Majid_GC
8th September 2012, 11:27 AM
آخرين پيروزي مهم ارتش ايران در زمان انوشيروان دادگر و نگاهي کوتاه به اصلاحات او
http://www.yadeyar.ir/image/khusrau_i.jpg
خسرو انوشيروان پنجم اكتبر در سال 579 ميلادي، ارتش ايران مركب از 40 هزار سوار و يكصد هزار پياده، سوريه را از دست روميها خارج كرد و نزديك به 20 هزار رومي را به اسارت گرفت.
پس از اين پيروزي، طولي نكشيد كه انوشيروان ساساني، شاه وقت ايران، پس از 48 سال سلطنت درگذشت. وي نقشه اخراج روميها از سوريه را شخصا طرح كرده بود. در دوران حكومت انوشيروان دادگر مرزهاي ايران تقريبا به حدود مرزهاي ايران در دوران هخامنشيان رسيد. وي هونها را از منطقه تاجيكستان و شمالشرقي افغانستان امروز اخراج كرد، حكومت روم شرقي را خراجگزار ايران ساخت، امتيازهاي طبقاتي را كاهش داد ، نظام قضايي را اصلاح و كدخدايان و دهداران را انتخابي و بيگاري ارباب از رعيت را لغو كرد. به دستور او مدارس فراوان تاسيس شد. وي تاليف و ترجمه كتاب از هندي و يوناني را تشويق كرد و براي اين منظور يک سازمان دولتي ويژه به وجود آورد که ترجمه کليله و دمنه از هندي يکي از کارهاي اين سازمان بوده است . خسرو انوشيروان عمارات تازه در كاخ تيسفون [طاق كسري] ساخت و در شهرها دفاتر ويژه داير كرد كه درد دل مردم را به وي اطلاع دهند. خود او هر چند روز يک بار ديدار عمومي
( اصطلاحا : بار عام ) داشت و در اين ديدار شخصا شکايات مردم را دريافت و به خواستهايشان توجه مي کرد. گهگاه که مردم براي اعلام شکايات و درخوستهاي خود در برابر کاخ تيسفون اجتماع مي کردند، شخصا در بالکن کاخ حضور مي يافت و اظهارات آنان را مي شنيد.
مورخان قرون وسطا - قرنها پس از وي - با بررسي کارهاي خسرو انوشيروان ، بر نام او صفت " دادگر " را اضافه کردند و در دهه دوم قردن چهادهم هجري خورشيدي که زرتشتيان هند چند مدرسه در تهران ساختند و به آموزش و پرورش ايران هديه کردند، نام بزرگترين آنها را که در خيابان انقلاب قرار دارد " انوشيروان دادگر " گذاردند که دهها سال بهترين دبيرستان دختران پايتخت بود.
در زمينه نظامي ، به نوشته مورخان روم شرقي ، خسرو انوشيروان بازگشت و فرار سرباز ايراني در جنگهاي دفاعي ( نه تعرضي ) را اکيدا ممنوع و براي آن مجازات سخت در نظر گرفته بود و چنين سربازي پيش از مجازات، از موهبت ايراني بودن خلع مي شد ، زيرا سرباز ايراني نبايد در جنگهاي دفاعي به دشمني که چشم طمع به وطن او داشت ، پشت مي کرد . به نوشته اين مورخان ، سربازان ايراني هر روز دوبار در جمع خود ( به اصطلاح امروز صبحگاه و شامگاه ) با صداي بلند مي گفتند: ايستادگي يا مرگ.
http://www.yadeyar.ir/image/madaen.jpg
بقاياي تالاري كه خسرو انوشيروان در آن خواستهاي عوام الناس را هم مي شنيد و شعراي پارسي سرا آن را « بارگه داد » نام داده اند
برگرفته از سايت http://www.iranianshistoryonthisday.com
با تشكر از دكتر نوشيروان كيهاني زاده
http://www.yadeyar.ir/image/khusrau_i.jpg
خسرو انوشيروان پنجم اكتبر در سال 579 ميلادي، ارتش ايران مركب از 40 هزار سوار و يكصد هزار پياده، سوريه را از دست روميها خارج كرد و نزديك به 20 هزار رومي را به اسارت گرفت.
پس از اين پيروزي، طولي نكشيد كه انوشيروان ساساني، شاه وقت ايران، پس از 48 سال سلطنت درگذشت. وي نقشه اخراج روميها از سوريه را شخصا طرح كرده بود. در دوران حكومت انوشيروان دادگر مرزهاي ايران تقريبا به حدود مرزهاي ايران در دوران هخامنشيان رسيد. وي هونها را از منطقه تاجيكستان و شمالشرقي افغانستان امروز اخراج كرد، حكومت روم شرقي را خراجگزار ايران ساخت، امتيازهاي طبقاتي را كاهش داد ، نظام قضايي را اصلاح و كدخدايان و دهداران را انتخابي و بيگاري ارباب از رعيت را لغو كرد. به دستور او مدارس فراوان تاسيس شد. وي تاليف و ترجمه كتاب از هندي و يوناني را تشويق كرد و براي اين منظور يک سازمان دولتي ويژه به وجود آورد که ترجمه کليله و دمنه از هندي يکي از کارهاي اين سازمان بوده است . خسرو انوشيروان عمارات تازه در كاخ تيسفون [طاق كسري] ساخت و در شهرها دفاتر ويژه داير كرد كه درد دل مردم را به وي اطلاع دهند. خود او هر چند روز يک بار ديدار عمومي
( اصطلاحا : بار عام ) داشت و در اين ديدار شخصا شکايات مردم را دريافت و به خواستهايشان توجه مي کرد. گهگاه که مردم براي اعلام شکايات و درخوستهاي خود در برابر کاخ تيسفون اجتماع مي کردند، شخصا در بالکن کاخ حضور مي يافت و اظهارات آنان را مي شنيد.
مورخان قرون وسطا - قرنها پس از وي - با بررسي کارهاي خسرو انوشيروان ، بر نام او صفت " دادگر " را اضافه کردند و در دهه دوم قردن چهادهم هجري خورشيدي که زرتشتيان هند چند مدرسه در تهران ساختند و به آموزش و پرورش ايران هديه کردند، نام بزرگترين آنها را که در خيابان انقلاب قرار دارد " انوشيروان دادگر " گذاردند که دهها سال بهترين دبيرستان دختران پايتخت بود.
در زمينه نظامي ، به نوشته مورخان روم شرقي ، خسرو انوشيروان بازگشت و فرار سرباز ايراني در جنگهاي دفاعي ( نه تعرضي ) را اکيدا ممنوع و براي آن مجازات سخت در نظر گرفته بود و چنين سربازي پيش از مجازات، از موهبت ايراني بودن خلع مي شد ، زيرا سرباز ايراني نبايد در جنگهاي دفاعي به دشمني که چشم طمع به وطن او داشت ، پشت مي کرد . به نوشته اين مورخان ، سربازان ايراني هر روز دوبار در جمع خود ( به اصطلاح امروز صبحگاه و شامگاه ) با صداي بلند مي گفتند: ايستادگي يا مرگ.
http://www.yadeyar.ir/image/madaen.jpg
بقاياي تالاري كه خسرو انوشيروان در آن خواستهاي عوام الناس را هم مي شنيد و شعراي پارسي سرا آن را « بارگه داد » نام داده اند
برگرفته از سايت http://www.iranianshistoryonthisday.com
با تشكر از دكتر نوشيروان كيهاني زاده