zolfa
26th April 2012, 11:42 PM
http://www.konjkav.com/images/image.php?w=200&h=200&url=/images/news/perotoin1335384347.jpeg
محققان موفق به ارائه روش جديدي براي شناسايي پروتئين‌ها شدند. در اين روش از يک نانوحفره که ميان دو محلول الکتروليت است، استفاده شده است؛ بطوري که عبور پروتئين از نانوحفره و اتصال آن به گيرنده‌ها موجب تغيير جريان الکتريکي شده و فرايند شناسايي انجام مي‌شود.
محققان دانشگاه صنعتي مونيخ حسگر جديدي مبتني بر حفره‌هاي نانومقياس از جنس نيمه‌هادي توليد کرده‌اند. با اين حسگر احتمالا بتوان به آناليز پروتئين‌ها در يک سلول پرداخت.
پژوهشگران آلماني در اين دانشگاه، طي چند سال گذشته پتانسيل‌هاي موجود در حفره‌هاي نانومقياس را نشان داده‌اند. اخيرا اين گروه تحقيقاتي در يک کار مشترک با دانشگاه «گوث» فرانکفورت، با استفاده از نانوحفره‌ها موفق به ساخت حسگري انتخابگر با حساسيت بالا در حد يک مولکول شدند.
آخرين يافته‌هاي آنها در اين پروژه در قالب مقاله‌اي تحت عنوان Stochastic sensing of proteins with receptor-modified solid-state nanopores در نشريه «Nature Nanotechnology» به چاپ رساندند.
هدف اصلي محققان، توليد ادوات تشخيصي در مقياس مولکولي است. البته در اين پروژه هنوز به اين نقطه نرسيده‌اند، اما حسگري که ساخته شده، قادر است تک مولکول‌هايي از پروتئين هدف را شناسايي کند، بدون اين که به افزودن مواد شيميايي نظير برچسب نياز باشد. از اين سيستم مي‌توان براي تسريع مطالعات ژنوميک و پروتئوميک استفاده کرد.
براي ساخت اين حسگر از زيرلايه نيتريد سيليکون به ضخامت 50 نانومتر استفاده مي‌شود، بنابراين اين غشاء يک تراشه نيمه‌هادي است. براي ايجاد حفره نانومقياس مي‌توان از روش‌هاي رايج نظير ليتوگرافي پرتو الکتروني يا اچ يوني فعال استفاده کرد، با اين روش‌ها حفره‌اي به ابعاد 20 تا 50 نانومتر به دست مي‌آيد. از رسوب بخار براي ايجاد پوشش طلا و تيتانيوم روي اين حفره استفاده مي‌شود.
پس از اين مراحل، نانوحفره‌اي مخروطي نوک تيز تشکيل مي‌شود که قطر مخروط در حدود 25 نانومتر است. روي سطح داخلي اين حفره گيرنده‌هاي زيست شيمي قرار دارد، اين گيرنده‌ها براي اتصال به پروتئين خاصي طراحي شده‌اند. در اين آزمايشات، اين تراشه در يک مخزن حاوي محلول الکتروليت قرار داده شده است که در يک سوي نانوحفره پروتئين مورد نظر وجود دارد.
بين دو سوي نانوحفره جريان الکتريکي برقرار است. پروتئين‌ها در حين عبور از حفره به گيرنده متصل مي‌شوند که اين کار موجب تغيير مقدار بار الکتريکي در دو سوي حفره مي‌شود. با بررسي مقدار تغيير بار الکتريکي مي‌توان پروتئين هدف را شناسايي کرد.
پژوهشگران موفق شدند با اين روش پروتئين‌هاي داراي هيستيدين را شناسايي کنند، همچنين تفاوت ميان انواع مختلفي از آنتي بادي lgG را مشخص کردند. محققان معتقدند که اين روش قابل استفاده براي بسياري از پروتئين‌ها است.
