نارون1
20th January 2012, 04:49 PM
در روانشناسی اجتماعی، پدیدهای وجود دارد که به آن اثر تماشاگران bystander effect گفته میشود. زمانی که فردی در یک موقعیت اورژانسی نیاز به کمک داشته باشد و جمع افراد پیرامونش هیچ کمکی به او نکنند، میگویند این پدیده رخ داده است.
جالب است که هر چه تعداد حاضران پیرامون فرد نیازمند کمک بیشتر باشد، احتمال ارائه کمک به او کمتر میشود. احتمالا این امر به این خاطر رخ میدهد که با افزایش حضار، تفسیر ذهنی تکتک افراد مختل میشود و آنها حادثه را یک مشکل تلقی نمیکنند و میزان قبول مسئولیت آنها کمتر میشود.
http://1pezeshk.com/wp-content/pics/2012/01/01-13-2012-12-28-08-PM.jpg
ششم آبان سال ۱۳۸۹، میدان کاج تهران (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AC%D9%86%D8%A7%DB%8C%D8%AA_%D9%85%DB%8C%D8%AF% D8%A7%D9%86_%DA%A9%D8%A7%D8%AC_%D8%AA%D9%87%D8%B1% D8%A7%D9%86) شاهد چنین حادثهای بود، در آن حادثه جوانی با ضربات چاقوی مرد دیگری در مقابل دیدگان مردم مجروح شد، اما عکسالعمل مردم و مأموران آنقدر کند بود که جوان پس از ۴۵ دقیقه به بیمارستان رسید و فوت کرد.
هنگامی که خبر خادثه و فیلماش در میان مردم پخش شد، تفسیرها متنوع بودند، خیلیها صحبت از تنازل اخلاقی جامعه ایران میکردند، اما مثل بسیاری دیگر از پدیدههای اجتماعی نمیتوان این پدیده را هم فقط با همین یک پاسخ، توجیه کرد و جالب است بدانید که چنین حوادثی اصلا مختص ایران نبوده است.
مشهورترین حادثه مشابه که باعث جلب توجه عمومی و باز شدن پای روانشناسان برای توجیه مسئله شد، در ۱۳ مارس سال ۱۹۶۴ در نیویورک به وقوع پیوست. ساعت سه و پانزده دقیقه بامداد این روز، زنی به نام کاترین جنووز Catherine Genovese در حال بازگشت به آپارتمانش از سر کار بود که مورد حمله قرار گرفت، مردی به نام وینستون مزلی، دو بار به او چاقو زد. کاترین فریاد زد و کمک خواست، چندین نفر از همسایگان صدای او را شنیدند، اما به تصور اینکه صدای فرد آشفتهحال یا مستی است، توجهی نکردند، مردی هم که متوجه قضیه شده بود صرفا فریاد زد که ضارب، دختر را تنها بگذارد، فریادی که ضارب را اندکی ترساند.
ضارب عقبنشینی کرد، اما چون هیچ کس دخالتی نکرد و به پلیس هم زنگ نزد، ده دقیقه بعد برگشت، کاترین را در حالی که جلوی آپارتمانش، نقش بر زمین بود، پیدا کرد، به او تجاوز کرد، ضربات بیشتری به او وارد کرد، کاترین را کشت و پنجاه دلار از پولش را سرفت کرد.
http://1pezeshk.com/wp-content/pics/2012/01/01-13-2012-12-40-13-PM.jpg
همه این حوادث، تنها در عرض ۳۰ دقیقه به وقوع پیوست، ۱۲ نفر حادثه را دیده بودند و یک تلفن آنها میتوانست جان کاترین را نجات بدهد، اما هیچ کس این کار را نکرد!
جالب است که هر چه تعداد حاضران پیرامون فرد نیازمند کمک بیشتر باشد، احتمال ارائه کمک به او کمتر میشود. احتمالا این امر به این خاطر رخ میدهد که با افزایش حضار، تفسیر ذهنی تکتک افراد مختل میشود و آنها حادثه را یک مشکل تلقی نمیکنند و میزان قبول مسئولیت آنها کمتر میشود.
http://1pezeshk.com/wp-content/pics/2012/01/01-13-2012-12-28-08-PM.jpg
ششم آبان سال ۱۳۸۹، میدان کاج تهران (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AC%D9%86%D8%A7%DB%8C%D8%AA_%D9%85%DB%8C%D8%AF% D8%A7%D9%86_%DA%A9%D8%A7%D8%AC_%D8%AA%D9%87%D8%B1% D8%A7%D9%86) شاهد چنین حادثهای بود، در آن حادثه جوانی با ضربات چاقوی مرد دیگری در مقابل دیدگان مردم مجروح شد، اما عکسالعمل مردم و مأموران آنقدر کند بود که جوان پس از ۴۵ دقیقه به بیمارستان رسید و فوت کرد.
هنگامی که خبر خادثه و فیلماش در میان مردم پخش شد، تفسیرها متنوع بودند، خیلیها صحبت از تنازل اخلاقی جامعه ایران میکردند، اما مثل بسیاری دیگر از پدیدههای اجتماعی نمیتوان این پدیده را هم فقط با همین یک پاسخ، توجیه کرد و جالب است بدانید که چنین حوادثی اصلا مختص ایران نبوده است.
مشهورترین حادثه مشابه که باعث جلب توجه عمومی و باز شدن پای روانشناسان برای توجیه مسئله شد، در ۱۳ مارس سال ۱۹۶۴ در نیویورک به وقوع پیوست. ساعت سه و پانزده دقیقه بامداد این روز، زنی به نام کاترین جنووز Catherine Genovese در حال بازگشت به آپارتمانش از سر کار بود که مورد حمله قرار گرفت، مردی به نام وینستون مزلی، دو بار به او چاقو زد. کاترین فریاد زد و کمک خواست، چندین نفر از همسایگان صدای او را شنیدند، اما به تصور اینکه صدای فرد آشفتهحال یا مستی است، توجهی نکردند، مردی هم که متوجه قضیه شده بود صرفا فریاد زد که ضارب، دختر را تنها بگذارد، فریادی که ضارب را اندکی ترساند.
ضارب عقبنشینی کرد، اما چون هیچ کس دخالتی نکرد و به پلیس هم زنگ نزد، ده دقیقه بعد برگشت، کاترین را در حالی که جلوی آپارتمانش، نقش بر زمین بود، پیدا کرد، به او تجاوز کرد، ضربات بیشتری به او وارد کرد، کاترین را کشت و پنجاه دلار از پولش را سرفت کرد.
http://1pezeshk.com/wp-content/pics/2012/01/01-13-2012-12-40-13-PM.jpg
همه این حوادث، تنها در عرض ۳۰ دقیقه به وقوع پیوست، ۱۲ نفر حادثه را دیده بودند و یک تلفن آنها میتوانست جان کاترین را نجات بدهد، اما هیچ کس این کار را نکرد!