وحید 0319
28th July 2012, 12:14 AM
در دهه ی هشتم قرن نوزدهم امر ساختمان در شیكاگو ناگهان رونق و رواج تازه گرفت و آسمان خراش هایی به ارتفاع دوازه، چهارده، شانزده و بیست و سه طبقه ساخته شدند كه بر خلاف آسمان خراش های دیگر آمریكا در شهر پراكنده نبودند. بلكه در مسافتی كوتاه از یكدیگر قرار داشتند. هر یك از این آسمان خراش ها شكل و نام خود را داشت و به صفاتی خاص ممتاز بود. اما عدم شباهت آنها جمع آشفته ای به وجود نمی آورد.
ساختمان ها در آمریكا معمولاٌ عمری كوتاه دارند بسیاری از بهترین نمونه های آن ها تاكنون كوبیده شده اند و برخی دیگر به نظر می رسد سرنوشتی جز نیستی ندارند.
مكتب معماری شیكاگو بیش از همیشه بین سالهای 1883 و 1983 رشد یافت و قدرت گرفت. نقل مطالبی از دو نوشته ما را از وضعیت معماری شیكاگو از آغاز و انتهای این زمان مطلع می دارد.
بعد از سال 1830 در هیچ زمان دیگری شهر شیكاگو به اندازه سال 1882 به خود چنین افزایش جمعیت و رواج تجارت و رونق كارهای ساختمانی را ندیده است. بناها غول آسا وپر خرجند ... برای اجاره دفاتر تجارتی آن قدر متقاضی فراوان است كه هنوز اجازه ساختن یك بنا از شهرداری به دست نیامده برای آن مستاجزین بسیار پیدا شده اند. قبل از آن كه بنا به اتمام رسد تمام آن به اجاره رفته است. عمارات یكی بعد از دیگری ساخته می شوند و سر به ابری دارند كه بر شهر سایه افكنده.
نوشته دیگر مربوط به سال 1893 اندكی قبل از بحران بزرگ شهر شیكاگو است. مكرر در شیكاگو اتفاق افتاده است كه روزنامه های صبح، آگهی اجاره ی بزرگترین بنا را در دفاتر كار منتشر كرده اند و روزنامه های عصر همان روز آگهی های دیگر برای احجاره بناهای بهتر و بزرگتری انتشار داده اند.
در دهه ی هشتم قرن نوزدهم »لوپ» ناحجیه مركزی و تجارتی شیكاگو تصویر كاملی از جرأت و جسارت معماران آمریكایی در حل مسائل معماری بود. تعداد ساختمان ها در خیابان های این قسمت چندان بود كه تمام این قسمت را چون برجی در میان ناحیه ی بسیار وسیعی كه آن را در
بر می گرفت به دیده می آورد. در زمانی كه این ساختمان های عظیم در شیكاگو بر پا می گشتند؛ این شهر مركز تجمع كالاهای نواحی غرب و غرب میانه ی آمریكا بود و نه مانند نیویورك صرفاً مركز عظیم دفاتر بورس. رشد سریع داد و ستد در شیكاگو و ورود و خروج كالاهای بی شمار به این شهر، توسعه ی ناگهانی ناحیه تجارتی آن – لوپ – را لازم آورد و برای این توسعه ی ناگهانی لازم بود از امكانات جدید ساختمانی استفاده شود. امكاناتی كه تا آن زمان فقط در ساختن پل ها و بناهای صنعتی مورد استفاده قرار گرفته بود.
عمارات بزرگ برای شركت های تجارتی و بیمه ها نخستین بناهایی بودند كه در این زمان در شیكاگو ساخته شدند. بزودی ساختمان های بزرگ دیگر برای مقاصدی دیگر بر پا گشتند. هتل های بزرگ برای مسافرین بسیار كه به این شهر می آمدند و یا بناهایی كه جوابگوی چند مقصود مختلف در یك جا بودند، فی المثل بنائی موسوم به «ادیتوریوم ادلر و سالون» كه برای دفاتر تجارتی، هتل و تاتر ساخته شد. در این زمان حل مسئله ی آپارتمان های مسكونی نیز مسئله ای كه تاكنون حل كامل آن میسر نگشته است – با مداومت و جرأت بسیار آغاز گشت.
