ماری مریم
1st December 2012, 01:24 PM
http://www.aftabir.com/lifestyle/images/97de9fe28f5e8837b92835d0791575af.jpg
درک چگونگی پردازش زمان توسط مغز می تواند در آینده به محققان برای تغییر احساس افراد از زمان منجر شود.
اغلب افراد معتقدند که در هنگام شادی یا سرگرم بودن، زمان به سرعت سپری می شود و در شرایط استرس زا یا بیماری، زمان به کندی می گذرد.
محققان دانشگاه مینه سوتا نحوه چگونگی پردازش زمان توسط مغز را مورد بررسی قرار داده اند که نشان می دهد، سیستم عصبی مغز از مکانیسم زمانی خاصی برای شرایط متفاوت برخوردار است.
در این مطالعه، محققان گروهی از میمون ها را برای حرکت دادن چشم در بین چند نقطه در فواصل زمانی یک ثانیه ای آموزش دادند؛ پس از سه ماه تمرین حیوانات یاد گرفتند که چشمان خود را در فواصل ۱.۰۰۳ ثانیه و ۰.۰۹۷۳ ثانیه بین دو نقطه حرکت دهند.
با استفاده از چندین الکترود، میزان فعالیت مغزی در سطح ۱۰۰ نورون در بخش قشر اینترا پاریتال جانبی (LIP) مغز میمون، بعنوان بخش مسئول حرکات چشم، مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج بدست آمده نشان می دهد که فعالیت نورون های مغزی در بین هر حرکت چشم در یک مسیر منظم کاهش می یابند که امکان پیش بینی زمان وقوع حرکت بعدی را برای محققان فراهم می کند.
میزان کندتر کاهش فعالیت نورون ها منطبق با تخمین طول بیش از یک ثانیه و میزان سریعتر کاهش فعالیت به معنای طول بیش از یک ثانیه است.
این مطالعه همچنین می تواند علت سپری شدن سریع یا کند زمان را در شرایط مختلف توضیح دهد؛ بطور مثال در شرایط استرس زا میزان ترشح آدرنالین در بدن فرد افزایش چشمگیری پیدا می کند که این هورمون باعث کندتر شدن فعالیت عصبی و به تبع آن احساس سپری شدن کندتر زمان می شود.
این یافته شاید بتواند در آینده برای دستکاری ذهنی و تجربه سفر در زمان مورد استفاده قرار بگیرد.
خبرگزاری ایسنا
درک چگونگی پردازش زمان توسط مغز می تواند در آینده به محققان برای تغییر احساس افراد از زمان منجر شود.
اغلب افراد معتقدند که در هنگام شادی یا سرگرم بودن، زمان به سرعت سپری می شود و در شرایط استرس زا یا بیماری، زمان به کندی می گذرد.
محققان دانشگاه مینه سوتا نحوه چگونگی پردازش زمان توسط مغز را مورد بررسی قرار داده اند که نشان می دهد، سیستم عصبی مغز از مکانیسم زمانی خاصی برای شرایط متفاوت برخوردار است.
در این مطالعه، محققان گروهی از میمون ها را برای حرکت دادن چشم در بین چند نقطه در فواصل زمانی یک ثانیه ای آموزش دادند؛ پس از سه ماه تمرین حیوانات یاد گرفتند که چشمان خود را در فواصل ۱.۰۰۳ ثانیه و ۰.۰۹۷۳ ثانیه بین دو نقطه حرکت دهند.
با استفاده از چندین الکترود، میزان فعالیت مغزی در سطح ۱۰۰ نورون در بخش قشر اینترا پاریتال جانبی (LIP) مغز میمون، بعنوان بخش مسئول حرکات چشم، مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج بدست آمده نشان می دهد که فعالیت نورون های مغزی در بین هر حرکت چشم در یک مسیر منظم کاهش می یابند که امکان پیش بینی زمان وقوع حرکت بعدی را برای محققان فراهم می کند.
میزان کندتر کاهش فعالیت نورون ها منطبق با تخمین طول بیش از یک ثانیه و میزان سریعتر کاهش فعالیت به معنای طول بیش از یک ثانیه است.
این مطالعه همچنین می تواند علت سپری شدن سریع یا کند زمان را در شرایط مختلف توضیح دهد؛ بطور مثال در شرایط استرس زا میزان ترشح آدرنالین در بدن فرد افزایش چشمگیری پیدا می کند که این هورمون باعث کندتر شدن فعالیت عصبی و به تبع آن احساس سپری شدن کندتر زمان می شود.
این یافته شاید بتواند در آینده برای دستکاری ذهنی و تجربه سفر در زمان مورد استفاده قرار بگیرد.
خبرگزاری ایسنا