Joseph Goebbels
8th April 2012, 06:06 PM
ماهی بزرگ حوض های کوچک نباشید !
نویسنده : اقای احمد حلت
منبع : دو هفته نامه موفقیت / ش 232
فرض کنید یک فوتبالیست در شهرستانی کوچک ، در یکی از استان های محروم به خوبی می درخشد . او در تمام مسابقات شهری و حتی استانی به عنوان بازیکنی خوش تکنیک و ماهر شناخته می شود و جایزه می گیرد و تحسین و تقدیر می شود . طبیعی است هر چه تعداد مسابقات و پیروزی های او بیشتر شود ، بزرگتر و کم کم دیگر در استانی که هست برای او جای رشدی نخواهد بود و در نتیجه او کم کم مجبور می شود برای رشد و پیشرفت به پایتخت برود و در تیم های حرفه ای تر بازی کند . در این جا دو گزینه پیش روی این ورزشکار شهرستانی ورزیده وجود دارد . او می تواند در همان حوض کوچکی که تا الان رشد کرده ، یعنی در همان شهرستانی که بزرگ شده ، باقی بماند و به همان تشویق ها و تحسین های هم محله های خودش دلخوش باشد و پندار و تصور قهرمانی را حفظ کند و یا اینکه به پایتخت برود و در انجا با بازیکنانی رو به رو شود که اگر ماهرتر و ورزیده تر از او نباشند کمتر از او نیستند و در نتیجه ممکن است دیگر کسی او را بی نظیر و قهرمان نخواند . او اگر می خواهد ماهی بزرگتری شود باید به استخر و حوضی بزرگتر قدم نهد . طبیعی است اگر استعداد و امادگی داشته باشد می تواند باز هم بزرگتر شود حتی در تیم های فوق حرفه ای خارج از کشور نیز بازی کند و یا اگر می خواهد مهارت خود را عمق بخشد و تجربه بیشتری را کسب کند ، می تواند در همان تیم های پایتخت جایگاه ثابت و ویژه ای برای خود دست و پا کند . ماهی بزرگ در دریای بزرگ شاید کوچک به نظر برسد ، اما اگر بزرگ بودن دریا باعث نشود که او خودش را ببازد و دست کم بگیرد ، مسلما می تواند امکان رشد و بزرگی بیشتری برای خود اماده کند .
" اثر ماهی بزرگ حوض کوچک " را اصلا نباید دست کم گرفت . شاید باور نکنید ولی خیلی از ادم های بزرگ به خاطر همین نگرش به ظاهر ساده و ابتدایی ، هیچ وقت جرات ریسک کردن و تجربه حوزه های جدید را به خود نمی دهند و بر عکس همیشه سعی می کنند به محض اماده شدن شرایط ، سریع به حوض های کوچک زمان کودکی خود فرار کنند و با وجود رشد و قد و قواره بزرگتری که پیدا کرده اند به زور خود را در لباس ها و شرایط کودکی جای دهند .
دانش اموزان مستعد و تیز هوش فراوانی هستند که به خاطر همین " اثر ماهی بزرگ در حوض کوچک " ترجیح می دهند در یک مدرسه معمولی بدرخشند و شاگرد اول باشند ، تا اینکه به مدرسه تیزهوشان بروند و در انجا به عنوان یک دانش اموز معمولی تبدیل شوند . در حقیقت حضور در یک مدرسه معمولی به انها اعتماد به نفسی بی نظیر می دهد و باعث می شود خود پنداره یا تصوری که از خودشان دارند اسیب نخورده و حتی قویتر هم بشوند .
به زبان ساده خود پنداره دانش اموزان این چنینی فقط وابسته به توانایی های خودشان نیست بلکه به قابلیت ها و توانمندی های محیط و رقبای دیگر هم بستگی دارد و انها تر جیح می دهند در محله و شهر خودشان پهلوان اول باشند تا اینکه در شهرهای بزرگ یک فرد معمولی به نظر برسند .
اما این خود پنداره بسیاری از اوقات مانع اصلی رشد و پیشرفت فرد نیز قلمداد می شود . فردی که سال ها نزد یک استاد کار شاگردی کرده و در کار خود به مهارت رسیده است باید در یک لحظه خاص تصمیم به مستقل شدن بگیرد . باید خودش برای خودش کسب و کاری مستقل راه بیندازد و استاد کار خویش شود . اما متاسفانه هستند بسیاری افراد که به خاطر ترس موهومی که از دریاهای بزرگ دارند ، ترجیح می دهند تا اخر عمر شاگردی و مزدوری کنند و برای مستقل شدن و رو در رو شدن با شرایط سخت ، هیچ اقدامی انجام ندهند .