نتايج اين تحقيق در نشريه «Nature Nanotechnology» به چاپ رسيده است.
محققان موفق به ارائه روش جديدي براي شناسايي پروتئين‌ها شدند. در اين روش از يک نانوحفره که ميان دو محلول الکتروليت است، استفاده شده است؛ بطوري که عبور پروتئين از نانوحفره و اتصال آن به گيرنده‌ها موجب تغيير جريان الکتريکي شده و فرايند شناسايي انجام مي‌شود.
محققان دانشگاه صنعتي مونيخ حسگر جديدي مبتني بر حفره‌هاي نانومقياس از جنس نيمه‌هادي توليد کرده‌اند. با اين حسگر احتمالا بتوان به آناليز پروتئين‌ها در يک سلول پرداخت.
پژوهشگران آلماني در اين دانشگاه، طي چند سال گذشته پتانسيل‌هاي موجود در حفره‌هاي نانومقياس را نشان داده‌اند. اخيرا اين گروه تحقيقاتي در يک کار مشترک با دانشگاه «گوث» فرانکفورت، با استفاده از نانوحفره‌ها موفق به ساخت حسگري انتخابگر با حساسيت بالا در حد يک مولکول شدند.
آخرين يافته‌هاي آنها در اين پروژه در قالب مقاله‌اي تحت عنوان Stochastic sensing of proteins with receptor-modified solid-state nanopores در نشريه «Nature Nanotechnology» به چاپ رساندند.
هدف اصلي محققان، توليد ادوات تشخيصي در مقياس مولکولي است. البته در اين پروژه هنوز به اين نقطه نرسيده‌اند، اما حسگري که ساخته شده، قادر است تک مولکول‌هايي از پروتئين هدف را شناسايي کند، بدون اين که به افزودن مواد شيميايي نظير برچسب نياز باشد. از اين سيستم مي‌توان براي تسريع مطالعات ژنوميک و پروتئوميک استفاده کرد.
براي ساخت اين حسگر از زيرلايه نيتريد سيليکون به ضخامت 50 نانومتر استفاده مي‌شود، بنابراين اين غشاء يک تراشه نيمه‌هادي است. براي ايجاد حفره نانومقياس مي‌توان از روش‌هاي رايج نظير ليتوگرافي پرتو الکتروني يا اچ يوني فعال استفاده کرد، با اين روش‌ها حفره‌اي به ابعاد 20 تا 50 نانومتر به دست مي‌آيد. از رسوب بخار براي ايجاد پوشش طلا و تيتانيوم روي اين حفره استفاده مي‌شود.
پس از اين مراحل، نانوحفره‌اي مخروطي نوک تيز تشکيل مي‌شود که قطر مخروط در حدود 25 نانومتر است. روي سطح داخلي اين حفره گيرنده‌هاي زيست شيمي قرار دارد، اين گيرنده‌ها براي اتصال به پروتئين خاصي طراحي شده‌اند. در اين آزمايشات، اين تراشه در يک مخزن حاوي محلول الکتروليت قرار داده شده است که در يک سوي نانوحفره پروتئين مورد نظر وجود دارد.
بين دو سوي نانوحفره جريان الکتريکي برقرار است. پروتئين‌ها در حين عبور از حفره به گيرنده متصل مي‌شوند که اين کار موجب تغيير مقدار بار الکتريکي در دو سوي حفره مي‌شود. با بررسي مقدار تغيير بار الکتريکي مي‌توان پروتئين هدف را شناسايي کرد.
پژوهشگران موفق شدند با اين روش پروتئين‌هاي داراي هيستيدين را شناسايي کنند، همچنين تفاوت ميان انواع مختلفي از آنتي بادي lgG را مشخص کردند. محققان معتقدند که اين روش قابل استفاده براي بسياري از پروتئين‌ها است.
نتايج اين تحقيق در نشريه «Nature Nanotechnology» به چاپ رسيده است.