ساختمان دفاتر كار، نقطه آغاز مكتب معماری شیكاگو:
اساس مكتب معماری شیكاگو به آسمان خراش های دفاتر كار یا به عبارت دیگر به مراكز اداری این شهر – پیوسته است . در ساختن این آسمان خراش ها مسائل مهندسی فراوان پیش می آمد و مؤسس مكتب معماری شیكاگو «ویلیام لوبارن جنی» پیش از آن كه معمار باشد مهندس بود. تعلیمات و تجربیات «جنی» در مهندسی ساختمان كامل بود و در هنگ مهندسین سپاه «شرمن» با درجه ی سروانی خدمت كرده بود. وی در تعلیم معماران جوان شیكاگو همان نقشی را ایفا كرد «پطر بهرنس» در تعلیم معماران آلمان (در حدود 1910) و یا «اگوست پره» در تعلیم معماران فرانسه. «جنی» به معماران جوان مسائلی را آموخت كه در مدارس معماری راه حلی بر آنها متصور نبود.
آغاز توجه به اشكال خالص
معماران مكتب شیكاگو اساس ساختمانی تازه ای در بناهای خود بكار بردند: اسكلت آهنی، كه در آن زمان صرفاً «ساختمان شیكاگو» نامیده می شد.
«پی شناور» نیز كه مناسب با خاك سست شیكاگو است اختراع این معماران بود. پنجره هایی بزرگ كه طول آن در جهت افقی قرار گیرد نیز برای نخستین بار توسط این معماران بكار رفت و از همین رو «پنجره های شیكاگو» نامیده شد.
ساختمان های تجاری و اداری نیز زاده ی نیروی خلاقه ی این معماران بود.
اهمیت این مكتب از نظر تاریخ معماری در این است كه برای نخستین بار در قرن نوزدهم به جدایی بین فن ساختمان و معماری بین مهندس و معمار پایان داد، جدائی كه در تمام قرن هیجدهم ادامه داشت. شاگردان این مكتب با دلیری شگفت آوری كوشیدند از فرم های پیچیده ی دوران گذشته دوری جویند و فرم هائی «خالص» بیافرینند كه وحدت فن ساختمان و معماری را میسر دارد.
نظریه ی معاصران مكتب معماری شیكاگو درباره ی آن:
معماران هشتمین دهه قرن نوزدهم این مكتب از شجاعت خود كاملاً باخبر بودند. به سال 1890 «جان روت» سازنده ی آسمان خراش «منادناك» در خطابه ی خود درباره ی ساختمان های تجاری چنین گفت: «آراستن این بناها ه تزیینات و ریزه كاری ها به پشیزی نمی ارزد.
بر عكس این ساختمان ها باید صرفاً با حجم و با تناسب خود مظهر اساسی نیروهای عظیم و پایدار تمدن جدید باشند.
«یكی از نتایج روش هائی كه بدان ها اشاره كرده ایم این خواهد بود كه طرح معماری براساس عوامل اساسی فن ساختمان استوار خواهد شود. اهمیت ساختمان این آسمان خراش ها چندان حیاتی است كه رهائی فرم های ظاهری را ایجاب می كند و خواست های تجارتی و ساختمانی چنان مبرم است كه تمام اصول معماری در هر یك از اجزاء بنا باید بر این خواست ها استوار گردد. تنها با چنین شرایطی می توان مصمم و با هدف هایی قطعی كار كرد، می توان مظهر و نمودار حقیقی عصر بود، می توان امیدوار بود كه معماری از مظاهر حقیقی هنر برخوردار گردد.» در دهه ی هشتم قرن نوزدهم امر ساختمان در شیكاگو ناگهان رونق و رواج تازه گرفت و آسمان خراش هایی به ارتفاع دوازه، چهارده، شانزده و بیست و سه طبقه ساخته شدند كه بر خلاف آسمان خراش های دیگر آمریكا در شهر پراكنده نبودند. بلكه در مسافتی كوتاه از یكدیگر قرار داشتند. هر یك از این آسمان خراش ها شكل و نام خود را داشت و به صفاتی خاص ممتاز بود. اما عدم شباهت آنها جمع آشفته ای به وجود نمی آورد.
ساختمان ها در آمریكا معمولاٌ عمری كوتاه دارند بسیاری از بهترین نمونه های آن ها تاكنون كوبیده شده اند و برخی دیگر به نظر می رسد سرنوشتی جز نیستی ندارند.
