نارون1
2nd June 2012, 05:34 PM
[گاردین-آبزرور - پژوهشکده علوم شناختی:]
برای مدت های طولانی بوده است که دانشمندان عصب شناس از دست گزارش های اغراق آمیز پویش (اسکن) های مغزی سر خود را به میز می کوبیده اند. مطالب رسانه ای حاوی تصاویر رنگی پویش های مغزی، که فرضا نشان می دهد مغز چگونه کار می کند، اکنون به یک بخش اصلی و رایج صفحه های علمی تبدیل شده و برخی کسان آنها را چنان قانع کننده می یابند که آنها را به عنوان راه هایی برای طراحی آموزش کودکان ما، سنجش تاثیرگذاری تبلیغات بازاریابی، و آزمون نیروهای بالقوه برای استخدام نیروی کار تازه تبلیغ می کنند.
به تازگی، و این خود موجبی برای تاثر دانشمندان فرانسوی، سیاستمداران از دادگاه ها خواسته اند تا از عصب-تصویربرداری برای تصمیم گیری درباره گناهکاری یا بیگناهی بزهکاران استفاده کنند، این پس از آن است که این فناوری برای اولین بار نقش بحث انگیز خود را در سیستم های قضایی هند، ایتالیا و ایالات متحده آغاز نمود.
به نظر می رسد این اشتیاق، که در جای واقعی خود قرار ندارد، ار درک اشتباهی بر می خیزد که ما از پویش های مغزی داریم. گویی رسانه های همگانی تفسیر روشنی دارند – لکه های رنگی یک "مرکز لذت،" یک "مرکز هنر" یا شاید هم یک "مرکز عشق" را نمایندگی می کند – اما هیچکدام از اینها واقعیت ندارد.
همه ی تجربه ها و قابلیت های ما درشبکه هایی در همه مغز پخش شده است و هیچ چیزی متکی به یک "مرکز" منفرد نیست. نتیجه گیری ها بیش از هر چیز بستگی به کارهایی دارد که داوطلبان در درون پویشگر (اسکنر) انجام می دهند و آنچه که هر مطالعه ای به ما می گوید محدود است. این ریز نوشته [گفته ای که به آن کم توجهی می شود] بارها توسط دانشمندان تکرار شده است.
آنها افسوس می خورند که چگونه مردم در مورد ظرایف [اسکن ها] دچار بدفهمی شده و نتیجه گیری هایی می کنند که جایز نیست. اما، اکنون عصب شناسان با این واقعیت کنار آمده اند که بسیاری از روش هایی که مطالعات پویش مغز بر آنها استوار است دارای خطا بوده است.
برای درک آن که این خطا ها از کجا ناشی می شود مهم است که چگونگی گردآوری داده ها در رایج ترین روش، یعنی اف.ام.آر.آی.، مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. پویشگر نقشه سه-بعدی از مغز را به دهها هزار مربع [کوچک] که ووکسل (شبیه پیکسل اما برای حجم) نام دارد تقسیم می کند و هر کدام از آنها باروم/ارزشی دارد که جریان خون را توصیف می نماید – که نمایانگر فعالیت های مغز می باشد، از آنجا که ناحیه های بیشتر فعال به اکسیژن بیشتری نیاز دارد.
البته، مغز در تمام مدت در حال تغییر است، بنابراین دانشمندان برای بررسی این که تغییرات در جریان خون ناشی از وظایف آزمایشی است و نه به خاطر تغییرات دیگر نا مرتبط با آزمایش از آمار بهره می گیرند. با این حال، مشکل آماری بسیار بزرگ است، چرا که هر پویش حود 50,000 نقطه داده ای دارد و در هر تک مطالعه ای هزاران پویش صورت می گیرد.
هنگامی که ما درباره میلیون ها مقایسه صحبت می کنیم یک مشکل وجود مثبت های غلط [اشتباه "نوع دوم" یا "بتا"] است.
برای مدت های طولانی بوده است که دانشمندان عصب شناس از دست گزارش های اغراق آمیز پویش (اسکن) های مغزی سر خود را به میز می کوبیده اند. مطالب رسانه ای حاوی تصاویر رنگی پویش های مغزی، که فرضا نشان می دهد مغز چگونه کار می کند، اکنون به یک بخش اصلی و رایج صفحه های علمی تبدیل شده و برخی کسان آنها را چنان قانع کننده می یابند که آنها را به عنوان راه هایی برای طراحی آموزش کودکان ما، سنجش تاثیرگذاری تبلیغات بازاریابی، و آزمون نیروهای بالقوه برای استخدام نیروی کار تازه تبلیغ می کنند.
به تازگی، و این خود موجبی برای تاثر دانشمندان فرانسوی، سیاستمداران از دادگاه ها خواسته اند تا از عصب-تصویربرداری برای تصمیم گیری درباره گناهکاری یا بیگناهی بزهکاران استفاده کنند، این پس از آن است که این فناوری برای اولین بار نقش بحث انگیز خود را در سیستم های قضایی هند، ایتالیا و ایالات متحده آغاز نمود.
به نظر می رسد این اشتیاق، که در جای واقعی خود قرار ندارد، ار درک اشتباهی بر می خیزد که ما از پویش های مغزی داریم. گویی رسانه های همگانی تفسیر روشنی دارند – لکه های رنگی یک "مرکز لذت،" یک "مرکز هنر" یا شاید هم یک "مرکز عشق" را نمایندگی می کند – اما هیچکدام از اینها واقعیت ندارد.
همه ی تجربه ها و قابلیت های ما درشبکه هایی در همه مغز پخش شده است و هیچ چیزی متکی به یک "مرکز" منفرد نیست. نتیجه گیری ها بیش از هر چیز بستگی به کارهایی دارد که داوطلبان در درون پویشگر (اسکنر) انجام می دهند و آنچه که هر مطالعه ای به ما می گوید محدود است. این ریز نوشته [گفته ای که به آن کم توجهی می شود] بارها توسط دانشمندان تکرار شده است.
آنها افسوس می خورند که چگونه مردم در مورد ظرایف [اسکن ها] دچار بدفهمی شده و نتیجه گیری هایی می کنند که جایز نیست. اما، اکنون عصب شناسان با این واقعیت کنار آمده اند که بسیاری از روش هایی که مطالعات پویش مغز بر آنها استوار است دارای خطا بوده است.
برای درک آن که این خطا ها از کجا ناشی می شود مهم است که چگونگی گردآوری داده ها در رایج ترین روش، یعنی اف.ام.آر.آی.، مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. پویشگر نقشه سه-بعدی از مغز را به دهها هزار مربع [کوچک] که ووکسل (شبیه پیکسل اما برای حجم) نام دارد تقسیم می کند و هر کدام از آنها باروم/ارزشی دارد که جریان خون را توصیف می نماید – که نمایانگر فعالیت های مغز می باشد، از آنجا که ناحیه های بیشتر فعال به اکسیژن بیشتری نیاز دارد.
البته، مغز در تمام مدت در حال تغییر است، بنابراین دانشمندان برای بررسی این که تغییرات در جریان خون ناشی از وظایف آزمایشی است و نه به خاطر تغییرات دیگر نا مرتبط با آزمایش از آمار بهره می گیرند. با این حال، مشکل آماری بسیار بزرگ است، چرا که هر پویش حود 50,000 نقطه داده ای دارد و در هر تک مطالعه ای هزاران پویش صورت می گیرد.
هنگامی که ما درباره میلیون ها مقایسه صحبت می کنیم یک مشکل وجود مثبت های غلط [اشتباه "نوع دوم" یا "بتا"] است.