نارون1
26th July 2012, 01:01 PM
[دیلی تلگراف - پژوهشکده علوم شناختی:] دانشمندان ادعا می کنند که یک قرص تنها می تواند برای درمان بیماری های مغزی گوناگونی شامل آلزایمر، پارکینسونز، و ام.اس. به کار گرفته شود.
نتایج مراحل ابتدایی آزمایش های بالینی هنوز قرار است انتشار یابد، اما مطالعه های انجام شده بر روی حیوان ها چنین القا می کند که این درمان می تواند بر روی گستره گسترده ای از بیماری ها، که احتمالا از جمله بیماری سلول های عصبی حرکتی و عوارض ضربه های شدید مغزی را نیز در بر می گیرد، کارساز باشد.
http://www.iricss.org/fa/NewsRelease/News/PublishingImages/1391/910504_Alzheimer_Single_Pill.jpg دو دارو در این دسته جدید با نام های MW151 و MW189 هم اکنون توسط پژوهشگران دانشگاه نورثوسترن در شیکاگو به ثبت رسیده اند.
این داروها از تولید اضافی پروتیین های مغزی که سیتوکینز نامیده می شوند پیشگیری می کنند. دانشمندان بر این باورند که سیتوکینزها از راه کشتن سلول های عصبی و تخریب پیوندهای درون مغزی به شماری از بیماری های انحطاط مغز و نیز آسیب های مغزی ناشی از سکته مغزی یا جراحت کمک می نمایند.
این پژوهشگران در گزارشی که در "جورنال اف نوروساینس" (مجله علمی علوم اعصاب) انتشار دادند گزارش کردند هنگامی که موش هایی که از نظر ژنتیکی برنامه ریزی شده بودند تا به آلزایمر مبتلا شونداین دارو را از شش ماهگی، یعنی از زمانی که میزان آن پروتیین های زیانبار شروع به افزایش کرد، مصرف نمودند مبتلا به شکل کامل این بیماری نشدند.
در مورد انسان ها، به گفته پژوهشگران، این همزمان با نقطه ای است که بیماران آلزایمری عارضه های ابتدایی این بیماری، مانند از دست دادن حافظه، را تجربه می کنند.
مغز موش های این آزمایش در 11 ماهگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان آن پروتیین ها در موش هایی که مداوا شده بودند عادی بود، در حالی که آنهایی که درمان نشده بودند میزان های غیر معمول بالایی از آن پروتیین ها را نشان داده و نشانه های وخامت مغز آنها قابل مشاهده بود.
دکتر لیندا ون الدیک، هم نویسنده گزارش و مدیر مرکز سندرز-براون درباره سالمندی در دانشگاه کنتاکی، اظهار داشت: "این دارو از آسیب های مرتبط با اختلال های یادگیری و حافظه پیشگیری نمود. تجویز این دارو پیش از مراحل آخر تغییرات حافظه ممکن است رویکرد درمانی نویدبخش برای آینده باشد."
نتایج مراحل ابتدایی آزمایش های بالینی هنوز قرار است انتشار یابد، اما مطالعه های انجام شده بر روی حیوان ها چنین القا می کند که این درمان می تواند بر روی گستره گسترده ای از بیماری ها، که احتمالا از جمله بیماری سلول های عصبی حرکتی و عوارض ضربه های شدید مغزی را نیز در بر می گیرد، کارساز باشد.
http://www.iricss.org/fa/NewsRelease/News/PublishingImages/1391/910504_Alzheimer_Single_Pill.jpg دو دارو در این دسته جدید با نام های MW151 و MW189 هم اکنون توسط پژوهشگران دانشگاه نورثوسترن در شیکاگو به ثبت رسیده اند.
این داروها از تولید اضافی پروتیین های مغزی که سیتوکینز نامیده می شوند پیشگیری می کنند. دانشمندان بر این باورند که سیتوکینزها از راه کشتن سلول های عصبی و تخریب پیوندهای درون مغزی به شماری از بیماری های انحطاط مغز و نیز آسیب های مغزی ناشی از سکته مغزی یا جراحت کمک می نمایند.
این پژوهشگران در گزارشی که در "جورنال اف نوروساینس" (مجله علمی علوم اعصاب) انتشار دادند گزارش کردند هنگامی که موش هایی که از نظر ژنتیکی برنامه ریزی شده بودند تا به آلزایمر مبتلا شونداین دارو را از شش ماهگی، یعنی از زمانی که میزان آن پروتیین های زیانبار شروع به افزایش کرد، مصرف نمودند مبتلا به شکل کامل این بیماری نشدند.
در مورد انسان ها، به گفته پژوهشگران، این همزمان با نقطه ای است که بیماران آلزایمری عارضه های ابتدایی این بیماری، مانند از دست دادن حافظه، را تجربه می کنند.
مغز موش های این آزمایش در 11 ماهگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان آن پروتیین ها در موش هایی که مداوا شده بودند عادی بود، در حالی که آنهایی که درمان نشده بودند میزان های غیر معمول بالایی از آن پروتیین ها را نشان داده و نشانه های وخامت مغز آنها قابل مشاهده بود.
دکتر لیندا ون الدیک، هم نویسنده گزارش و مدیر مرکز سندرز-براون درباره سالمندی در دانشگاه کنتاکی، اظهار داشت: "این دارو از آسیب های مرتبط با اختلال های یادگیری و حافظه پیشگیری نمود. تجویز این دارو پیش از مراحل آخر تغییرات حافظه ممکن است رویکرد درمانی نویدبخش برای آینده باشد."