مدیر تالار اخبار اختراعات
11th October 2012, 11:04 PM
محققان موفق به ايجاد نوعي پوشش پليمري بمنظور فراهم شدن امكان حركت نانوذرات با ابعادي در حد 114 نانومتر براي دارورساني در مغز انسان شدند.
به گزارش سرويس فناوري ايسنا، يکي از محدوديت‌هاي محققان براي استفاده از نانوذرات در رهاسازي دارويي، ابعاد آن است. زماني که محققان قصد دارند نانوذرات را وارد فضاي بين سلول‌ها کنند، محدوديت‌هايي بوجود مي‌آيد معمولا نانوذرات بزرگتر از 64 نانومتر به سختي وارد اين فضا مي‌شوند. بنابراين براي استفاده از نانوذرات جهت سيستم‌هاي دارورساني نمي‌توان از نانوذرات بزرگتر استفاده کرد، در غير اين صورت مقدار نفوذ به شدت کاهش مي‌يابد.
http://media.isna.ir/content/gchgcghchch.jpg/6
پژوهشگران دانشگاه جان هاپکينز به رهبري «اليزابت نانسي» و «جاستين هانز» به بررسي نانوذرات پوشش‌دار پرداختند تا راهي براي وارد کردن اين نانوذرات به درون مغز پيدا کنند.
«هانز» مي‌گويد: دليل اين محدوديت مايع بين سلولي در مغز است که بسيار صلب است، اين ماده داراي چسبندگي مشابه موکوس است؛ بنابراين ذرات بزرگتر از 64 نانومتر به سختي در آن حرکت مي‌کنند.
براي حل اين مشکل، محققان سطح نانوذرات را با استفاده از پلي اتيلن گليکول پوشش دادند. نتايج کار آنها نشان داد که با اين کار نانوذراتي بزرگتر از 114 نانومتر مي‌توانند در فضاي بين سلولي مغز انسان به حرکت درآيند.
پلي اتيلن گليکول يک پليمر غيرسمي است که کاربردهاي متعددي دارد؛ براي مثال از آن در کرم‌هاي پوست و خميردندان‌ها استفاده مي‌شود. اين پليمر با قرار گرفتن بر سطح نانوذرات مي‌تواند مقاومت حاصل از برهمکنش الکترواستاتيک و آبگريز ميان نانوذرات و بافت را به حداقل برساند. زماني که ابعاد نانوذرات بيش از 114 نانومتر شد، آن گاه نانوذرات شروع به چسبيدن مي‌کنند.
نتايج يافته‌هاي محققان موجب شده آنها وجود حفره‌هايي بزرگتر از 200 نانومتر را در مغز انسان پيش بيني کنند. آنها مغز موش را آزمايش کردند و در نهايت دريافتند ذرات 40 و 100 نانومتر در مغز اين حيوانات حرکت مي‌کند، اما نانوذرات 200 نانومتر قادر به حرکت سريع نيستند. البته با افزودن اين پوشش، نانوذرات 200 نانومتري نيز قادر به حرکت خواهند بود.
محققان معتقدند نتايج اين پژوهش مي‌تواند کاربردهاي ديگري نيز داشته باشد، براي مثال مي‌تواند براي درمان برخي تومورهاي مغزي مفيد باشد. البته براي استفاده از آن بايد تحقيقات بيشتري صورت گيرد، زيرا ممکن است اثرات جانبي و سم مانند توسط اين نانوذرات ايجاد شود.
نتايج اين پژوهش در نشريه «Science Translational Medicine» منتشر شده است.
به گزارش سرويس فناوري ايسنا، يکي از محدوديت‌هاي محققان براي استفاده از نانوذرات در رهاسازي دارويي، ابعاد آن است. زماني که محققان قصد دارند نانوذرات را وارد فضاي بين سلول‌ها کنند، محدوديت‌هايي بوجود مي‌آيد معمولا نانوذرات بزرگتر از 64 نانومتر به سختي وارد اين فضا مي‌شوند. بنابراين براي استفاده از نانوذرات جهت سيستم‌هاي دارورساني نمي‌توان از نانوذرات بزرگتر استفاده کرد، در غير اين صورت مقدار نفوذ به شدت کاهش مي‌يابد.
http://media.isna.ir/content/gchgcghchch.jpg/6
پژوهشگران دانشگاه جان هاپکينز به رهبري «اليزابت نانسي» و «جاستين هانز» به بررسي نانوذرات پوشش‌دار پرداختند تا راهي براي وارد کردن اين نانوذرات به درون مغز پيدا کنند.
«هانز» مي‌گويد: دليل اين محدوديت مايع بين سلولي در مغز است که بسيار صلب است، اين ماده داراي چسبندگي مشابه موکوس است؛ بنابراين ذرات بزرگتر از 64 نانومتر به سختي در آن حرکت مي‌کنند.
براي حل اين مشکل، محققان سطح نانوذرات را با استفاده از پلي اتيلن گليکول پوشش دادند. نتايج کار آنها نشان داد که با اين کار نانوذراتي بزرگتر از 114 نانومتر مي‌توانند در فضاي بين سلولي مغز انسان به حرکت درآيند.
پلي اتيلن گليکول يک پليمر غيرسمي است که کاربردهاي متعددي دارد؛ براي مثال از آن در کرم‌هاي پوست و خميردندان‌ها استفاده مي‌شود. اين پليمر با قرار گرفتن بر سطح نانوذرات مي‌تواند مقاومت حاصل از برهمکنش الکترواستاتيک و آبگريز ميان نانوذرات و بافت را به حداقل برساند. زماني که ابعاد نانوذرات بيش از 114 نانومتر شد، آن گاه نانوذرات شروع به چسبيدن مي‌کنند.
نتايج يافته‌هاي محققان موجب شده آنها وجود حفره‌هايي بزرگتر از 200 نانومتر را در مغز انسان پيش بيني کنند. آنها مغز موش را آزمايش کردند و در نهايت دريافتند ذرات 40 و 100 نانومتر در مغز اين حيوانات حرکت مي‌کند، اما نانوذرات 200 نانومتر قادر به حرکت سريع نيستند. البته با افزودن اين پوشش، نانوذرات 200 نانومتري نيز قادر به حرکت خواهند بود.
محققان معتقدند نتايج اين پژوهش مي‌تواند کاربردهاي ديگري نيز داشته باشد، براي مثال مي‌تواند براي درمان برخي تومورهاي مغزي مفيد باشد. البته براي استفاده از آن بايد تحقيقات بيشتري صورت گيرد، زيرا ممکن است اثرات جانبي و سم مانند توسط اين نانوذرات ايجاد شود.
نتايج اين پژوهش در نشريه «Science Translational Medicine» منتشر شده است.