نارون1
31st May 2012, 10:32 AM
[ساینس دیلی - پژوهشکده علوم شناختی:]
همانند امدادگرانی که به سوی محل یک فاجعه می شتابند، سلول هایی که میکروگلیال نامیده می شوند با سرعت به سوی مکانی در مغز می روند که مجروح شده است، تا با "خوردن" سلول های تخریب شده و یا نرون های مرده و در حال مرگ آسیب دیدگی را مهار نمایند.
دانشمندان آزمایشگاه اروپایی زیست شناسی مولکولی در هایدلبرگ، آلمان، اکنون با پیگیری علایم مولکولی کشف کرده اند که میکروگلیال ها دقیقا چگونه محل زخم را رد می گیرند. پژوهش آنها، که به تازگی در مجله علمی "دولوپمنتال سل" (سلول رشدی) چاپ شد، راه را برای رویکردهای تازه ای در رویارویی با وضعیت هایی می گشاید که در آن قابلیت میکروگلیال ها برای یافتن سلول ها و مواد خطرناک در درون مغز تضعیف شده باشد.
فرانچسکا پری،که هدایت این مطالعه را بر عهده داشت، می گوید: "با توجه به این که میکروگلیال ها کمک می کنند تا مغز ما را سالم نگاه دارند، این شگفت آور است که ما این اندازه کم درباره آنها می دانیم. ما اکنون، برای اولین بار، ساز و کارهایی را شناسایی کرده ایم که به میکروگلیاها اجازه می دهد تا از زخمی شدن مغز خبردار شود، و این که چگونه درخواست کمک اضطراری از یک سلول عصبی به سلول عصبی دیگر مخابره می گردد."
هنگامی که وضعیت اضطراری[در اجتماع] رخ می دهد، فریادهای کمک خواهی افراد دور و بر را متوجه رخداد می کند، و آنها به شماره ی امداد تلفن می زنند. پیامی از طریق امواج رادیویی مخابره می شود و در صورت نیاز آمبولانس ها، پلیس و ماشین های آتش نشانی در منطقه پاسخ می دهند.
پری و همکارانش دریافتند که سلول های عصبی مجروح نیز فریاد کمک خواهی خود را دارند: به این ترتیب که آنها مولکولی به نام گلوتامات را رها می کنند. آنگاه نرون های اطراف وجود گلوتامات را حس کرده و با برداشت کلسیوم به آن واکنش نشان می دهند.
رسیدن گلوتامات به ناحیه هایی دورتر از محل زخم، موجی از جمع آوری کلسیوم توسط نرون ها را ایجاد می کند. در کنار این موج، در همان حال که نرون ها دارند کلسیوم برداشت می کنند مولکول سومی را نیز آزاد می کنند که ای.تی.پی. نام دارد. هنگامی که این موج نزدیک می شود، یک سلول میکروگلیال وجود ای.تی.پی. را حس کرده و نشانه ی آن می بیند که می باید وارد عمل شود و به آن سو می رود – به واقع خلاف جهت حرکت موج را دنبال می کند تا به محل زخم برسد.
دانشمندان از پیش می دانستند که میکروگلیال ها می توانند ای.تی.پی. را ردیابی کنند، اما این مولکول در خارج از سلول عمر کوتاهی دارد، در نتیجه آنها مطمئن نبودند که چگونه ای.تی.پی. به تنهایی می تواند آن علامتی باشد که به میکروگلیال هایی برسد که بسیار دور از محل زخم واقع هستند.
رمز کار، آن گونه که پری و همکارانش کشف نمودند، در موج کلسیم رانش شده توسط گلوتامات با پایندگی طولانی قرار دارد که می تواند عرض مغز را بپیماید. به خاطر این موج، علامت دهی ای.تی.پی. تنها توسط سلول های مجروح ساطع نمی شود، بلکه توسط نرون های در طول مسیر تکرار می گردد تا به میکروگلیال ها برسد.
همانند امدادگرانی که به سوی محل یک فاجعه می شتابند، سلول هایی که میکروگلیال نامیده می شوند با سرعت به سوی مکانی در مغز می روند که مجروح شده است، تا با "خوردن" سلول های تخریب شده و یا نرون های مرده و در حال مرگ آسیب دیدگی را مهار نمایند.
دانشمندان آزمایشگاه اروپایی زیست شناسی مولکولی در هایدلبرگ، آلمان، اکنون با پیگیری علایم مولکولی کشف کرده اند که میکروگلیال ها دقیقا چگونه محل زخم را رد می گیرند. پژوهش آنها، که به تازگی در مجله علمی "دولوپمنتال سل" (سلول رشدی) چاپ شد، راه را برای رویکردهای تازه ای در رویارویی با وضعیت هایی می گشاید که در آن قابلیت میکروگلیال ها برای یافتن سلول ها و مواد خطرناک در درون مغز تضعیف شده باشد.
فرانچسکا پری،که هدایت این مطالعه را بر عهده داشت، می گوید: "با توجه به این که میکروگلیال ها کمک می کنند تا مغز ما را سالم نگاه دارند، این شگفت آور است که ما این اندازه کم درباره آنها می دانیم. ما اکنون، برای اولین بار، ساز و کارهایی را شناسایی کرده ایم که به میکروگلیاها اجازه می دهد تا از زخمی شدن مغز خبردار شود، و این که چگونه درخواست کمک اضطراری از یک سلول عصبی به سلول عصبی دیگر مخابره می گردد."
هنگامی که وضعیت اضطراری[در اجتماع] رخ می دهد، فریادهای کمک خواهی افراد دور و بر را متوجه رخداد می کند، و آنها به شماره ی امداد تلفن می زنند. پیامی از طریق امواج رادیویی مخابره می شود و در صورت نیاز آمبولانس ها، پلیس و ماشین های آتش نشانی در منطقه پاسخ می دهند.
پری و همکارانش دریافتند که سلول های عصبی مجروح نیز فریاد کمک خواهی خود را دارند: به این ترتیب که آنها مولکولی به نام گلوتامات را رها می کنند. آنگاه نرون های اطراف وجود گلوتامات را حس کرده و با برداشت کلسیوم به آن واکنش نشان می دهند.
رسیدن گلوتامات به ناحیه هایی دورتر از محل زخم، موجی از جمع آوری کلسیوم توسط نرون ها را ایجاد می کند. در کنار این موج، در همان حال که نرون ها دارند کلسیوم برداشت می کنند مولکول سومی را نیز آزاد می کنند که ای.تی.پی. نام دارد. هنگامی که این موج نزدیک می شود، یک سلول میکروگلیال وجود ای.تی.پی. را حس کرده و نشانه ی آن می بیند که می باید وارد عمل شود و به آن سو می رود – به واقع خلاف جهت حرکت موج را دنبال می کند تا به محل زخم برسد.
دانشمندان از پیش می دانستند که میکروگلیال ها می توانند ای.تی.پی. را ردیابی کنند، اما این مولکول در خارج از سلول عمر کوتاهی دارد، در نتیجه آنها مطمئن نبودند که چگونه ای.تی.پی. به تنهایی می تواند آن علامتی باشد که به میکروگلیال هایی برسد که بسیار دور از محل زخم واقع هستند.
رمز کار، آن گونه که پری و همکارانش کشف نمودند، در موج کلسیم رانش شده توسط گلوتامات با پایندگی طولانی قرار دارد که می تواند عرض مغز را بپیماید. به خاطر این موج، علامت دهی ای.تی.پی. تنها توسط سلول های مجروح ساطع نمی شود، بلکه توسط نرون های در طول مسیر تکرار می گردد تا به میکروگلیال ها برسد.