مكتب معماری شیكاگو بیش از همیشه بین سالهای 1883 و 1983 رشد یافت و قدرت گرفت. نقل مطالبی از دو نوشته ما را از وضعیت معماری شیكاگو از آغاز و انتهای این زمان مطلع می دارد.
بعد از سال 1830 در هیچ زمان دیگری شهر شیكاگو به اندازه سال 1882 به خود چنین افزایش جمعیت و رواج تجارت و رونق كارهای ساختمانی را ندیده است. بناها غول آسا وپر خرجند ... برای اجاره دفاتر تجارتی آن قدر متقاضی فراوان است كه هنوز اجازه ساختن یك بنا از شهرداری به دست نیامده برای آن مستاجزین بسیار پیدا شده اند. قبل از آن كه بنا به اتمام رسد تمام آن به اجاره رفته است. عمارات یكی بعد از دیگری ساخته می شوند و سر به ابری دارند كه بر شهر سایه افكنده.
نوشته دیگر مربوط به سال 1893 اندكی قبل از بحران بزرگ شهر شیكاگو است. مكرر در شیكاگو اتفاق افتاده است كه روزنامه های صبح، آگهی اجاره ی بزرگترین بنا را در دفاتر كار منتشر كرده اند و روزنامه های عصر همان روز آگهی های دیگر برای احجاره بناهای بهتر و بزرگتری انتشار داده اند.
در دهه ی هشتم قرن نوزدهم »لوپ» ناحجیه مركزی و تجارتی شیكاگو تصویر كاملی از جرأت و جسارت معماران آمریكایی در حل مسائل معماری بود. تعداد ساختمان ها در خیابان های این قسمت چندان بود كه تمام این قسمت را چون برجی در میان ناحیه ی بسیار وسیعی كه آن را در
بر می گرفت به دیده می آورد. در زمانی كه این ساختمان های عظیم در شیكاگو بر پا می گشتند؛ این شهر مركز تجمع كالاهای نواحی غرب و غرب میانه ی آمریكا بود و نه مانند نیویورك صرفاً مركز عظیم دفاتر بورس. رشد سریع داد و ستد در شیكاگو و ورود و خروج كالاهای بی شمار به این شهر، توسعه ی ناگهانی ناحیه تجارتی آن – لوپ – را لازم آورد و برای این توسعه ی ناگهانی لازم بود از امكانات جدید ساختمانی استفاده شود. امكاناتی كه تا آن زمان فقط در ساختن پل ها و بناهای صنعتی مورد استفاده قرار گرفته بود.
عمارات بزرگ برای شركت های تجارتی و بیمه ها نخستین بناهایی بودند كه در این زمان در شیكاگو ساخته شدند. بزودی ساختمان های بزرگ دیگر برای مقاصدی دیگر بر پا گشتند. هتل های بزرگ برای مسافرین بسیار كه به این شهر می آمدند و یا بناهایی كه جوابگوی چند مقصود مختلف در یك جا بودند، فی المثل بنائی موسوم به «ادیتوریوم ادلر و سالون» كه برای دفاتر تجارتی، هتل و تاتر ساخته شد. در این زمان حل مسئله ی آپارتمان های مسكونی نیز مسئله ای كه تاكنون حل كامل آن میسر نگشته است – با مداومت و جرأت بسیار آغاز گشت.
ساختمان دفاتر كار، نقطه آغاز مكتب معماری شیكاگو:
اساس مكتب معماری شیكاگو به آسمان خراش های دفاتر كار یا به عبارت دیگر به مراكز اداری این شهر – پیوسته است . در ساختن این آسمان خراش ها مسائل مهندسی فراوان پیش می آمد و مؤسس مكتب معماری شیكاگو «ویلیام لوبارن جنی» پیش از آن كه معمار باشد مهندس بود. تعلیمات و تجربیات «جنی» در مهندسی ساختمان كامل بود و در هنگ مهندسین سپاه «شرمن» با درجه ی سروانی خدمت كرده بود. وی در تعلیم معماران جوان شیكاگو همان نقشی را ایفا كرد «پطر بهرنس» در تعلیم معماران آلمان (در حدود 1910) و یا «اگوست پره» در تعلیم معماران فرانسه. «جنی» به معماران جوان مسائلی را آموخت كه در مدارس معماری راه حلی بر آنها متصور نبود.
