تنها مدرک یافت‌شده از مایاها در مورد سال ۲۰۱۲ / عکس

[Easy Bug]

سنگ‌نوشته تورتوگوئرو تنها مدرک یافت‌شده از تمدن مایا است که در آن سال 2012 ذکر شده است. برخی افراد با تفسیر به رأی متون باستانی مایا، آغاز دور جدید از تقویم مایا را با پایان جهان اشتباه گرفته‌اند.
مایاها تقویمی داشتند که «شمارش بلند» نامیده می‌شد و بر پایه یک بازه زمانی 1,872,000 روزه بود. دوره فعلی این تقویم در آگوست سال 3114 پیش از میلاد آغاز شد، و قرار است در اواخر سال آینده به پایان رسیده و دوره جدید آن آغاز شود. پادشاه مایا از این روز به عنوان روزی مهم یاد کرده، ولی برخی افراد با ترجمه و تفسیر اشتباه این پیش‌گویی، آن را به آخر جهان تعبیر کرده‌اند. (برای کسب اطلاعات بیشتر، به پستهای بعدی در همین تاپیک مراجعه کنید)

تنها مدرک یافت شده در تمدن مایا که به سال 2012 اشاره دارد، سنگ‌نوشته زیر است که در مجموعه باستانی تورتوگوئرو یافت شده است. به نظر شما، اگر واقعا مایاها آخر جهان را پیش‌گویی کرده بودند، فقط به ذکر یک نشانه آن‌هم در سنگ‌نوشته‌ای کوچک بسنده می‌کردند؟



http://www.khabaronline.ir/Images/News/Larg_Pic/8-10-1390/IMAGE634608461181183247.jpg


منبع (http://khabaronline.ir)

[Easy Bug]

پایان دنیا در سال ۲۰۱۲ (یا بعد از آن) چگونه خواهد بود؟ http://khabaronline.ir/Images/Kind/1.png


به ادعای برخی پیشگویان آخرالزمان، کمتر از 1 سال به محقق شدن پیشگویی معروف مایاها و پایان جهان باقی مانده است. اگر از طرفداران این پیشگویی عجیب و غریب هستید، پیشنهاد می‌کنیم این مطلب را بخوانید.

مجید جویا: این کاملا نادرست است، من هم می‌دانم، ولی به خود زحمت خرید یک دفترچه خاطرات برای سال 2013 را ندهید (نیازی به آن نخواهید داشت). در روز 21 دسامبر سال 2012، دنیایی که ما می‌شناسیم به پایان خود خواهد رسید. همه این‌ها در یک تقویم قدیمی مایاها آمده است، البته اگر این حرف را باور کنید و بدانید که چگونه توسط خیلی از کارشناسان خودخوانده در وب‌سایت‌های نه چندان جدی تفسیر شده است. (برای آن‌که از جزئیات این وقایع بیشتر بدانید، ادامه پستها را مطالعه فرمایید).
به گزارش نیوساینتیست، گفته می‌شود که آرماگدون (نبرد آخرالزمان) پیش رو، می‌تواند به شکل‌های متفاوتی رخ دهد: تنشی مصیبت‌بار در فعالیت‌های خورشیدی، جابجا شدن دو قطب مغناطیسی زمین، برخورد با یک سیاه‌چاله، عبور سیاره مرموزی به نام نیبیرو از نزدیکی زمین؛ و ... این فهرست همین طور ادامه می‌یابد. داستانی سرگرم‌کننده و مطلقا غیر منطقی.

http://www.khabaronline.ir/Images/News/Larg_Pic/8-10-1390/IMAGE634608461186487257.jpg

مایاها تقویمی داشتند که «شمارش بلند» نامیده می‌شد و بر پایه یک بازه زمانی 1,872,000 روزه بود. (عکس فوق که همان عکس اول متن است، تقویمی سنگی را نشان می‌دهد که از چند حلقه متحرک تشکیل شده و برای نمایش این تقویم بلند به کار می‌رود). دوره فعلی این تقویم در آگوست سال 3114 پیش از میلاد آغاز شد، و قرار است در اواخر سال آینده به پایان رسیده و دوره جدید آن آغاز شود. با این وجود، هیچ دلیلی در دست نیست که بتوان ادعا کرد از دید مایاها، گذر از یک دوره به دوره بعدی یک رخداد آخرالزمانی محسوب می‌شد. حتی اگر هم چنین تصوری داشتند، آنها هیچ راهی برای پیش‌بینی آینده در اختیار نداشتند.