بدیهی است در مدارس تیز هوشان به دلیل حضور افراد باهوش و مستعد ، شکل کلاس ها و روش اموزش و عمق مطالب اموزشی از زمین تا اسمان فرق می کند . حتی معلم ها هم به خاطر حضور دانش اموزان باهوش مجبورند حواس جمع تر باشند و بیشتر مطالعه کنند . طببیعی است حضور در چنین محیطی حتی برای یک دانش اموز معمولی هم می تواند بسیار مفیدتر از مدارس معمولی باشد . دانش اموزی که تحت تاثیر " قانون ماهی بزرگ در تنگ کوچک " با لجاجت ازمون های ورودی مدارس تیزهوشان را خراب می کند تا مبادا جایگاه شاگرد ممتازی و یکه تازی او در بین شاگردان معمولی خدشه دار شود ، باید بداند که با ادامه حضور در بین افراد ضعیف ، شاید ضعیف تر نشود اما سرعت رشد و قوی تر شدنش مسلما به اندازه ای که در دریاهای بزرگ غوطه ور شود ، نخواهد بود .
هیچ انسانی حق ندارد به خاطر ترس از دست دادن تحسین و تشویق اطرافیان ، فرصت رشد و تعالی را از خود دریغ کند . در واقع نباید در تحسین و تشویق دیگران به جستجوی تاییدی برای توانایی های درونی خودمان بگردیم . اگر به توانمندی ها و قابلیت های درونی خود ایمان داریم باید دل و جرات حضور در صحنه ها و عرصه های جدید کار و تحصیل و زندگی و اجتماع را داشته باشیم و به خاطر ترس از دست دادن تشویق و تحسین دیگران ، خود را تا ابد در حوضچه های تنگ و کوچک زندانی نکنیم .
{ نکته تاسف برانگیز هم این است که بعد از گذشت مدتی همه کسانی که ماهی های بزرگ ساکن حوض های کوچک را تحسین می کنند از خود می پرسند : به راستی این ماهی گنده با این هیبت این جا چه می کند ؟ نکند این بزرگی او تو خالی و پوشالی باشد و او اینجا را ترک نمی کند چون جاهای بزرگتر او را قبول نمی کنند ؟}
خوب به این نکته توجه کنید ! ماهی بزرگ از ترس کوچک شمرده شدن در دریاهای بزرگ ، خود را در حوضچه کوچک اسیر می کند و بعد در همان حوضچه کوچک توسط کسانی که در قد و قواره او نیستند خوار و ذلیل می شوند ! یعنی همان چیزی که از ان می ترسید به شکلی توهین امیزتر و حقیرانه تر نصیبش می شود .
در حقیقت هرگز نباید فرصت ها و فضاهای باز و ازادی را که در مقابلمان ظاهر می شود از ترس ضعیف جلوه کردن و معمولی شدن از دست بدهیم و خودمان را به اب باریکه های بخور نمیر و تشویق و تمجیدهای معمولی راضی کنیم . اگر می بینید انسان های معمولی زیادی هستند که از محروم ترین نقاط کشور به مراکز بزرگتر می ایند و به جایگاه های عالی می رسند و بر عکس انسان های توانمند و مقتدر به مشاغل ضعیف و خوار تن در می دهند ، بدانید که تفاوت در نگاهی است که انها به زندگی دارند . نگاهی که به گروه دوم می گوید ماهی بزرگ حوض های کوچک باش و بی جهت خطر دریاهای بزرگ را به جان نخر . در حالی که اگر انها فقط کمی به توانمندهی خویش اعتماد داشتند و تایید قابلیت ها و استعداد های خود را در نگاه و گفتار دیگران جستجو نمی کردند می توانستند به راحتی در بزرگترین دریاها نیز به جست و خیز بپردازند و از ان چه الان هستند بزرگتر و قدرتمند تر شوند .
علت اینکه خیلی از گلها و گیاهان در گلدان های کوچک ابتدا خوب رشد می کنند و قد می کشند و بعد از مدتی از رشد می افتند . دلیلش بسیاری مواقع فقط این است که نیاز به گلدان بزرگتری دارند . کافی است در گلدانی بزرگتر و مناسب تر قرار گیرند . خواهید دید رشد خود را از سر می گیرند و طراوت و تازگی دوباره به انها باز می گردد .
قاعده رشد مستمر و دایم چیزی غیر از این نیست و این قانون در مورد همه موجودات عالم از جمله ما ادم ها نیز صادق است . قاعده این است : می خواهی ماهی بزرگتر شوی ؟ دریایی بزرگتر جست و جو کن !
