پیمان هادی فرکوش
22nd October 2012, 12:44 AM
رابطه ي عشق و هورمون ها !!!
افراد در همه جوامع و فرهنگ ها عاشق می شوند. خصوصیات شایع عشق شامل احساس بودن دریك حالت ذهنی تغییر یافته، اشتغال خاطر با افكار و تصاویر معشوق و تغییرات در رفتار با هدف به دست آوردن پاسخ متقابل از معشوق است. این پدیده زیر و رو كننده آنچنان همه گیر و جهانشمول است كه برخی از محققان می گویند ممكن است فرآیند تكامل درون ما برنامه ریزی شده باشد. نظریه این است كه فرزندان در صورت مراقبت بهتر والدین از آنها با احتمال بیشتری به طور سالم رشد می كنند و به مرحله تولید مثل می رسند و عاشق هم شدن احتمال به وجود آمدن چنین خانواده ای را بیشتر می كند.
البته این امر هم درست است كه عشق می تواند زودگذر باشد و به روابط پایدار و به وجود آوردن فرزندان و مراقبت مهربانانه از آنان نینجامد. در هر صورت این نظریه دگرگونی ظریفی در نظرات معمول ما درباره بقای اصلح پدید می آورد.
فرضیه های متعددی در مورد اساس زیستی عاشق شدن وجود دارد. برخی می گویند كه عشق نتیجه اوج گیری میزان ماده فنیل اتیلامین، مولكولی پیام دهنده در مغز كه ساختمان شیمیایی مشابه آمفتامین دارد، است. دوستداران و عرضه كنندگان شكلات این نظریه را دوست دارند زیرا شكلات حاوی فنیل اتیلامین است. برخی دیگر افكار ناخوانده عشق را به كاهش یافتن سیستم های سروتونین- یك ماده شیمیایی پیام رسان دیگر در مغز- نسبت می دهند.
اما داناتلا مارازیتی و دومنیكوكاناله، دو پژوهشگر از دانشگاه پیزا در ایتالیا، استدلال می كنند كه عاشق شدن عاطفه ای است كه با اضطراب و ترس مربوط است. آنها معتقدند كه افراد اغلب در شرایط ترس آفرین پیوندهای قوی عاطفی و صمیمی برقرار می كنند. مارازیتی و كاناله برای آزمودن نظراتشان در یك بررسی به مقایسه ۲۴ فرد جوان كه به تازگی عاشق شده بودند با ۲۴ فرد دیگر كه عاشق نبودند به عنوان آزمودنی های شاهد پرداختند.
معیارها برای افراد گروه عاشقان شامل فكر كردن به معشوق دست كم چهار ساعت در روز و رابطه داشتن با او برای كمتر از شش ماه بود، پژوهشگران در هر كدام از اشخاص میزان هشت هورمون مختلف را در خون اندازه گرفتند.
یافته اصلی آنها این بود كه میزان كورتیزول، یكی از هورمون های اصلی كه در هنگام استرس در بدن ترشح می شود، در گروه افراد عاشق بالاتر است، این پژوهشگران ایتالیایی اعتقاد دارند كه یافته های نشانه وجود استرس و برانگیختگی در مراحل اولیه یك رابطه عاشقانه است. جالب توجه اینكه در مردان درگیر عشق میزان های تستوسترون، هورمون جنسی كه مسئول ایجاد میل جنسی رفتار پرخاشگرانه در هر دو جنس مرد و زن است، كمتر از مردان غیرعاشق بود، اما در زنان عاشق شدن میزان تستوسترون را افزایش داده بود. این یافته باعث شگفتی دانشمندان شد، اما آنها این فرض را مطرح كردند كه شاید عاشق شدن تا حدی تفاوت های میان دو جنس را از بین می برد یعنی مردان را ملایم تر و زنان را مهاجم تر می كند.
پژوهش های قبلی به وسیله مارازیتی و همكارانش نشان داده بود كه احساس عاشق بودن معمولا تا مدت معینی حدود ۱۸ماه تا ۳سال ادامه پیدا می كند.
بنابراین او و كاناله میزان هورمون ها را اندازه گیری كردند، یعنی ۱۸ نفر از گروه عاشقان ۱۲ تا ۲۸ ماه بعد، یعنی در زمانی كه هنوز رابطه شان با معشوق را حفظ كرده بودند اما گزارش می كردند كه آرامتر شده اند و دیگر با او اشتغال خاطر ندارند. در این هنگام میزان هورمون های آنها به سطح عادی بازگشته بود.