آغاز توجه به اشكال خالص
معماران مكتب شیكاگو اساس ساختمانی تازه ای در بناهای خود بكار بردند: اسكلت آهنی، كه در آن زمان صرفاً «ساختمان شیكاگو» نامیده می شد.
«پی شناور» نیز كه مناسب با خاك سست شیكاگو است اختراع این معماران بود. پنجره هایی بزرگ كه طول آن در جهت افقی قرار گیرد نیز برای نخستین بار توسط این معماران بكار رفت و از همین رو «پنجره های شیكاگو» نامیده شد.
ساختمان های تجاری و اداری نیز زاده ی نیروی خلاقه ی این معماران بود.
اهمیت این مكتب از نظر تاریخ معماری در این است كه برای نخستین بار در قرن نوزدهم به جدایی بین فن ساختمان و معماری بین مهندس و معمار پایان داد، جدائی كه در تمام قرن هیجدهم ادامه داشت. شاگردان این مكتب با دلیری شگفت آوری كوشیدند از فرم های پیچیده ی دوران گذشته دوری جویند و فرم هائی «خالص» بیافرینند كه وحدت فن ساختمان و معماری را میسر دارد.
نظریه ی معاصران مكتب معماری شیكاگو درباره ی آن:
معماران هشتمین دهه قرن نوزدهم این مكتب از شجاعت خود كاملاً باخبر بودند. به سال 1890 «جان روت» سازنده ی آسمان خراش «منادناك» در خطابه ی خود درباره ی ساختمان های تجاری چنین گفت: «آراستن این بناها ه تزیینات و ریزه كاری ها به پشیزی نمی ارزد.
بر عكس این ساختمان ها باید صرفاً با حجم و با تناسب خود مظهر اساسی نیروهای عظیم و پایدار تمدن جدید باشند.
«یكی از نتایج روش هائی كه بدان ها اشاره كرده ایم این خواهد بود كه طرح معماری براساس عوامل اساسی فن ساختمان استوار خواهد شود. اهمیت ساختمان این آسمان خراش ها چندان حیاتی است كه رهائی فرم های ظاهری را ایجاب می كند و خواست های تجارتی و ساختمانی چنان مبرم است كه تمام اصول معماری در هر یك از اجزاء بنا باید بر این خواست ها استوار گردد. تنها با چنین شرایطی می توان مصمم و با هدف هایی قطعی كار كرد، می توان مظهر و نمودار حقیقی عصر بود، می توان امیدوار بود كه معماری از مظاهر حقیقی هنر برخوردار گردد.»
ساختمان ها در آمریكا معمولاٌ عمری كوتاه دارند بسیاری از بهترین نمونه های آن ها تاكنون كوبیده شده اند و برخی دیگر به نظر می رسد سرنوشتی جز نیستی ندارند.
مكتب معماری شیكاگو بیش از همیشه بین سالهای 1883 و 1983 رشد یافت و قدرت گرفت. نقل مطالبی از دو نوشته ما را از وضعیت معماری شیكاگو از آغاز و انتهای این زمان مطلع می دارد.
بعد از سال 1830 در هیچ زمان دیگری شهر شیكاگو به اندازه سال 1882 به خود چنین افزایش جمعیت و رواج تجارت و رونق كارهای ساختمانی را ندیده است. بناها غول آسا وپر خرجند ... برای اجاره دفاتر تجارتی آن قدر متقاضی فراوان است كه هنوز اجازه ساختن یك بنا از شهرداری به دست نیامده برای آن مستاجزین بسیار پیدا شده اند. قبل از آن كه بنا به اتمام رسد تمام آن به اجاره رفته است. عمارات یكی بعد از دیگری ساخته می شوند و سر به ابری دارند كه بر شهر سایه افكنده.
نوشته دیگر مربوط به سال 1893 اندكی قبل از بحران بزرگ شهر شیكاگو است. مكرر در شیكاگو اتفاق افتاده است كه روزنامه های صبح، آگهی اجاره ی بزرگترین بنا را در دفاتر كار منتشر كرده اند و روزنامه های عصر همان روز آگهی های دیگر برای احجاره بناهای بهتر و بزرگتری انتشار داده اند.
