امید عباسی
22nd February 2009, 10:53 PM
دومين همايش زبان‌شناسي، كتيبه‌ها و متون با ارايه‌ي 32 سخنراني، يك‌روز زودتر از موعد مقرر در موزه‌ي ملي ايران به كار خود پايان داد.
به گزارش خبرنگار بخش ايران‌شناسي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اسفنديار رحيم‌مشايي در اختتاميه‌ي اين همايش، اظهار داشت: من مدتي در راديو مسؤوليت داشتم و راديو به‌دليل آن‌كه فقط زبان است، خاطره‌انگيزتر است و مخاطبان بيش‌تري دارد. تلويزيون بيش‌تر جنبه‌ي تفريحي و گذران اوقات فراغت را دارد و محتواي راديو از محتواي آن قوي‌تر است.
رييس سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري بيان كرد: آمارها نشان داده‌اند كه با افزايش سواد و دانش مخاطبان، ميزان استفاده از راديو افزايش يافته است و بينندگان تلويزيون كاهش يافته‌اند. اين به آن معناست كه افراد فرهيخته، راديو را به تلويزيون ترجيح مي‌دهند كه معناي آن، قدرت گويش است.
او افزود: وحدت ملي بر پايه‌ي زبان ملي است و بدون آن، تحقق وحدت ملي امكان‌ناپذير است. هويت يك سرزمين نيز بر زبان آن استوار است.
وي گفت: سياسيون بر اين اعتقادند كه اگر گويش‌هاي محلي نباشند و همه‌ي آحاد يك سرزمين از يك نژاد و گويش باشند يا بر سر گويش‌هاي مختلف سايه‌سار زبان ملي موجوديت داشته باشد، براي وحدت يك سرزمين بهتر است و برعكس تفرق گويش، نوعي تهديد براي هويت و امنيت ملي به‌شمار مي‌رود.
او در اين‌باره ادامه داد: در سرزمين ايران كه گويش‌ها و قوميت‌هاي زيادي وجود دارند، با وجود زبان ملي از وحدت ملي نيز برخوردار هستيم، هرچند دشمنان تاكنون تهديد‌هايي را به ما از اين منظر وارد كرده‌اند.
وي درباره‌ي اطلس ملي زبان، گفت: اين اطلس بايد با جديت مورد استفاده‌ي دانش‌پژوهان قرار گيرد و از طريق آن، تفسير‌ها و پژوهش‌هاي مرتبط با گويش‌ها و ارتباط و تأثير آن‌ها در زبان ملي برآورد شود.
رحيم‌مشايي بيان كرد: طبق اعلام يونسكو، يك‌سوم گويش‌هاي محلي در جهان درحال نابودي‌اند و بايد از اين نوع گويش‌هاي در خطر مراقبت شود، چون گويش‌هاي محلي، ظرفيت‌هايي را در سنت‌ها، آداب و رسوم، جغرافيا، قوميت و اعتقادات دارند كه زبان ملي در گام نخست ندارد.
او اظهار كرد: اگر گويش‌هاي محلي فراموش شوند، بخش مهمي از فرهنگ و تاريخ در كنار آن‌ها نابود مي‌شود، چون اين گويش‌ها شفاهي‌اند و مكتوب نيستند.
رييس سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري گفت: من به‌عنوان يك مهندس الكترونيك مي‌گويم كه در آينده‌ي نزديك، نيازي به حضور مترجمان نيست و تمام سيستم‌ها به‌خوبي كار ترجمه را انجام مي‌دهند و حتا در آينده، نيازي به حذف گويش‌ها براي فهميدن و ارتباط برقرار كردن نيست و اشكالي ندارد كه همه، زبان بين‌المللي را بدانند؛ اما فراموش كردن زبان ملي و گويش، يك انحراف است.
وي افزود: سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري و انديشمندان بايد مانع از نابودي و انزواي گويش‌ها مانع شوند و فرصت‌هاي مثبتي را ايجاد كنند تا موجب ماندگاري اين ميراث معنوي شوند.
او توضيح داد: گويش‌هاي محلي ايران به آن معنا جزيي تلقي نمي‌شوند، چون گويش‌هاي ما با گويش‌هاي مردم آن سوي مرزها يكي است و حوزه‌ي فرهنگي ايران متفاوت از جغرافياي سياسي آن است.
وي ادامه داد: نبايد تحت تأثير زبان بين‌المللي از زبان ملي بگذريم. اين گويش‌ها فقط گويش يك محل نيستند، بلكه كليدي براي شناخت معارف در بيرون از مرزها به‌شمار مي‌روند.
