از نامه های بابا لنگ دراز به جودی

[زهرا قربانی]

جودی! کاملا با تو موافق هستم که عده ای از مردم هرگز زندگی نمی کنند و زندگی را یک مسابقه دو می دانند و می خواهند هرچه زودتر به هدفی که درافقدوردست است دست یابند و متوجه نمی شوند که آن قدرخسته شده اند که شایدنتوانند به مقصد برسند و اگرهم برسند ناگهان خود را در پایان خطمی بینند. درحالی که نه به مسیر توجه داشته اند و نه لذتی از آن برده اند. دیر یا زود آدمپیر و خسته می شود درحالی که از اطراف خود غافل بوده است.آن وقت دیگر رسیدن به آرزوهاو اهداف هم برایش بی تفاوت می شود و فقط او می ماند و یک خستگی بی لذت و فرصت وزمانی که ازدسترفته و به دست نخواهد آمد.