در دهه ی هشتم قرن نوزدهم »لوپ» ناحجیه مركزی و تجارتی شیكاگو تصویر كاملی از جرأت و جسارت معماران آمریكایی در حل مسائل معماری بود. تعداد ساختمان ها در خیابان های این قسمت چندان بود كه تمام این قسمت را چون برجی در میان ناحیه ی بسیار وسیعی كه آن را در
بر می گرفت به دیده می آورد. در زمانی كه این ساختمان های عظیم در شیكاگو بر پا می گشتند؛ این شهر مركز تجمع كالاهای نواحی غرب و غرب میانه ی آمریكا بود و نه مانند نیویورك صرفاً مركز عظیم دفاتر بورس. رشد سریع داد و ستد در شیكاگو و ورود و خروج كالاهای بی شمار به این شهر، توسعه ی ناگهانی ناحیه تجارتی آن – لوپ – را لازم آورد و برای این توسعه ی ناگهانی لازم بود از امكانات جدید ساختمانی استفاده شود. امكاناتی كه تا آن زمان فقط در ساختن پل ها و بناهای صنعتی مورد استفاده قرار گرفته بود.
عمارات بزرگ برای شركت های تجارتی و بیمه ها نخستین بناهایی بودند كه در این زمان در شیكاگو ساخته شدند. بزودی ساختمان های بزرگ دیگر برای مقاصدی دیگر بر پا گشتند. هتل های بزرگ برای مسافرین بسیار كه به این شهر می آمدند و یا بناهایی كه جوابگوی چند مقصود مختلف در یك جا بودند، فی المثل بنائی موسوم به «ادیتوریوم ادلر و سالون» كه برای دفاتر تجارتی، هتل و تاتر ساخته شد. در این زمان حل مسئله ی آپارتمان های مسكونی نیز مسئله ای كه تاكنون حل كامل آن میسر نگشته است – با مداومت و جرأت بسیار آغاز گشت.
ساختمان دفاتر كار، نقطه آغاز مكتب معماری شیكاگو:
اساس مكتب معماری شیكاگو به آسمان خراش های دفاتر كار یا به عبارت دیگر به مراكز اداری این شهر – پیوسته است . در ساختن این آسمان خراش ها مسائل مهندسی فراوان پیش می آمد و مؤسس مكتب معماری شیكاگو «ویلیام لوبارن جنی» پیش از آن كه معمار باشد مهندس بود. تعلیمات و تجربیات «جنی» در مهندسی ساختمان كامل بود و در هنگ مهندسین سپاه «شرمن» با درجه ی سروانی خدمت كرده بود. وی در تعلیم معماران جوان شیكاگو همان نقشی را ایفا كرد «پطر بهرنس» در تعلیم معماران آلمان (در حدود 1910) و یا «اگوست پره» در تعلیم معماران فرانسه. «جنی» به معماران جوان مسائلی را آموخت كه در مدارس معماری راه حلی بر آنها متصور نبود.
آغاز توجه به اشكال خالص
معماران مكتب شیكاگو اساس ساختمانی تازه ای در بناهای خود بكار بردند: اسكلت آهنی، كه در آن زمان صرفاً «ساختمان شیكاگو» نامیده می شد.
«پی شناور» نیز كه مناسب با خاك سست شیكاگو است اختراع این معماران بود. پنجره هایی بزرگ كه طول آن در جهت افقی قرار گیرد نیز برای نخستین بار توسط این معماران بكار رفت و از همین رو «پنجره های شیكاگو» نامیده شد.
ساختمان های تجاری و اداری نیز زاده ی نیروی خلاقه ی این معماران بود.
اهمیت این مكتب از نظر تاریخ معماری در این است كه برای نخستین بار در قرن نوزدهم به جدایی بین فن ساختمان و معماری بین مهندس و معمار پایان داد، جدائی كه در تمام قرن هیجدهم ادامه داشت. شاگردان این مكتب با دلیری شگفت آوری كوشیدند از فرم های پیچیده ی دوران گذشته دوری جویند و فرم هائی «خالص» بیافرینند كه وحدت فن ساختمان و معماری را میسر دارد.
نظریه ی معاصران مكتب معماری شیكاگو درباره ی آن:
معماران هشتمین دهه قرن نوزدهم این مكتب از شجاعت خود كاملاً باخبر بودند. به سال 1890 «جان روت» سازنده ی آسمان خراش «منادناك» در خطابه ی خود درباره ی ساختمان های تجاری چنین گفت: «آراستن این بناها ه تزیینات و ریزه كاری ها به پشیزی نمی ارزد.
