نارون1
22nd August 2012, 03:31 PM
http://www.aftabir.com/thumb?src=/articles/social/communications/images/e7fb524ac9d5589380d86288bf129c4c.jpg&w=250
گاهی اوقات در اطرافمان انسان هایی باخصوصیات متفاوت می بینیم و با تمام خصلت های خوب و بدشان ارتباط برقرار می کنیم، مثلا در شهری که هزارنفر جمعیت دارد هزار نوع اخلاق و رفتار مختلف می بینیم که باوجود برخی تشابهات اخلاقی و همچنین تفاوت های شخصیتی بدون هیچ مشکلی در کنارشان زندگی می کنیم.
یک نفر دیرجوش است، یعنی با دیگران سخت ارتباط برقرار می کند، دیگری خونگرم و اجتماعی است و براحتی آب خوردن با دیگران اخت می شود. نفر بعدی می تواند روابط پایدارتری نسبت به دیگران داشته باشد اما در این میان بعضی ها هستند که مثل ظروف نچسب آن هم از جنس مرغوب عمل می کنند.
به عبارتی اصلا نمی توان با آنها رابطه برقرار کرد. زیرا حائلی بین دو طرف است که بر خلاف همیشه این بار دیده می شود؛ حائلی به نام غرور کاذب که مانع ایجاد ارتباط می شود.
افسانه ای هم در مورد این افراد با نام نارسیس وجود دارد حاکی از آن که مرد جوان زیبایی عاشق تصویر زیبای خود بود که در آب برکه دیده می شد. او آنقدر محو تصویر خود شد که در آب برکه افتاد و غرق شد.از همان نقطه گلی رویید به نام گل نارسیس که در زبان فارسی همان گل نرگس است.
این نوع از شخصیت ها فکر می کنند خونشان رنگین تر است، شاید به رنگ آبی! به عبارت دیگر در ضمیر ناخودآگاه خود مدام به خودشان می گویند من چقدر خودم را دوست دارم! از نظر آنها خودشان شایسته ترین فرد هستند. البته محبوب بودن نزد خود فرد اگر در حد اعتدال باشد مولفه ای طبیعی است اما اگر زیاده روی شود تبدیل به غرور بی رویه و خودبرتربینی و در موارد شدیدتر به اختلال شخصیتی مانند خودشیفتگی تبدیل می شود.
افراد خود برتربین درهرجامعه ای هم یافت می شود. مرد و زن هم تفاوتی نمی کند. البته به نظر می رسد زنان بیشتری نسبت به مردان دارای توهم برتریت از دیگران هستند. احساس رقابت و نیاز به احساس برتری داشتن نسبت به دیگران در زنان بیشتر است.
این افراد دورترین افقی که می بینند نوک بینی شان است. با این اوصاف متوجه می شویم که چه دنیای کوچکی دارند. آنها به طور شگفت انگیزی عاشق خود هستند و واقعا فکر می کنند که نسبت به دیگران برتری دارند. همین امر باعث می شود تا رابطه برقرار کردن با دیگران و روابط بین فردی را از دست بدهند.
در جامعه شناسی این افراد را بی تفاوت نسبت به سرنوشت دیگران نیز قلمداد می کنند. خود برتربینی و خودشیفتگی تقریبا دارای یک معنی هستند.با این تفاوت که خودشیفتگی شدیدتر از خودبرتر بینی است.
همچنین افرادی که مبتلا به خود شیفتگی هستند عموما ویژگی خاصی ندارند که به خاطر آن به دیگران فخر بفروشند. در حالی که افراد خودبرتربین معمولا دارای صفتی هستند که به آن می بالند.
● من از همه بهترم
خود برتر بینی صفتی است که بسیاری بدون آنکه خود بدانند از آن رنج می برند چون بسته به شدت آن از لذت های همدلی با دیگران و جمعی زندگی کردن محرومند.
