از عشق...

[تووت فرنگی]

بيتوته‌یِ کوتاهی‌ست جهان




در فاصله‌یِ گناه و دوزخ





خورشيد



هم‌چون دشنامی برمی‌آيد


و روز
شرمساری‌یِ جبران‌ناپذيری‌ست.

آه
پيش از آن که در اشک غرقه‌شوم
چيزی بگوی
درخت،
جهلِ معصيت‌بارِ نياکان است



و نسيم



وسوسه‌يی‌ست نابه‌کار.


مهتابِ پاييزی
کفری‌ست که جهان را می‌آلايد.

چيزی بگوی



پيش از آن که در اشک غرقه‌شوم



چيزی‌بگوی



هر دريچه‌یِ نغز
بر چشم‌اندازِ عقوبتی می‌گشايد.



عشق



رطوبتِ چندش‌انگيزِ پلشتی‌ست




و آسمان



سرپناهی






تا به خاک بنشينی و



بر سرنوشتِ خويش





گريه سازکنی.



آه
پيش از آن که در اشک غرقه‌شوم چيزی بگوی،
هرچه باشد
چشمه‌ها
از تابوت می‌جوشند
و سوگ‌وارانِ ژوليده آبرویِ جهان‌اند.
عصمت به آينه مفروش
که فاجران نيازمندتران‌اند.



خامُش منشين



خدا را


پيش از آن که در اشک غرقه‌شوم




از عشق




چيزی بگوی!