بر عكس این ساختمان ها باید صرفاً با حجم و با تناسب خود مظهر اساسی نیروهای عظیم و پایدار تمدن جدید باشند.
«یكی از نتایج روش هائی كه بدان ها اشاره كرده ایم این خواهد بود كه طرح معماری براساس عوامل اساسی فن ساختمان استوار خواهد شود. اهمیت ساختمان این آسمان خراش ها چندان حیاتی است كه رهائی فرم های ظاهری را ایجاب می كند و خواست های تجارتی و ساختمانی چنان مبرم است كه تمام اصول معماری در هر یك از اجزاء بنا باید بر این خواست ها استوار گردد. تنها با چنین شرایطی می توان مصمم و با هدف هایی قطعی كار كرد، می توان مظهر و نمودار حقیقی عصر بود، می توان امیدوار بود كه معماری از مظاهر حقیقی هنر برخوردار گردد.» در دهه ی هشتم قرن نوزدهم امر ساختمان در شیكاگو ناگهان رونق و رواج تازه گرفت و آسمان خراش هایی به ارتفاع دوازه، چهارده، شانزده و بیست و سه طبقه ساخته شدند كه بر خلاف آسمان خراش های دیگر آمریكا در شهر پراكنده نبودند. بلكه در مسافتی كوتاه از یكدیگر قرار داشتند. هر یك از این آسمان خراش ها شكل و نام خود را داشت و به صفاتی خاص ممتاز بود. اما عدم شباهت آنها جمع آشفته ای به وجود نمی آورد.
ساختمان ها در آمریكا معمولاٌ عمری كوتاه دارند بسیاری از بهترین نمونه های آن ها تاكنون كوبیده شده اند و برخی دیگر به نظر می رسد سرنوشتی جز نیستی ندارند.
مكتب معماری شیكاگو بیش از همیشه بین سالهای 1883 و 1983 رشد یافت و قدرت گرفت. نقل مطالبی از دو نوشته ما را از وضعیت معماری شیكاگو از آغاز و انتهای این زمان مطلع می دارد.
بعد از سال 1830 در هیچ زمان دیگری شهر شیكاگو به اندازه سال 1882 به خود چنین افزایش جمعیت و رواج تجارت و رونق كارهای ساختمانی را ندیده است. بناها غول آسا وپر خرجند ... برای اجاره دفاتر تجارتی آن قدر متقاضی فراوان است كه هنوز اجازه ساختن یك بنا از شهرداری به دست نیامده برای آن مستاجزین بسیار پیدا شده اند. قبل از آن كه بنا به اتمام رسد تمام آن به اجاره رفته است. عمارات یكی بعد از دیگری ساخته می شوند و سر به ابری دارند كه بر شهر سایه افكنده.
نوشته دیگر مربوط به سال 1893 اندكی قبل از بحران بزرگ شهر شیكاگو است. مكرر در شیكاگو اتفاق افتاده است كه روزنامه های صبح، آگهی اجاره ی بزرگترین بنا را در دفاتر كار منتشر كرده اند و روزنامه های عصر همان روز آگهی های دیگر برای احجاره بناهای بهتر و بزرگتری انتشار داده اند.
در دهه ی هشتم قرن نوزدهم »لوپ» ناحجیه مركزی و تجارتی شیكاگو تصویر كاملی از جرأت و جسارت معماران آمریكایی در حل مسائل معماری بود. تعداد ساختمان ها در خیابان های این قسمت چندان بود كه تمام این قسمت را چون برجی در میان ناحیه ی بسیار وسیعی كه آن را در
بر می گرفت به دیده می آورد. در زمانی كه این ساختمان های عظیم در شیكاگو بر پا می گشتند؛ این شهر مركز تجمع كالاهای نواحی غرب و غرب میانه ی آمریكا بود و نه مانند نیویورك صرفاً مركز عظیم دفاتر بورس. رشد سریع داد و ستد در شیكاگو و ورود و خروج كالاهای بی شمار به این شهر، توسعه ی ناگهانی ناحیه تجارتی آن – لوپ – را لازم آورد و برای این توسعه ی ناگهانی لازم بود از امكانات جدید ساختمانی استفاده شود. امكاناتی كه تا آن زمان فقط در ساختن پل ها و بناهای صنعتی مورد استفاده قرار گرفته بود.