کسانی که دچار غرور کاذب بهتر بودن از دیگران هستند در عملکرد فردی و روابط اجتماعی شان مشکلات زیادی دارند. فرد خود محور یا خود پرست دنیایی دارد که خود را در مرکز آن می بیند و این موجودیت و هستی فارغ از دیگران و دنیای آنهاست. به عبارتی خودشان هستند و خودشان.
فرد خودبین به دلیل این که تمام توجهش معطوف به خودش است بنابراین ظرفیت صمیمی و هم حسی اش با دیگران بسیار پایین است. البته گاهی اوقات ممکن است جور دیگری خود را نشان دهد. به عنوان مثال ممکن است به صورت رفتارهای بزرگ منشانه تظاهر کند تا به اهداف خود برسد.
در بیشتر مواقع آنچنان در خود غرق می شوند که آنها را از حقایق موجود در محیط اطرافش دور نگه می دارد. آنها بیشتر اوقات به فکر خود هستند و از صمیم قلب باور دارند که بالاتر از دیگران هستند یا حداقل مورد توجه همگان هستند.
● دیگران، مهم یا بی اهمیت؟
کسانی که دارای عقده خودبرتربینی هستند به شدت نیازمند تایید دیگران اند. در همه زمینه ها دلشان می خواهد بهترین ها را داشته باشند تا بتوانند نظر دیگران را به خود جلب کنند. اگر بخواهند چیزی را به دست بیاورند تمام زندگیشان را برای کسب آن متمرکز می کنند. حالا اگر نتوانند به موفقیت برسند و شرایط تایید دیگران را به دست نیاورند بسیار آسیب پذیر می شوند، تا جایی که ممکن است مبتلا به افسردگی شوند.
برای رسیدن به بهترین ها و به دنبال آن تعریف و تمجید اطرافیان، از همین دیگران برای رسیدن به مقاصد خودشان استفاده می کنند. وقتی مورد تعریف و تمجید دیگران قرار می گیرند بسیار خوشحال و مغرورتر می شوند. بعضی مواقع هم که از تحسین دیگران خبری نیست خود به دنبال ستایش دیگران می روند و آنها را وادار به این کار می کنند. اگر از دیگران در مقابل او تمجید کنند می رنجند.
از دیگر واکنش هایی که می توان به آن اشاره کرد این است که اگر فرد به هدف خود نرسد و کاری هم از دستش برنیاید احساس حقارت به وی دست می دهد.
اگر تیزی ای را در نظر بگیریم یک سوی آن خودبرتر بینی و سمت دیگر آن احساس حقارت است.
نکته: خود برتر بینی صفتی است که بسیاری بدون آنکه خود بدانند از آن رنج می برند چون بسته به شدت آن از لذت های همدلی با دیگران و جمعی زندگی کردن محرومند
در حالی از اطرافیانشان بهره کشی می کنند که فکر می کنند جزء وظایف آنهاست. از طرفی،از آنجا که خود را برتر می بینند نسبت به شناخت دیگران و همانند شدن با اطرافیان تمایلی نشان نمی دهند. به عبارتی استثمار و بهره کشی جزء خصوصیات جدا نشدنی این افراد است.
فقط با کسانی مایل به ارتباط هستند که آنها نیز افراد برجسته و مهم باشند تا بتوانند از این طریق هم خودنمایی کنند. معمولا به کسی دل نمی بندند اما گاهی اوقات ممکن است شیفته صفات ظاهری اطرافیان شوند. مثلا در مورد ازدواجشان به دنبال بهترین ها و بی نقص ترین ها هستند.
دکتر محمدرضا احمدی، استاد دانشگاه و روان شناس از دیگر صفات بارز در این افراد را کم تحملی در مقابل انتقاد و حسادت شدید برمی شمارد. به نظر وی به هیچ وجه افراد خودمحور طاقت شنیدن انتقاد را ندارند و بلافاصله در مقابل آن واکنش نشان می دهند. کسی را که از او انتقاد کرده است به نادانی، حماقت و درک نکردن واقعیت متهم می کنند.
