نامه اي از خانه سالمندان....

[آسد مرتضي]

دست‌هایم چه پیر و فرتوت‌اند
دست، نه! دسته‌های تابوت‌اند

روزی این دست‌ها جوان بودند
نازک و نرم و مهربان بودند

مانده امروز از آن همه پاکی
زان همه چیرگی و چالاکی

پوستی تیره و چروکیده
استخوانی تکیده، پوسیده

شده نشخوارِ یادها، کارم
خویش را این‌ چنین می‌آزارم

گاه زین پیر مانده در زندان
یاد کی می‌کنند فرزندان

گاهی از من سراغ می‌گیرند
لیک اما ز دیدنم سیرند

سرد و نامهربان و ناهنجار
رفع تکلیف می‌کنند انگار

چه کنم درد من نمی‌دانند
خواهش جان من نمی‌خوانند ...

http://uc-njavan.ir/images/ynqlgpjqyvylvr4xq.jpg