عمارات بزرگ برای شركت های تجارتی و بیمه ها نخستین بناهایی بودند كه در این زمان در شیكاگو ساخته شدند. بزودی ساختمان های بزرگ دیگر برای مقاصدی دیگر بر پا گشتند. هتل های بزرگ برای مسافرین بسیار كه به این شهر می آمدند و یا بناهایی كه جوابگوی چند مقصود مختلف در یك جا بودند، فی المثل بنائی موسوم به «ادیتوریوم ادلر و سالون» كه برای دفاتر تجارتی، هتل و تاتر ساخته شد. در این زمان حل مسئله ی آپارتمان های مسكونی نیز مسئله ای كه تاكنون حل كامل آن میسر نگشته است – با مداومت و جرأت بسیار آغاز گشت.
ساختمان دفاتر كار، نقطه آغاز مكتب معماری شیكاگو:
اساس مكتب معماری شیكاگو به آسمان خراش های دفاتر كار یا به عبارت دیگر به مراكز اداری این شهر – پیوسته است . در ساختن این آسمان خراش ها مسائل مهندسی فراوان پیش می آمد و مؤسس مكتب معماری شیكاگو «ویلیام لوبارن جنی» پیش از آن كه معمار باشد مهندس بود. تعلیمات و تجربیات «جنی» در مهندسی ساختمان كامل بود و در هنگ مهندسین سپاه «شرمن» با درجه ی سروانی خدمت كرده بود. وی در تعلیم معماران جوان شیكاگو همان نقشی را ایفا كرد «پطر بهرنس» در تعلیم معماران آلمان (در حدود 1910) و یا «اگوست پره» در تعلیم معماران فرانسه. «جنی» به معماران جوان مسائلی را آموخت كه در مدارس معماری راه حلی بر آنها متصور نبود.
آغاز توجه به اشكال خالص
معماران مكتب شیكاگو اساس ساختمانی تازه ای در بناهای خود بكار بردند: اسكلت آهنی، كه در آن زمان صرفاً «ساختمان شیكاگو» نامیده می شد.
«پی شناور» نیز كه مناسب با خاك سست شیكاگو است اختراع این معماران بود. پنجره هایی بزرگ كه طول آن در جهت افقی قرار گیرد نیز برای نخستین بار توسط این معماران بكار رفت و از همین رو «پنجره های شیكاگو» نامیده شد.
ساختمان های تجاری و اداری نیز زاده ی نیروی خلاقه ی این معماران بود.
اهمیت این مكتب از نظر تاریخ معماری در این است كه برای نخستین بار در قرن نوزدهم به جدایی بین فن ساختمان و معماری بین مهندس و معمار پایان داد، جدائی كه در تمام قرن هیجدهم ادامه داشت. شاگردان این مكتب با دلیری شگفت آوری كوشیدند از فرم های پیچیده ی دوران گذشته دوری جویند و فرم هائی «خالص» بیافرینند كه وحدت فن ساختمان و معماری را میسر دارد.
نظریه ی معاصران مكتب معماری شیكاگو درباره ی آن:
معماران هشتمین دهه قرن نوزدهم این مكتب از شجاعت خود كاملاً باخبر بودند. به سال 1890 «جان روت» سازنده ی آسمان خراش «منادناك» در خطابه ی خود درباره ی ساختمان های تجاری چنین گفت: «آراستن این بناها ه تزیینات و ریزه كاری ها به پشیزی نمی ارزد.
بر عكس این ساختمان ها باید صرفاً با حجم و با تناسب خود مظهر اساسی نیروهای عظیم و پایدار تمدن جدید باشند.
«یكی از نتایج روش هائی كه بدان ها اشاره كرده ایم این خواهد بود كه طرح معماری براساس عوامل اساسی فن ساختمان استوار خواهد شود. اهمیت ساختمان این آسمان خراش ها چندان حیاتی است كه رهائی فرم های ظاهری را ایجاب می كند و خواست های تجارتی و ساختمانی چنان مبرم است كه تمام اصول معماری در هر یك از اجزاء بنا باید بر این خواست ها استوار گردد. تنها با چنین شرایطی می توان مصمم و با هدف هایی قطعی كار كرد، می توان مظهر و نمودار حقیقی عصر بود، می توان امیدوار بود كه معماری از مظاهر حقیقی هنر برخوردار گردد.»