kamanabroo
2nd March 2009, 12:22 AM
وقتی همه خوابیدند چه باید کرد ؟
http://img.tebyan.net/big/1387/11/10991671541562341169342252918542651379.jpg
شناختنامه قرآن 36
سوره ی مبارکه ی سجده
سوره سجده سی و دومین سوره قرآن با 30 آیه است.
غرض سوره تثبیت و تأکید بر امر معاد و ذکر دلیل بر این دو، وزدودن شبهه از دلهای مؤمنان است وبه نبوت و کتاب نیز اشاره می کند. علامتها و تفاوتهای مؤمنان حقیقی به آیات الهی و فاسقان خارج از زیّ عبودیت را بیان می کند.
به مؤمنان وعده ی اموری را می دهد که خارج از حد تصور است و به فاسقان وعید به عذاب جاودانه و انتقام شدید می دهد.1
« تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ یَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ»2
از بسترهای خود پهلو تهی کرده، در دل شب هنگامی که تمامی چشمها به خواب رفته و جانها آرام گرفته‌اند به دعا در آستان پروردگاشان مشغول می شوند. امید به پاداش الهی و ترس از عقاب او را دارند نه مغرورنند ،نه ناامید. کار دائمی آنها انفاق در راه پروردگارشان است.
« فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَّا أُخْفِیَ لَهُم مِّن قُرَّةِ أَعْیُنٍ جَزَاء بِمَا كَانُوا یَعْمَلُونَ.»3
پروردگار عالم، در مقابل مجاهدت آنان پاداشی را برایشان در نظر می گیرد که فوق تصور و ادراک آنهاست. پاداشی که با مشاهده ی آن چشمان آنها روشن می شود. این پاداشِ عمل آنها در زندگی دنیاست.4
تالیف: استاد محمد حسین رحیمی - گروه دین و اندیشه تبیان
1- - المیزان ج16ص248
2- سجده:32/16
3-سجده:32/17
4- المیزان ج16ص268-269
http://img.tebyan.net/big/1387/11/10991671541562341169342252918542651379.jpg
شناختنامه قرآن 36
سوره ی مبارکه ی سجده
سوره سجده سی و دومین سوره قرآن با 30 آیه است.
غرض سوره تثبیت و تأکید بر امر معاد و ذکر دلیل بر این دو، وزدودن شبهه از دلهای مؤمنان است وبه نبوت و کتاب نیز اشاره می کند. علامتها و تفاوتهای مؤمنان حقیقی به آیات الهی و فاسقان خارج از زیّ عبودیت را بیان می کند.
به مؤمنان وعده ی اموری را می دهد که خارج از حد تصور است و به فاسقان وعید به عذاب جاودانه و انتقام شدید می دهد.1
« تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ یَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ»2
از بسترهای خود پهلو تهی کرده، در دل شب هنگامی که تمامی چشمها به خواب رفته و جانها آرام گرفته‌اند به دعا در آستان پروردگاشان مشغول می شوند. امید به پاداش الهی و ترس از عقاب او را دارند نه مغرورنند ،نه ناامید. کار دائمی آنها انفاق در راه پروردگارشان است.
« فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَّا أُخْفِیَ لَهُم مِّن قُرَّةِ أَعْیُنٍ جَزَاء بِمَا كَانُوا یَعْمَلُونَ.»3
پروردگار عالم، در مقابل مجاهدت آنان پاداشی را برایشان در نظر می گیرد که فوق تصور و ادراک آنهاست. پاداشی که با مشاهده ی آن چشمان آنها روشن می شود. این پاداشِ عمل آنها در زندگی دنیاست.4
تالیف: استاد محمد حسین رحیمی - گروه دین و اندیشه تبیان
1- - المیزان ج16ص248
2- سجده:32/16
3-سجده:32/17
4- المیزان ج16ص268-269