اما از سوی دیگر، این درست است که ما نفرین شده هستیم. سیاره ما و همه چیزهای روی آن محکوم به فنا هستند. یک میلیارد سال دیگر، خورشید به حدی درخشان‌تر و گرم‌تر می‌شود که آب اقیانوس‌ها شروع به بخار شدن می‌کند. یک میلیارد سال پس از آن، دیگر آبی بر روی زمین نمانده و همه آن تبخیر شده است، و همراه با آن تمام شکل‌های زندگی بر روی زمین محو می‌شود، به جز برای برخی انواع جان‌سخت که می‌توانند در اعماق زمین و در میان بازمانده‌های گل و لای زنده بمانند.
طول عمر محدود خورشید، نابودی سیاره سوم منظومه‌اش را تضمین می‌کند. ولی انواع زیادی از بلایای طبیعی دیگر هم وجود دارند که می‌توانند عمر درصد زیادی از ما را در آینده‌ای بسیار نزدیک‌تر به پایان برسانند؛ که صحبت ما هم در مورد همان‌ها است. در میان این حوادث، برخورد با سیارک‌ها یا دنباله‌دارها یکی از پرطرفدارترین آنها است.
در گذشته، زمین بارها هدف اشیاء بزرگ و سرگردان آسمانی بود. یک سنگ آسمانی با دست کم 10 کیلومتر پهنا، در 65 میلیون سال پیش با زمین برخورد کرد و علاوه بر نابودی آخرین بازمانده‌های دایناسورها، خیلی از انواع دیگر گیاهی و جانوری را نیز منقرض کرد. انقراضی که البته برای ما انسان‌ها حادثه خوبی محسوب می‌شد، چون فضا را برای رشد و تکامل پستانداران باز گذاشت.
در سال 1908 / 1287، یک انفجار با قدرتی در حدود هزار برابر بمب اتمی از نوعی که بر هیروشیما فرود آمد، درختان را در محدوده‌ای وسیع در نزدیکی رودخانه تونگاسکا در سیبری ریشه‌کن کرد. متهم احتمالی این مورد، بخشی از یک دنباله‌دار یا شهاب‌سنگ بزرگ بود که کیلومترها بالاتر از سطح زمین منفجر شده بود. اگر این اتفاق بر فراز یک شهر پرجمعیت رخ می‌داد، تاثیر آن فاجعه‌بار بود.
حوادث بد دیگری هم برای زمین اتفاق افتاده‌اند. اَبَرآتشفشان‌ها فوران کرده‌اند و زمین‌های وسیعی را با خاکستر و گدازه پوشانده‌اند، و پس از آن نیز زمین را به زمستان‌های عمیق آتشفشانی برده‌اند (به دلیل ابری از خاکستر که مانع از رسیدن نور خورشید به زمین می‌شد). عصرهای یخبندان آمده‌اند و رفته‌اند، و خیلی از اوقات، در خلال عصرهای یخبندان که زمین یک گلوله برفی شده بود، به نظر می‌رسید که کل زمین برای میلیون‌ها سال یخ زده باقی می‌ماند.
رخدادهایی از این دست باز هم اتفاق می‌افتند. سیارک‌ها و دنباله‌دارهای کوچک و بزرگ باز هم با زمین برخورد خواهند کرد. آتشفشان‌هایی بزرگ‌تر از ابرآتشفشان‌های قبلی فوران می‌کنند. این اجتناب‌ناپذیر است و برخی از این رخدادها کاملا توانایی این را دارند که تلفات زیادی به نوع بشر وارد کنند یا حتی یک شبه نسل ما را منقرض کنند.
مشکل در این است که معمولا در مورد سطح خطر و فوریت آن خیلی اغراق می‌شود. برخوردها با سیارک‌هایی به بزرگی آن‌چه عصر دایناسورها را به پایان رساند، معمولا در هر 100 میلیون سال یک بار اتفاق می‌افتد. ولی این بدان معنی نیست که آنها دقیقا با فاصله 100 میلیون سال از یکدیگر با ما برخورد می‌کنند. برخوردهای خیلی کوچک‌تر، مانند حادثه تانگوسکا، تقریبا هر هزار سال رخ می‌دهند؛ اگر به مناطق مسکونی برخورد کنند مشکل بزرگی خواهد بود، ولی وقتی به سطح اقیانوس‌ها و نسبت مناطق مسکونی به مناطق طبیعی فکر کنید، می‌بینید احتمال این که در میان این همه جا، سیارک به شهر ما برخورد کند، بسیار اندک است.
