان سریعتر کاهش فعالیت به معنای طول بیش از یک ثانیه است.
این مطالعه همچنین می‌تواند علت سپری شدن سریع یا کند زمان را در شرایط مختلف توضیح دهد؛ بطور مثال در شرایط استرس‌زا میزان ترشح آدرنالین در بدن فرد افزایش چشمگیری پیدا می‌کند که این هورمون باعث کندتر شدن فعالیت عصبی و به تبع آن احساس سپری شدن کندتر زمان می شود.
این یافته شاید بتواند در آینده برای دستکاری ذهنی و تجربه سفر در زمان مورد استفاده قرار بگیرد.
کنجکاو
اغلب افراد معتقدند که در هنگام شادی یا سرگرم بودن، زمان به سرعت سپری می‌شود و در شرایط استرس‌زا یا بیماری، زمان به کندی می‌گذرد.
محققان دانشگاه مینه سوتا نحوه چگونگی پردازش زمان توسط مغز را مورد بررسی قرار داده‌اند که نشان می‌دهد، سیستم عصبی مغز از مکانیسم زمانی خاصی برای شرایط متفاوت برخوردار است.
در این مطالعه، محققان گروهی از میمون‌ها را برای حرکت دادن چشم در بین چند نقطه در فواصل زمانی یک ثانیه‌ای آموزش دادند؛ پس از سه ماه تمرین حیوانات یاد گرفتند که چشمان خود را در فواصل 1.003 ثانیه و 0.0973 ثانیه بین دو نقطه حرکت دهند.
با استفاده از چندین الکترود، میزان فعالیت مغزی در سطح 100 نورون در بخش قشر اینترا پاریتال جانبی (lip) مغز میمون، بعنوان بخش مسئول حرکات چشم، مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج بدست آمده نشان می‌دهد که فعالیت نورون‌های مغزی در بین هر حرکت چشم در یک مسیر منظم کاهش می‌یابند که امکان پیش بینی زمان وقوع حرکت بعدی را برای محققان فراهم می‌کند.
میزان کندتر کاهش فعالیت نورون ها منطبق با تخمین طول بیش از یک ثانیه و میزان سریعتر کاهش فعالیت به معنای طول بیش از یک ثانیه است.
این مطالعه همچنین می‌تواند علت سپری شدن سریع یا کند زمان را در شرایط مختلف توضیح دهد؛ بطور مثال در شرایط استرس‌زا میزان ترشح آدرنالین در بدن فرد افزایش چشمگیری پیدا می‌کند که این هورمون باعث کندتر شدن فعالیت عصبی و به تبع آن احساس سپری شدن کندتر زمان می شود.
این یافته شاید بتواند در آینده برای دستکاری ذهنی و تجربه سفر در زمان مورد استفاده قرار بگیرد.
کنجکاو