همچنین حسادت جزء خصیصه های بارز این افراد است. آنها نمی توانند با موفقیت دیگران کنار بیایند.
● دلایل خودبرتر بینی
احمدی درباره علت رفتار این افراد می گوید: بیشتر این فراد باهوش یا زیبا یا دارای خصلتی هستند که نقاط قوتشان محسوب می شود و آنها را از دیگران متمایز می کند.در حقیقت این نقاط قوتشان هسته مرکزی شروع رفتارشان می شود.به هر حال باید دلیلی برای خودپرستی وجود داشته باشد که فرد به آن افتخار کند.
او معتقد است از دیگر دلایل خودپرستی افراد می توان به تربیت خانواده اشاره کرد. در بعضی خانواده ها بویژه تک فرزندها پدر و مادر با فرزند مانند یک اسطوره برخورد می کنند. این طرز برخورد باعث می شود کودک با این تفکر رشد کند که از دیگران بهتر است و این احساس تا دوران بزرگسالی هم ادامه پیدا می کند. تا جایی که فرد در دوران بزرگسالی خود را بی عیب و نقص می داند و به خود اجازه می دهد در ایجاد ارتباط با دیگران فخر بفروشد.
احمدی همچنین نوع دیگری از تاثیر والدین در شکل گیری این نوع شخصیت ها را مشخص می کند.او می گوید در بعضی مواقع هم به دلیل عدم برقراری روابط همدلانه با والدین ناشی می شود.
دکتر محسنی فرد جامعه شناس هم خانواده را مهم ترین دلیل برای خودبرتربینی فرد می داند. وی می گوید: در بعضی خانواده ها فرزند را به سمت توانمندی هایشان سوق می دهند، اما در این کار زیاده روی می کنند. به عبارت دیگر بعضی خانواده ها بیش از حد فرزندانشان را بزرگ می کنند.این احساس به صورت دائم در فرد می ماند. محیط فرد تاثیر بسیار زیادی در پرورش خودبرتربینان دارند.
محسنی فر درباره رفتار درست خانواده ها با فرزندانشان می گوید: خانواده ها باید واقعیت ها را ببینند و همچنین آنها را به فرزندانشان نشان دهند. خانواده ها باید فرزندانشان را با توانمندی های واقعی شان آشنا کنند. این موضوع می تواند بسیار تاثیر گذار باشد. این امر بهتر است از همان زمان دو، سه سالگی که تربیت فرزندان شکل می گیرد، انجام شود.
او می گوید: وقتی فرد با واقعیت ها آشنا می شود از جمله عکس العمل هایی که نشان می دهد بهانه جویی است. در مورد کوچک ترین مسائل شروع به ایراد گرفتن می کند. حتی گاهی اوقات ممکن است با دیگران درگیری داشته باشد یا میان دیگران درگیری به وجود بیاورد.
● در پس پرده چه می گذرد؟
تا اینجا ما تنها درباره خصوصیات ظاهری این افراد صحبت کردیم، اما آیا در درون نیز افراد خودبین اعتقاد قلبی به برتر بودن خود دارند؟
روان شناسان در بیشتر موارد پاسخشان منفی است. آنها معتقدند که بیشتر افراد به رغم ظاهر سرسختشان و پافشاری روی خوبی هایشان، در درون دچار عقده حقارت و خود کم بینی هستند.
احمدی در این مورد می گوید افراد خود شیفته در اصل از احساس بی ارزشی و حقارت رنج می برند. شاید حفظ ظاهر کنند و در مقابل دیگران خود را بزرگ و مهم جلوه دهند اما این تنها ظاهر موضوع است. آنها سعی می کنند با بزرگ جلوه دادن خودشان کمبودهایی که دارند، پنهان یا انکار کنند.
انسانی که دچار غرور کاذب است کسی است که در استنباط این که کسی هست دچار سوءتفاهم شده است.
