...سرنوشت...

[غزل بارون]

خود را به که بسپارم که من تنهای تنهایم

در دل با خود میگویم تنهایی شاید بهتر باشد

گاهی به دل میگویم طاقت بیاورد

حسرت میخورم

اشک میریزم شاید

آری این درد شکست است

اما یعنی نمی توان ؟!

نمیتوان شاد بود؟!

یعنی سرنوشت این است؟!

دلتنگ چگونه نباشم

در اوج شادی ترکش دوری به قلبم خورد

مرا از پادر آورد

و این بود رسم زندگی برای من

شاید گناه از من است...

شاید فردایی نباشد نمیدانم

اما از امروز هم لذتی نخواهم برد...

قصه غصه هایم شاید به مانند دردهای بی کسی هر کس باشد

ولی مرا از پا در آورد

کاش و کاش زمزمه هر روزم شده

و باز هم کاش

من این دل را نمیخواهم ای خدا

من این جان را نمیخواهم خدایا

من این خوشبختی که همه در غبطه خوردن به آن به سر میبرند را نمیخواهم

آرزویم فقط یک چیز است و بس

آرامش در کنار یک تکیه گاه با وفا...


نوشته غزل بارون

سایت علمی نخبگان جوان

[yas-90]

می نویسم از دلم از دردهای کهنه ام

غوطه ور چون خسی در گردباد سرنوشت

زندگی می کشد مرا تا ناکجای غم
من خسته ام ولی خوش بحال سرنوشت
نه پای رفتنم بود
نه جای ماندنم ولی
می برد مرا کاروان سرنوشت

در گیر و دارزندگی
شعر من رقم نخورد لابلای دفترت

من مانده ام چرا هنوز دم میزنی ز سرنوشت
بار هاگفته ای صد بار شنیده ام
ننویس گناه خود بر پای سرنوشت
رفته ای ولی دل می خواهدت هنوز
ای بهترین غزل ای شعر سرنوشت...

[yas-90]

در قمار ِ زندگاني عاقبت ما باختيم




هر چه تكخال ِ مُحَبّت در ميان انداختيم



بي مُراد ِ خويش چندي گام در ميدان زديم




در سراب ِ آرزو ها اسب ِ غفلت تاختيم



كامراني هاي ِ گردن بر مُراد ِ ما نشد



لاجرم در زندگي يا سوختيم ، يا ساختيم



با خرابي هاي ِ مادر زاد دنيا آمديم



بي جهت بهر ِ مرمت عُمر خود پرداختيم



ناي ِ ما را بسته بودن از ازل بي گفتگو



ساز ِ دل را بي صِداي ِ عاشقي ها آختيم




هر هوس را با تَحَكُم سرزنش كردن چرا ؟



كودك ِ دل را چرا با خون ِ دل بنواختيم



دست ِ همراهي كجا در شد كه ما واپس زديم



پيك ِ همراهي كُجا آمد كه ما نشناختيم



ما به دنيا وانهاديم آنچه شوق انگيز بود


دل به درويشي سپرده بيرقي افراختيم