هنگامی که ناتوانی یا عدم تمایل به درک مفاهیم پایه‌ای وجود داشته باشد، فکر کردن و ایجاد شایعه در مورد فجایع پیش رو فراگیر می‌شود. این مسئله امسال در ارتباط با یک دنباله‌دار کوچک بی‌ضرر به نام النین رخ داد. اگر اسمش را در گوگل جستجو کنید، می‌توانید انواع و اقسام داستان‌ها را در مورد نحوه نزدیک شدن النین یا حتی برخورد آن با زمین پیدا کنید که مو را بر تن آدم سیخ می‌کند و در آنها صحبت از مرگ و نابودی همه انسان‌ها در مقیاس آخرالزمانی است. این ترس، مدت کوتاهی پس از کشف دنباله‌دار و هنگامی شروع شد که چند نظریه‌پرداز کم‌دانش و پرمدعا، اندازه دم این دنباله‌دار (نوار درخشان و خلأ مانند از ذرات تبخیر شده به دور یک هسته سخت) را با ابعاد هسته آن اشتباه گرفتند.
شایعه به سرعت در اینترنت پخش شد و علاقه معمول مجلات زرد و برنامه‌های بحث آخر شب تلویزیون هم به بال و پر گرفتن این داستان کمک کرد که النین به بزرگی یک سیاره است و هنگامی که از نزدیکی زمین عبور کند، سبب آشفتگی خواهد شد. در حقیقت، همان‌گونه که اخترشناسان می‌دانستند، النین با استانداردهای دنباله‌دارها، یک جرم نسبتا کوچک محسوب می‌شود و هیچ‌گاه هم از فاصله 35 میلیون کیلومتری زمین به آن نزدیک‌تر نخواهد شد، فاصله‌ای که 90 برابر دورتر از فاصله ماه با زمین است. در این مورد به خصوص، دنباله‌دار متلاشی شد و اکنون دیگر حتی قوی‌ترین تلسکوپ‌ها هم نمی‌توانند بازمانده‌های آن را ببینند.
دانش اندک، راه را برای داستان‌های آخرالزمانی باز می‌کند. ولی این حقیقت که ما به داستان‌های ترسناک علاقه داریم، در آن کم‌تاثیر نیست، به دلیل مشابهی هم ما از یک فیلم ترسناک یا علمی تخیلی لذت می‌بریم؛ به این دلیل که ما را قادر می‌سازد تا از ابتذال زندگی روزمره فرار کنیم. برای برخی، یک دلیل دیگر هم برای این اعتقاد وجود دارد؛ این انتظار که در زمانی که خیلی دور نیست، روز داوری فراخواهد رسید.
پدیده 2012 زنده و پرانرژی است و بدون شک تا روز 22 دسامبر سال آینده همین‌گونه خواهد ماند، هنگامی که بیدار شویم و ببینیم که زمین از محور خود جابجا نشده، قطبین مغناطیسی آن برعکس نشده‌اند یا یک سیاره ناشناخته از نزدیکی آن رد نشده است. اگر تجربیات گذشته چراغ راه آینده ما باشند، به سرعت توضیحاتی برای دلایل نجات ما پیدا خواهند شد و پیشگویان روز داوری جدید، این روز را با مورد بعدی که هنوز زمان آن نرسیده، جایگزین خواهند کرد. همانند همیشه، این هشدارهای تکراری و تجدید شده، مخاطبان مشتاق خود را خواهند داشت. و باز هم مانند همیشه، واقعیت علمی در این میان در گوشه‌ای به تماشا خواهد نشست و کسی گوش به آن نخواهد داد.

