ماری مریم
23rd May 2012, 05:29 PM
http://www.aftabir.com/lifestyle/images/811c18ec35fd6a9564599fd0fec81bfc.jpg
این یک واقعیت است که واکنش های ما به هرچیز جلوتر از زبان مان است. ممکن است وقتی برای مصاحبه کاری می رویم به مصاحبه کننده بگوییم اعتماد به نفس خوبی داریم و به شدت کاری هستیم؛ وقتی هم به کارنامه کاری مان نگاه کند حظ وافر ببرد اما اگر هنگام مصاحبه مدام با موهای مان بازی کنیم یا به چشم های مصاحبه کننده نگاه نکنیم و دست به سینه بنشینیم، این را نشان می دهیم که عصبی، مضطرب و در حالت تدافعی هستیم، درحالی که نمی خواستیم این طور نشان دهیم. تحقیقات ثابت کرده، چهره انسان می تواند بیش از ۲ هزار حالت مختلف ایجاد کند بنابراین خوش بیان ترین قسمت بدن است. ۹۳ درصد ارتباط میان فردی را هم زبان بدن تشکیل می دهد. زبان بدن می تواند گویای وضعیت درونی فرد باشد. برای مثال می تواند خشم، خستگی، وضعیت آرام، گیجی و دیگر نشانه ها را بروز دهد. بدن انسان احساسات را منتقل می کند. عمومی ترین پیام ها هم عبارتند از: آرامش یا بی قراری، دوست داشتن یا دوست نداشتن. یادگیری زبان بدن می تواند به ما در ایجاد ارتباط بهتر کمک کند و در شرایط خاصی مانند مصاحبه کاری، خواستگاری، روابط اجتماعی و... کارساز باشد. بهتر است ابتدا از چشم شروع کنیم که می گویند می تواند خیلی چیزها را لو بدهد.
● پلک زدن نامداوم
نشانه های متفاوتی دارد؛ هراز گاهی چشمک زدن می تواند معنای متفاوتی داشته باشد و اغلب هیچ پیامی ندارد مگر این که با دیگر چیزها ترکیب شود. این کار می تواند نشانه تمرکز نداشتن یا برعکس تمرکز زیاد باشد البته اگر به شکل خیره باشد.
● نگاه مستقیم به چشم (هنگام گوش کردن)
نشانه علاقه و توجه است؛ نگاهی که روی چشم های صحبت کننده متمرکز است و می خواهد توجه و علاقه خود را نشان دهد. این نگاه زمانی که فرد در حال صحبت کردن است معنی دیگری دارد.
● نگاه به چپ (به طور کلی)
نشانه بازیابی، به خاطر آوردن و بازیافتن واقعیت است. بازیابی و بیان حقیقت با کمک حافظه به معنای بیان حقیقت است البته این که حقایق درست باشد یک بحث دیگری است.
● نگاه به چپ و پایین
نشانه گوش دادن به ندای درون، گفت وگوی باطنی، تلاش برای شکل دادن کلام و با خود صحبت کردن است. فکر کردن به چیزی همراه با حرف زدن با خود که بیشتر درباره اتفاقات بیرونی است تا احساسات درونی که در نگاه های به چپ و پایین نشان داده می شود.
این یک واقعیت است که واکنش های ما به هرچیز جلوتر از زبان مان است. ممکن است وقتی برای مصاحبه کاری می رویم به مصاحبه کننده بگوییم اعتماد به نفس خوبی داریم و به شدت کاری هستیم؛ وقتی هم به کارنامه کاری مان نگاه کند حظ وافر ببرد اما اگر هنگام مصاحبه مدام با موهای مان بازی کنیم یا به چشم های مصاحبه کننده نگاه نکنیم و دست به سینه بنشینیم، این را نشان می دهیم که عصبی، مضطرب و در حالت تدافعی هستیم، درحالی که نمی خواستیم این طور نشان دهیم. تحقیقات ثابت کرده، چهره انسان می تواند بیش از ۲ هزار حالت مختلف ایجاد کند بنابراین خوش بیان ترین قسمت بدن است. ۹۳ درصد ارتباط میان فردی را هم زبان بدن تشکیل می دهد. زبان بدن می تواند گویای وضعیت درونی فرد باشد. برای مثال می تواند خشم، خستگی، وضعیت آرام، گیجی و دیگر نشانه ها را بروز دهد. بدن انسان احساسات را منتقل می کند. عمومی ترین پیام ها هم عبارتند از: آرامش یا بی قراری، دوست داشتن یا دوست نداشتن. یادگیری زبان بدن می تواند به ما در ایجاد ارتباط بهتر کمک کند و در شرایط خاصی مانند مصاحبه کاری، خواستگاری، روابط اجتماعی و... کارساز باشد. بهتر است ابتدا از چشم شروع کنیم که می گویند می تواند خیلی چیزها را لو بدهد.
● پلک زدن نامداوم
نشانه های متفاوتی دارد؛ هراز گاهی چشمک زدن می تواند معنای متفاوتی داشته باشد و اغلب هیچ پیامی ندارد مگر این که با دیگر چیزها ترکیب شود. این کار می تواند نشانه تمرکز نداشتن یا برعکس تمرکز زیاد باشد البته اگر به شکل خیره باشد.
● نگاه مستقیم به چشم (هنگام گوش کردن)
نشانه علاقه و توجه است؛ نگاهی که روی چشم های صحبت کننده متمرکز است و می خواهد توجه و علاقه خود را نشان دهد. این نگاه زمانی که فرد در حال صحبت کردن است معنی دیگری دارد.
● نگاه به چپ (به طور کلی)
نشانه بازیابی، به خاطر آوردن و بازیافتن واقعیت است. بازیابی و بیان حقیقت با کمک حافظه به معنای بیان حقیقت است البته این که حقایق درست باشد یک بحث دیگری است.
● نگاه به چپ و پایین
نشانه گوش دادن به ندای درون، گفت وگوی باطنی، تلاش برای شکل دادن کلام و با خود صحبت کردن است. فکر کردن به چیزی همراه با حرف زدن با خود که بیشتر درباره اتفاقات بیرونی است تا احساسات درونی که در نگاه های به چپ و پایین نشان داده می شود.