نویسنده : اقای احمد حلت
منبع : دو هفته نامه موفقیت / ش 232
فرض کنید یک فوتبالیست در شهرستانی کوچک ، در یکی از استان های محروم به خوبی می درخشد . او در تمام مسابقات شهری و حتی استانی به عنوان بازیکنی خوش تکنیک و ماهر شناخته می شود و جایزه می گیرد و تحسین و تقدیر می شود . طبیعی است هر چه تعداد مسابقات و پیروزی های او بیشتر شود ، بزرگتر و کم کم دیگر در استانی که هست برای او جای رشدی نخواهد بود و در نتیجه او کم کم مجبور می شود برای رشد و پیشرفت به پایتخت برود و در تیم های حرفه ای تر بازی کند . در این جا دو گزینه پیش روی این ورزشکار شهرستانی ورزیده وجود دارد . او می تواند در همان حوض کوچکی که تا الان رشد کرده ، یعنی در همان شهرستانی که بزرگ شده ، باقی بماند و به همان تشویق ها و تحسین های هم محله های خودش دلخوش باشد و پندار و تصور قهرمانی را حفظ کند و یا اینکه به پایتخت برود و در انجا با بازیکنانی رو به رو شود که اگر ماهرتر و ورزیده تر از او نباشند کمتر از او نیستند و در نتیجه ممکن است دیگر کسی او را بی نظیر و قهرمان نخواند . او اگر می خواهد ماهی بزرگتری شود باید به استخر و حوضی بزرگتر قدم نهد . طبیعی است اگر استعداد و امادگی داشته باشد می تواند باز هم بزرگتر شود حتی در تیم های فوق حرفه ای خارج از کشور نیز بازی کند و یا اگر می خواهد مهارت خود را عمق بخشد و تجربه بیشتری را کسب کند ، می تواند در همان تیم های پایتخت جایگاه ثابت و ویژه ای برای خود دست و پا کند . ماهی بزرگ در دریای بزرگ شاید کوچک به نظر برسد ، اما اگر بزرگ بودن دریا باعث نشود که او خودش را ببازد و دست کم بگیرد ، مسلما می تواند امکان رشد و بزرگی بیشتری برای خود اماده کند .
" اثر ماهی بزرگ حوض کوچک " را اصلا نباید دست کم گرفت . شاید باور نکنید ولی خیلی از ادم های بزرگ به خاطر همین نگرش به ظاهر ساده و ابتدایی ، هیچ وقت جرات ریسک کردن و تجربه حوزه های جدید را به خود نمی دهند و بر عکس همیشه سعی می کنند به محض اماده شدن شرایط ، سریع به حوض های کوچک زمان کودکی خود فرار کنند و با وجود رشد و قد و قواره بزرگتری که پیدا کرده اند به زور خود را در لباس ها و شرایط کودکی جای دهند .
دانش اموزان مستعد و تیز هوش فراوانی هستند که به خاطر همین " اثر ماهی بزرگ در حوض کوچک " ترجیح می دهند در یک مدرسه معمولی بدرخشند و شاگرد اول باشند ، تا اینکه به مدرسه تیزهوشان بروند و در انجا به عنوان یک دانش اموز معمولی تبدیل شوند . در حقیقت حضور در یک مدرسه معمولی به انها اعتماد به نفسی بی نظیر می دهد و باعث می شود خود پنداره یا تصوری که از خودشان دارند اسیب نخورده و حتی قویتر هم بشوند .
به زبان ساده خود پنداره دانش اموزان این چنینی فقط وابسته به توانایی های خودشان نیست بلکه به قابلیت ها و توانمندی های محیط و رقبای دیگر هم بستگی دارد و انها تر جیح می دهند در محله و شهر خودشان پهلوان اول باشند تا اینکه در شهرهای بزرگ یک فرد معمولی به نظر برسند .
اما این خود پنداره بسیاری از اوقات مانع اصلی رشد و پیشرفت فرد نیز قلمداد می شود . فردی که سال ها نزد یک استاد کار شاگردی کرده و در کار خود به مهارت رسیده است باید در یک لحظه خاص تصمیم به مستقل شدن بگیرد . باید خودش برای خودش کسب و کاری مستقل راه بیندازد و استاد کار خویش شود . اما متاسفانه هستند بسیاری افراد که به خاطر ترس موهومی که از دریاهای بزرگ دارند ، ترجیح می دهند تا اخر عمر شاگردی و مزدوری کنند و برای مستقل شدن و رو در رو شدن با شرایط سخت ، هیچ اقدامی انجام ندهند .