افراد در همه جوامع و فرهنگ ها عاشق می شوند. خصوصیات شایع عشق شامل احساس بودن دریك حالت ذهنی تغییر یافته، اشتغال خاطر با افكار و تصاویر معشوق و تغییرات در رفتار با هدف به دست آوردن پاسخ متقابل از معشوق است. این پدیده زیر و رو كننده آنچنان همه گیر و جهانشمول است كه برخی از محققان می گویند ممكن است فرآیند تكامل درون ما برنامه ریزی شده باشد. نظریه این است كه فرزندان در صورت مراقبت بهتر والدین از آنها با احتمال بیشتری به طور سالم رشد می كنند و به مرحله تولید مثل می رسند و عاشق هم شدن احتمال به وجود آمدن چنین خانواده ای را بیشتر می كند.
البته این امر هم درست است كه عشق می تواند زودگذر باشد و به روابط پایدار و به وجود آوردن فرزندان و مراقبت مهربانانه از آنان نینجامد. در هر صورت این نظریه دگرگونی ظریفی در نظرات معمول ما درباره بقای اصلح پدید می آورد.
فرضیه های متعددی در مورد اساس زیستی عاشق شدن وجود دارد. برخی می گویند كه عشق نتیجه اوج گیری میزان ماده فنیل اتیلامین، مولكولی پیام دهنده در مغز كه ساختمان شیمیایی مشابه آمفتامین دارد، است. دوستداران و عرضه كنندگان شكلات این نظریه را دوست دارند زیرا شكلات حاوی فنیل اتیلامین است. برخی دیگر افكار ناخوانده عشق را به كاهش یافتن سیستم های سروتونین- یك ماده شیمیایی پیام رسان دیگر در مغز- نسبت می دهند.
اما داناتلا مارازیتی و دومنیكوكاناله، دو پژوهشگر از دانشگاه پیزا در ایتالیا، استدلال می كنند كه عاشق شدن عاطفه ای است كه با اضطراب و ترس مربوط است. آنها معتقدند كه افراد اغلب در شرایط ترس آفرین پیوندهای قوی عاطفی و صمیمی برقرار می كنند. مارازیتی و كاناله برای آزمودن نظراتشان در یك بررسی به مقایسه ۲۴ فرد جوان كه به تازگی عاشق شده بودند با ۲۴ فرد دیگر كه عاشق نبودند به عنوان آزمودنی های شاهد پرداختند.
معیارها برای افراد گروه عاشقان شامل فكر كردن به معشوق دست كم چهار ساعت در روز و رابطه داشتن با او برای كمتر از شش ماه بود، پژوهشگران در هر كدام از اشخاص میزان هشت هورمون مختلف را در خون اندازه گرفتند.
یافته اصلی آنها این بود كه میزان كورتیزول، یكی از هورمون های اصلی كه در هنگام استرس در بدن ترشح می شود، در گروه افراد عاشق بالاتر است، این پژوهشگران ایتالیایی اعتقاد دارند كه یافته های نشانه وجود استرس و برانگیختگی در مراحل اولیه یك رابطه عاشقانه است. جالب توجه اینكه در مردان درگیر عشق میزان های تستوسترون، هورمون جنسی كه مسئول ایجاد میل جنسی رفتار پرخاشگرانه در هر دو جنس مرد و زن است، كمتر از مردان غیرعاشق بود، اما در زنان عاشق شدن میزان تستوسترون را افزایش داده بود. این یافته باعث شگفتی دانشمندان شد، اما آنها این فرض را مطرح كردند كه شاید عاشق شدن تا حدی تفاوت های میان دو جنس را از بین می برد یعنی مردان را ملایم تر و زنان را مهاجم تر می كند.
پژوهش های قبلی به وسیله مارازیتی و همكارانش نشان داده بود كه احساس عاشق بودن معمولا تا مدت معینی حدود ۱۸ماه تا ۳سال ادامه پیدا می كند.
بنابراین او و كاناله میزان هورمون ها را اندازه گیری كردند، یعنی ۱۸ نفر از گروه عاشقان ۱۲ تا ۲۸ ماه بعد، یعنی در زمانی كه هنوز رابطه شان با معشوق را حفظ كرده بودند اما گزارش می كردند كه آرامتر شده اند و دیگر با او اشتغال خاطر ندارند. در این هنگام میزان هورمون های آنها به سطح عادی بازگشته بود.