رحيم‌مشايي اظهار داشت: هدف كتيبه نيز آن است كه امر مهمي را به مردم ابلاغ كند تا ماندگار شود و ممكن است، يك كتيبه ساده به‌نظر برسد، اما به كمك پژوهشگران، ما را با تاريخ آن پيوند مي‌دهد تا كليدي بسازيم و به تاريخ و جغرافيا متعلق به آن وارد شويم.
او بيان كرد: در سازمان، برنامه‌ريزي‌هايي براي حفاظت از كتيبه‌ها درنظر گرفته شده‌اند كه در دستور كار قرار خواهند گرفت. ايجاد باغ كتيبه‌ها در نياوران نيز فعاليتي بود كه در اين راستا انجام شد كه بايد توسعه پيدا كند و با توضيح‌ها و تحليل‌ها همراه شود.
وي درباره‌ي متون نيز گفت: متون در دايره‌ي تمدني ايران بسيار وسعت دارند و بسياري از كتب و متون ايراني خارج از كشورند. متون نسبت به كتيبه‌ها، حجم بيش‌تري دارند. كتابت از زماني كه به‌وجود آمده، سبب محفوظ نگه داشتن بسياري از ميراث انسان بوده است.
رحيم‌مشايي اضافه كرد: سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري به‌دليل مسؤوليت اداري كه نظام برعهده‌ي آن گذاشته است، بايد براي پژوهشگران خارج و داخل كشور در اين زمينه فرصت‌آفرين باشد.
به گزارش ايسنا، قطعنامه‌ي پاياني دومين همايش زبان‌شناسي، كتيبه‌ها و متون توسط ابوالقاسم اسماعيل‌پور ـ رييس پژوهشكده‌ي زبان‌شناسي، كتيبه‌ها و متون ـ در 18 بند خوانده شد.
اسماعيل‌پور گفت: از سال آينده، اين همايش در مراكز استان‌هاي كشور به‌دليل ارتباط مستقيم با گويش‌هاي محلي و وجود كتيبه‌هاي باستاني در نقاط مختلف كشور برگزار مي‌شود.
او توضيح داد: همايش بين‌المللي زبان‌شناسي، كتيبه‌ها و متون هر چهار سال يك‌بار برگزار مي‌شود و نخستين همايش بين‌المللي در اسفند‌ماه سال 1389 خواهد بود.
به گزارش خبرنگار بخش ايران‌شناسي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اسفنديار رحيم‌مشايي در اختتاميه‌ي اين همايش، اظهار داشت: من مدتي در راديو مسؤوليت داشتم و راديو به‌دليل آن‌كه فقط زبان است، خاطره‌انگيزتر است و مخاطبان بيش‌تري دارد. تلويزيون بيش‌تر جنبه‌ي تفريحي و گذران اوقات فراغت را دارد و محتواي راديو از محتواي آن قوي‌تر است.
رييس سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري بيان كرد: آمارها نشان داده‌اند كه با افزايش سواد و دانش مخاطبان، ميزان استفاده از راديو افزايش يافته است و بينندگان تلويزيون كاهش يافته‌اند. اين به آن معناست كه افراد فرهيخته، راديو را به تلويزيون ترجيح مي‌دهند كه معناي آن، قدرت گويش است.
او افزود: وحدت ملي بر پايه‌ي زبان ملي است و بدون آن، تحقق وحدت ملي امكان‌ناپذير است. هويت يك سرزمين نيز بر زبان آن استوار است.
وي گفت: سياسيون بر اين اعتقادند كه اگر گويش‌هاي محلي نباشند و همه‌ي آحاد يك سرزمين از يك نژاد و گويش باشند يا بر سر گويش‌هاي مختلف سايه‌سار زبان ملي موجوديت داشته باشد، براي وحدت يك سرزمين بهتر است و برعكس تفرق گويش، نوعي تهديد براي هويت و امنيت ملي به‌شمار مي‌رود.
او در اين‌باره ادامه داد: در سرزمين ايران كه گويش‌ها و قوميت‌هاي زيادي وجود دارند، با وجود زبان ملي از وحدت ملي نيز برخوردار هستيم، هرچند دشمنان تاكنون تهديد‌هايي را به ما از اين منظر وارد كرده‌اند.
وي درباره‌ي اطلس ملي زبان، گفت: اين اطلس بايد با جديت مورد استفاده‌ي دانش‌پژوهان قرار گيرد و از طريق آن، تفسير‌ها و پژوهش‌هاي مرتبط با گويش‌ها و ارتباط و تأثير آن‌ها در زبان ملي برآورد شود.