بدیهی است در مدارس تیز هوشان به دلیل حضور افراد باهوش و مستعد ، شکل کلاس ها و روش اموزش و عمق مطالب اموزشی از زمین تا اسمان فرق می کند . حتی معلم ها هم به خاطر حضور دانش اموزان باهوش مجبورند حواس جمع تر باشند و بیشتر مطالعه کنند . طببیعی است حضور در چنین محیطی حتی برای یک دانش اموز معمولی هم می تواند بسیار مفیدتر از مدارس معمولی باشد . دانش اموزی که تحت تاثیر " قانون ماهی بزرگ در تنگ کوچک " با لجاجت ازمون های ورودی مدارس تیزهوشان را خراب می کند تا مبادا جایگاه شاگرد ممتازی و یکه تازی او در بین شاگردان معمولی خدشه دار شود ، باید بداند که با ادامه حضور در بین افراد ضعیف ، شاید ضعیف تر نشود اما سرعت رشد و قوی تر شدنش مسلما به اندازه ای که در دریاهای بزرگ غوطه ور شود ، نخواهد بود .
هیچ انسانی حق ندارد به خاطر ترس از دست دادن تحسین و تشویق اطرافیان ، فرصت رشد و تعالی را از خود دریغ کند . در واقع نباید در تحسین و تشویق دیگران به جستجوی تاییدی برای توانایی های درونی خودمان بگردیم . اگر به توانمندی ها و قابلیت های درونی خود ایمان داریم باید دل و جرات حضور در صحنه ها و عرصه های جدید کار و تحصیل و زندگی و اجتماع را داشته باشیم و به خاطر ترس از دست دادن تشویق و تحسین دیگران ، خود را تا ابد در حوضچه های تنگ و کوچک زندانی نکنیم .
{ نکته تاسف برانگیز هم این است که بعد از گذشت مدتی همه کسانی که ماهی های بزرگ ساکن حوض های کوچک را تحسین می کنند از خود می پرسند : به راستی این ماهی گنده با این هیبت این جا چه می کند ؟ نکند این بزرگی او تو خالی و پوشالی باشد و او اینجا را ترک نمی کند چون جاهای بزرگتر او را قبول نمی کنند ؟}
خوب به این نکته توجه کنید ! ماهی بزرگ از ترس کوچک شمرده شدن در دریاهای بزرگ ، خود را در حوضچه کوچک اسیر می کند و بعد در همان حوضچه کوچک توسط کسانی که در قد و قواره او نیستند خوار و ذلیل می شوند ! یعنی همان چیزی که از ان می ترسید به شکلی توهین امیزتر و حقیرانه تر نصیبش می شود .
در حقیقت هرگز نباید فرصت ها و فضاهای باز و ازادی را که در مقابلمان ظاهر می شود از ترس ضعیف جلوه کردن و معمولی شدن از دست بدهیم و خودمان را به اب باریکه های بخور نمیر و تشویق و تمجیدهای معمولی راضی کنیم . اگر می بینید انسان های معمولی زیادی هستند که از محروم ترین نقاط کشور به مراکز بزرگتر می ایند و به جایگاه های عالی می رسند و بر عکس انسان های توانمند و مقتدر به مشاغل ضعیف و خوار تن در می دهند ، بدانید که تفاوت در نگاهی است که انها به زندگی دارند . نگاهی که به گروه دوم می گوید ماهی بزرگ حوض های کوچک باش و بی جهت خطر دریاهای بزرگ را به جان نخر . در حالی که اگر انها فقط کمی به توانمندهی خویش اعتماد داشتند و تایید قابلیت ها و استعداد های خود را در نگاه و گفتار دیگران جستجو نمی کردند می توانستند به راحتی در بزرگترین دریاها نیز به جست و خیز بپردازند و از ان چه الان هستند بزرگتر و قدرتمند تر شوند .
علت اینکه خیلی از گلها و گیاهان در گلدان های کوچک ابتدا خوب رشد می کنند و قد می کشند و بعد از مدتی از رشد می افتند . دلیلش بسیاری مواقع فقط این است که نیاز به گلدان بزرگتری دارند . کافی است در گلدانی بزرگتر و مناسب تر قرار گیرند . خواهید دید رشد خود را از سر می گیرند و طراوت و تازگی دوباره به انها باز می گردد .
قاعده رشد مستمر و دایم چیزی غیر از این نیست و این قانون در مورد همه موجودات عالم از جمله ما ادم ها نیز صادق است . قاعده این است : می خواهی ماهی بزرگتر شوی ؟ دریایی بزرگتر جست و جو کن !