لیلا عابد
روزنامه جام جم
به نقل از آفتاب
گاهی اوقات در اطرافمان انسان هایی باخصوصیات متفاوت می بینیم و با تمام خصلت های خوب و بدشان ارتباط برقرار می کنیم، مثلا در شهری که هزارنفر جمعیت دارد هزار نوع اخلاق و رفتار مختلف می بینیم که باوجود برخی تشابهات اخلاقی و همچنین تفاوت های شخصیتی بدون هیچ مشکلی در کنارشان زندگی می کنیم.
یک نفر دیرجوش است، یعنی با دیگران سخت ارتباط برقرار می کند، دیگری خونگرم و اجتماعی است و براحتی آب خوردن با دیگران اخت می شود. نفر بعدی می تواند روابط پایدارتری نسبت به دیگران داشته باشد اما در این میان بعضی ها هستند که مثل ظروف نچسب آن هم از جنس مرغوب عمل می کنند.
به عبارتی اصلا نمی توان با آنها رابطه برقرار کرد. زیرا حائلی بین دو طرف است که بر خلاف همیشه این بار دیده می شود؛ حائلی به نام غرور کاذب که مانع ایجاد ارتباط می شود.
افسانه ای هم در مورد این افراد با نام نارسیس وجود دارد حاکی از آن که مرد جوان زیبایی عاشق تصویر زیبای خود بود که در آب برکه دیده می شد. او آنقدر محو تصویر خود شد که در آب برکه افتاد و غرق شد.از همان نقطه گلی رویید به نام گل نارسیس که در زبان فارسی همان گل نرگس است.
این نوع از شخصیت ها فکر می کنند خونشان رنگین تر است، شاید به رنگ آبی! به عبارت دیگر در ضمیر ناخودآگاه خود مدام به خودشان می گویند من چقدر خودم را دوست دارم! از نظر آنها خودشان شایسته ترین فرد هستند. البته محبوب بودن نزد خود فرد اگر در حد اعتدال باشد مولفه ای طبیعی است اما اگر زیاده روی شود تبدیل به غرور بی رویه و خودبرتربینی و در موارد شدیدتر به اختلال شخصیتی مانند خودشیفتگی تبدیل می شود.
افراد خود برتربین درهرجامعه ای هم یافت می شود. مرد و زن هم تفاوتی نمی کند. البته به نظر می رسد زنان بیشتری نسبت به مردان دارای توهم برتریت از دیگران هستند. احساس رقابت و نیاز به احساس برتری داشتن نسبت به دیگران در زنان بیشتر است.
این افراد دورترین افقی که می بینند نوک بینی شان است. با این اوصاف متوجه می شویم که چه دنیای کوچکی دارند. آنها به طور شگفت انگیزی عاشق خود هستند و واقعا فکر می کنند که نسبت به دیگران برتری دارند. همین امر باعث می شود تا رابطه برقرار کردن با دیگران و روابط بین فردی را از دست بدهند.
در جامعه شناسی این افراد را بی تفاوت نسبت به سرنوشت دیگران نیز قلمداد می کنند. خود برتربینی و خودشیفتگی تقریبا دارای یک معنی هستند.با این تفاوت که خودشیفتگی شدیدتر از خودبرتر بینی است.
همچنین افرادی که مبتلا به خود شیفتگی هستند عموما ویژگی خاصی ندارند که به خاطر آن به دیگران فخر بفروشند. در حالی که افراد خودبرتربین معمولا دارای صفتی هستند که به آن می بالند.
● من از همه بهترم
خود برتر بینی صفتی است که بسیاری بدون آنکه خود بدانند از آن رنج می برند چون بسته به شدت آن از لذت های همدلی با دیگران و جمعی زندگی کردن محرومند.
