باستان شناس
18th September 2012, 10:30 AM
شبهاي طولاني زمستان با زدن كف در خراسان جنوبي كوتاه مي‌شود.
«كف» نوعى شيرينى است كه با «زدنِ» آب «چوبك» و شيرين كردن آن به دست مىآيد. برای تهيه اين شيريني محلي مقدارى «چوبك»- «چوبك» را که در گويش بيرجند «پَشْمٍشُويه» يا «بيخ» مىنامند ( كه ريشه نوعي گياه صحرايي است ) را كوبيده و چند بار در آب مىجوشانند و چون اين آب تلخ است .
آن را عوض مي‌كنند و مجدداً مىجوشانند ، اين كار را آنقدر تكرار مىكنند كه تلخي آب گرفته شود و هيچ طعمى نداشته باشد .
اين آب را مىگذارند سرد شود انگاه آن را در ظرف بزرگي كه بهتر است تغار سفالي باشد ، مىريزند و با «دسته گز» كه از تركههاي به هم بسته شده درخت گز يا انار است هم مىزنند و اين زدن را آنقدر ادامه مىدهند كه آب چوبك «كف» كند و معمولا هم زدن با آهنگ خاصي ادامه مي‌يابد تا «كف» سفت شود، آنگاه مقدارى شيره انگور يا شيره شكر و يا پودر شكر را به بتدريج به آن اضافه مي‌كنند و زدن كف را ادامه مىدهند تا خوب مخلوط شود و «كف» شيرين گردد.
وقتى كه «كف» از هر جهت آماده شد آن را در ظرفهايى مىكشند و روى آن را مغز كوبيده گردو، بادام، پسته و تخم رازيانه- باديان- مىپاشند و با سرانگشت آن را مىخورند.
«كفى» كه بدينسان بدست مىآيد خوراكىِ شيرين، لذيذ، مطبوع، معطّر و خوشگوارى است كه مقدار زيادى از آن را مىتوان خورد. «كف زدن» از سرگرمىهاى زمستان بخصوص شب چلّه يا يلدا است.
قبل از آن كه «كف» را شيرين كنند؛ براى شوخى و تفريح گاهى مقدارى از آن را به سر و صورت يكديگر مىمالند و چون اين كف رنگ و طعم و بويى ندارد؛ آزارى به كسى نمىرساند.
اين عمل باعث خنده و موجبى براى تفريح است.
گاهي نيز در شبهاي برفي براي شگون مقداري از كف را روي برفها مي ريزند.
«كف» نوعى شيرينى است كه با «زدنِ» آب «چوبك» و شيرين كردن آن به دست مىآيد. برای تهيه اين شيريني محلي مقدارى «چوبك»- «چوبك» را که در گويش بيرجند «پَشْمٍشُويه» يا «بيخ» مىنامند ( كه ريشه نوعي گياه صحرايي است ) را كوبيده و چند بار در آب مىجوشانند و چون اين آب تلخ است .
آن را عوض مي‌كنند و مجدداً مىجوشانند ، اين كار را آنقدر تكرار مىكنند كه تلخي آب گرفته شود و هيچ طعمى نداشته باشد .
اين آب را مىگذارند سرد شود انگاه آن را در ظرف بزرگي كه بهتر است تغار سفالي باشد ، مىريزند و با «دسته گز» كه از تركههاي به هم بسته شده درخت گز يا انار است هم مىزنند و اين زدن را آنقدر ادامه مىدهند كه آب چوبك «كف» كند و معمولا هم زدن با آهنگ خاصي ادامه مي‌يابد تا «كف» سفت شود، آنگاه مقدارى شيره انگور يا شيره شكر و يا پودر شكر را به بتدريج به آن اضافه مي‌كنند و زدن كف را ادامه مىدهند تا خوب مخلوط شود و «كف» شيرين گردد.
وقتى كه «كف» از هر جهت آماده شد آن را در ظرفهايى مىكشند و روى آن را مغز كوبيده گردو، بادام، پسته و تخم رازيانه- باديان- مىپاشند و با سرانگشت آن را مىخورند.
«كفى» كه بدينسان بدست مىآيد خوراكىِ شيرين، لذيذ، مطبوع، معطّر و خوشگوارى است كه مقدار زيادى از آن را مىتوان خورد. «كف زدن» از سرگرمىهاى زمستان بخصوص شب چلّه يا يلدا است.
قبل از آن كه «كف» را شيرين كنند؛ براى شوخى و تفريح گاهى مقدارى از آن را به سر و صورت يكديگر مىمالند و چون اين كف رنگ و طعم و بويى ندارد؛ آزارى به كسى نمىرساند.
اين عمل باعث خنده و موجبى براى تفريح است.
گاهي نيز در شبهاي برفي براي شگون مقداري از كف را روي برفها مي ريزند.