رحيم‌مشايي بيان كرد: طبق اعلام يونسكو، يك‌سوم گويش‌هاي محلي در جهان درحال نابودي‌اند و بايد از اين نوع گويش‌هاي در خطر مراقبت شود، چون گويش‌هاي محلي، ظرفيت‌هايي را در سنت‌ها، آداب و رسوم، جغرافيا، قوميت و اعتقادات دارند كه زبان ملي در گام نخست ندارد.
او اظهار كرد: اگر گويش‌هاي محلي فراموش شوند، بخش مهمي از فرهنگ و تاريخ در كنار آن‌ها نابود مي‌شود، چون اين گويش‌ها شفاهي‌اند و مكتوب نيستند.
رييس سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري گفت: من به‌عنوان يك مهندس الكترونيك مي‌گويم كه در آينده‌ي نزديك، نيازي به حضور مترجمان نيست و تمام سيستم‌ها به‌خوبي كار ترجمه را انجام مي‌دهند و حتا در آينده، نيازي به حذف گويش‌ها براي فهميدن و ارتباط برقرار كردن نيست و اشكالي ندارد كه همه، زبان بين‌المللي را بدانند؛ اما فراموش كردن زبان ملي و گويش، يك انحراف است.
وي افزود: سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري و انديشمندان بايد مانع از نابودي و انزواي گويش‌ها مانع شوند و فرصت‌هاي مثبتي را ايجاد كنند تا موجب ماندگاري اين ميراث معنوي شوند.
او توضيح داد: گويش‌هاي محلي ايران به آن معنا جزيي تلقي نمي‌شوند، چون گويش‌هاي ما با گويش‌هاي مردم آن سوي مرزها يكي است و حوزه‌ي فرهنگي ايران متفاوت از جغرافياي سياسي آن است.
وي ادامه داد: نبايد تحت تأثير زبان بين‌المللي از زبان ملي بگذريم. اين گويش‌ها فقط گويش يك محل نيستند، بلكه كليدي براي شناخت معارف در بيرون از مرزها به‌شمار مي‌روند.
رحيم‌مشايي اظهار داشت: هدف كتيبه نيز آن است كه امر مهمي را به مردم ابلاغ كند تا ماندگار شود و ممكن است، يك كتيبه ساده به‌نظر برسد، اما به كمك پژوهشگران، ما را با تاريخ آن پيوند مي‌دهد تا كليدي بسازيم و به تاريخ و جغرافيا متعلق به آن وارد شويم.
او بيان كرد: در سازمان، برنامه‌ريزي‌هايي براي حفاظت از كتيبه‌ها درنظر گرفته شده‌اند كه در دستور كار قرار خواهند گرفت. ايجاد باغ كتيبه‌ها در نياوران نيز فعاليتي بود كه در اين راستا انجام شد كه بايد توسعه پيدا كند و با توضيح‌ها و تحليل‌ها همراه شود.
وي درباره‌ي متون نيز گفت: متون در دايره‌ي تمدني ايران بسيار وسعت دارند و بسياري از كتب و متون ايراني خارج از كشورند. متون نسبت به كتيبه‌ها، حجم بيش‌تري دارند. كتابت از زماني كه به‌وجود آمده، سبب محفوظ نگه داشتن بسياري از ميراث انسان بوده است.
رحيم‌مشايي اضافه كرد: سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري به‌دليل مسؤوليت اداري كه نظام برعهده‌ي آن گذاشته است، بايد براي پژوهشگران خارج و داخل كشور در اين زمينه فرصت‌آفرين باشد.
به گزارش ايسنا، قطعنامه‌ي پاياني دومين همايش زبان‌شناسي، كتيبه‌ها و متون توسط ابوالقاسم اسماعيل‌پور ـ رييس پژوهشكده‌ي زبان‌شناسي، كتيبه‌ها و متون ـ در 18 بند خوانده شد.
اسماعيل‌پور گفت: از سال آينده، اين همايش در مراكز استان‌هاي كشور به‌دليل ارتباط مستقيم با گويش‌هاي محلي و وجود كتيبه‌هاي باستاني در نقاط مختلف كشور برگزار مي‌شود.
او توضيح داد: همايش بين‌المللي زبان‌شناسي، كتيبه‌ها و متون هر چهار سال يك‌بار برگزار مي‌شود و نخستين همايش بين‌المللي در اسفند‌ماه سال 1389 خواهد بود.