کسانی که دچار غرور کاذب بهتر بودن از دیگران هستند در عملکرد فردی و روابط اجتماعی شان مشکلات زیادی دارند. فرد خود محور یا خود پرست دنیایی دارد که خود را در مرکز آن می بیند و این موجودیت و هستی فارغ از دیگران و دنیای آنهاست. به عبارتی خودشان هستند و خودشان.
فرد خودبین به دلیل این که تمام توجهش معطوف به خودش است بنابراین ظرفیت صمیمی و هم حسی اش با دیگران بسیار پایین است. البته گاهی اوقات ممکن است جور دیگری خود را نشان دهد. به عنوان مثال ممکن است به صورت رفتارهای بزرگ منشانه تظاهر کند تا به اهداف خود برسد.
در بیشتر مواقع آنچنان در خود غرق می شوند که آنها را از حقایق موجود در محیط اطرافش دور نگه می دارد. آنها بیشتر اوقات به فکر خود هستند و از صمیم قلب باور دارند که بالاتر از دیگران هستند یا حداقل مورد توجه همگان هستند.
● دیگران، مهم یا بی اهمیت؟
کسانی که دارای عقده خودبرتربینی هستند به شدت نیازمند تایید دیگران اند. در همه زمینه ها دلشان می خواهد بهترین ها را داشته باشند تا بتوانند نظر دیگران را به خود جلب کنند. اگر بخواهند چیزی را به دست بیاورند تمام زندگیشان را برای کسب آن متمرکز می کنند. حالا اگر نتوانند به موفقیت برسند و شرایط تایید دیگران را به دست نیاورند بسیار آسیب پذیر می شوند، تا جایی که ممکن است مبتلا به افسردگی شوند.
برای رسیدن به بهترین ها و به دنبال آن تعریف و تمجید اطرافیان، از همین دیگران برای رسیدن به مقاصد خودشان استفاده می کنند. وقتی مورد تعریف و تمجید دیگران قرار می گیرند بسیار خوشحال و مغرورتر می شوند. بعضی مواقع هم که از تحسین دیگران خبری نیست خود به دنبال ستایش دیگران می روند و آنها را وادار به این کار می کنند. اگر از دیگران در مقابل او تمجید کنند می رنجند.
از دیگر واکنش هایی که می توان به آن اشاره کرد این است که اگر فرد به هدف خود نرسد و کاری هم از دستش برنیاید احساس حقارت به وی دست می دهد.
اگر تیزی ای را در نظر بگیریم یک سوی آن خودبرتر بینی و سمت دیگر آن احساس حقارت است.
نکته: خود برتر بینی صفتی است که بسیاری بدون آنکه خود بدانند از آن رنج می برند چون بسته به شدت آن از لذت های همدلی با دیگران و جمعی زندگی کردن محرومند
در حالی از اطرافیانشان بهره کشی می کنند که فکر می کنند جزء وظایف آنهاست. از طرفی،از آنجا که خود را برتر می بینند نسبت به شناخت دیگران و همانند شدن با اطرافیان تمایلی نشان نمی دهند. به عبارتی استثمار و بهره کشی جزء خصوصیات جدا نشدنی این افراد است.
فقط با کسانی مایل به ارتباط هستند که آنها نیز افراد برجسته و مهم باشند تا بتوانند از این طریق هم خودنمایی کنند. معمولا به کسی دل نمی بندند اما گاهی اوقات ممکن است شیفته صفات ظاهری اطرافیان شوند. مثلا در مورد ازدواجشان به دنبال بهترین ها و بی نقص ترین ها هستند.
دکتر محمدرضا احمدی، استاد دانشگاه و روان شناس از دیگر صفات بارز در این افراد را کم تحملی در مقابل انتقاد و حسادت شدید برمی شمارد. به نظر وی به هیچ وجه افراد خودمحور طاقت شنیدن انتقاد را ندارند و بلافاصله در مقابل آن واکنش نشان می دهند. کسی را که از او انتقاد کرده است به نادانی، حماقت و درک نکردن واقعیت متهم می کنند.
همچنین حسادت جزء خصیصه های بارز این افراد است. آنها نمی توانند با موفقیت دیگران کنار بیایند.
● دلایل خودبرتر بینی
احمدی درباره علت رفتار این افراد می گوید: بیشتر این فراد باهوش یا زیبا یا دارای خصلتی هستند که نقاط قوتشان محسوب می شود و آنها را از دیگران متمایز می کند.در حقیقت این نقاط قوتشان هسته مرکزی شروع رفتارشان می شود.به هر حال باید دلیلی برای خودپرستی وجود داشته باشد که فرد به آن افتخار کند.
او معتقد است از دیگر دلایل خودپرستی افراد می توان به تربیت خانواده اشاره کرد. در بعضی خانواده ها بویژه تک فرزندها پدر و مادر با فرزند مانند یک اسطوره برخورد می کنند. این طرز برخورد باعث می شود کودک با این تفکر رشد کند که از دیگران بهتر است و این احساس تا دوران بزرگسالی هم ادامه پیدا می کند. تا جایی که فرد در دوران بزرگسالی خود را بی عیب و نقص می داند و به خود اجازه می دهد در ایجاد ارتباط با دیگران فخر بفروشد.
احمدی همچنین نوع دیگری از تاثیر والدین در شکل گیری این نوع شخصیت ها را مشخص می کند.او می گوید در بعضی مواقع هم به دلیل عدم برقراری روابط همدلانه با والدین ناشی می شود.
دکتر محسنی فرد جامعه شناس هم خانواده را مهم ترین دلیل برای خودبرتربینی فرد می داند. وی می گوید: در بعضی خانواده ها فرزند را به سمت توانمندی هایشان سوق می دهند، اما در این کار زیاده روی می کنند. به عبارت دیگر بعضی خانواده ها بیش از حد فرزندانشان را بزرگ می کنند.این احساس به صورت دائم در فرد می ماند. محیط فرد تاثیر بسیار زیادی در پرورش خودبرتربینان دارند.
محسنی فر درباره رفتار درست خانواده ها با فرزندانشان می گوید: خانواده ها باید واقعیت ها را ببینند و همچنین آنها را به فرزندانشان نشان دهند. خانواده ها باید فرزندانشان را با توانمندی های واقعی شان آشنا کنند. این موضوع می تواند بسیار تاثیر گذار باشد. این امر بهتر است از همان زمان دو، سه سالگی که تربیت فرزندان شکل می گیرد، انجام شود.
او می گوید: وقتی فرد با واقعیت ها آشنا می شود از جمله عکس العمل هایی که نشان می دهد بهانه جویی است. در مورد کوچک ترین مسائل شروع به ایراد گرفتن می کند. حتی گاهی اوقات ممکن است با دیگران درگیری داشته باشد یا میان دیگران درگیری به وجود بیاورد.
● در پس پرده چه می گذرد؟
تا اینجا ما تنها درباره خصوصیات ظاهری این افراد صحبت کردیم، اما آیا در درون نیز افراد خودبین اعتقاد قلبی به برتر بودن خود دارند؟
روان شناسان در بیشتر موارد پاسخشان منفی است. آنها معتقدند که بیشتر افراد به رغم ظاهر سرسختشان و پافشاری روی خوبی هایشان، در درون دچار عقده حقارت و خود کم بینی هستند.
احمدی در این مورد می گوید افراد خود شیفته در اصل از احساس بی ارزشی و حقارت رنج می برند. شاید حفظ ظاهر کنند و در مقابل دیگران خود را بزرگ و مهم جلوه دهند اما این تنها ظاهر موضوع است. آنها سعی می کنند با بزرگ جلوه دادن خودشان کمبودهایی که دارند، پنهان یا انکار کنند.
انسانی که دچار غرور کاذب است کسی است که در استنباط این که کسی هست دچار سوءتفاهم شده است.
لیلا عابد
روزنامه جام جم
به نقل از آفتاب