[Easy Bug]

آیا ۲۰۱۲ پایان کار دنیا خواهد بود؟ http://khabaronline.ir/Images/Kind/1.png
بر اساس نظریاتی که ریشه در یک پیش‌گویی از مایای باستان دارد، روز 21 دسامبر / 30 آذر سال 2012 / 1391 روز موعود است و دنیا به پایان خواهد رسید. آیا واقعا 3 سال تا آخرالزمان باقی مانده است؟ علی‌رضا نورایی: آخر دنیا نزدیک است! بر اساس نظریاتی که ریشه در یک پیش‌گویی از مایای باستان دارد، روز 21 دسامبر / 30 آذر سال 2012 / 1391 روز موعود است و دنیا به پایان خواهد رسید! از همین الان هم ماشین بازاریابی فیلم در آستانه اکران «2012» بر تبلیغات پیرامون پدیده‌های مرتبط با نابودی جهان این تاریخ افزوده و فضا را برای فروشی بی‌نظیر آماده می‌کند.
اما واقعیت ماجرا چیست؟ آیا واقعا دنیای ما سه سال دیگر به پایان می‌رسد؟ در ادامه، پنج پدیده که طبق پیش‌گویی مایایی زمین را نابود می‌کند، بررسی شده است. شاید شما هم پس از به پایان بردن این مطلب، نظر دیگری درمورد این پیش‌گویی پیدا کنید.
پدیده‌ای فضایی، قطب‌ها را می‌چرخاند
http://news.nationalgeographic.com/news/2009/11/photogalleries/2012-movie-end-of-the-world-pictures/images/primary/091106-01-polar-shift-destroy-planet_big.jpg
در برخی پیش‌گویی‌ها پیرامون محشر 2012 گفته شده که زمین به واسطه برخورد یک شهاب‌سنگ دچار جابجایی قطب‌ها می‌شود، یا زمین در اثر پدیده‌ای نادر 27هزار سال‌نوری را یک‌شبه طی می‌کند و در مرکز کهکشان راه شیری قرار می‌گیرد؛ و یا داخل زمین به دلیل تشعشعات شدید خورشیدی ناپایدار می‌شود و به مکانی ناامن برای ساکنانش تبدیل می‌شود!
جابجایی قطب‌ها این‌گونه رخ می‌دهد که پوسته و گوشته زمین ناگهان جابجا می‌شوند و با گردش به دور هسته بیرونی زمین، شهرهای ویران را به قعر خود فرو می‌برند.
آدام مالوف، یکی از زمین‌شناسان دانشگاه پرینستون روی پیش‌گویی جابجایی قطب‌ها مطالعه کرده و این ایده آرماگدون 2012 را به چالش کشیده است. به گفته وی، شواهد مربوط به مغناطیس سنگ‌ها دال بر این است که قاره‌های زمین در گذشته چنین نوآرایی شدیدی را تجربه کرده‌اند ولی این فرآیندی میلیون‌ها سال به طول انجامیده و آن‌قدر آهسته اتفاق افتاده که انسان نمی‌تواند چنین چیزی را درک کند.
سیاره‌ای ناشناخته در راه برخورد با زمین
http://news.nationalgeographic.com/news/2009/11/photogalleries/2012-movie-end-of-the-world-pictures/images/primary/091106-02-planet-x-destroy-earth_big.jpg
چند سال پیش، تلسکوپ فضایی هابل تصویری بی‌نظیر از ستاره متغیر 838 صورت‌فلکی تکشاخ را در فاصله بیست‌هزار سال‌نوری تهیه کرد که ستاره‌ای از نوع غول‌سرخ را همراه با غبار اطرافش نشان می‌داد؛ اما برخی پیدا شدند و گفتند این تصویر حاوی شواهدی از یک دنیای موهومی با نام سیاره ایکس ونیبیرو است و در مسیری واقع شده که تا سال 2012 به زمین اصابت خواهد کرد.
این در حالی است که به گفته دیوید موریسون، یکی از اخترشناسان ناسا، «هیچ چیزی در آنجا وجود ندارد و این نزدیک‌ترین چیز به حقیقت است! اگر آنجا یک سیاره یا یک کوتوله قهوه‌ای و یا هرچیز دیگری وجود داشته باشد که 3 سال تا ورود به منظومه شمسی فاصله داشته باشد، منجمان قطعا از یک دهه قبل‌تر آن‌را شناخته و در حال مطالعه‌اش بودند! از آن بدتر این‌که اگر چنین چیزی واقعا وجود داشته باشد، حتی امروز با چشم غیرمسلح باید دیده شود».
منشا این ایده در واقع پیش از آغاز شایعات پیرامون 2012 بود. زنی که ادعا می‌کرد از بیگانگان پیغام می‌گیرد، محشر نیبیرو را شایع کرد، تازه او اعلام کرده بود دنیا در سال 2003 به پایان می‌رسد و نه 2012.
مقارنه خورشید و کهکشان به محشر می‌انجامد
http://news.nationalgeographic.com/news/2009/11/photogalleries/2012-movie-end-of-the-world-pictures/images/primary/091106-03-milky-way-collapse_big.jpg
برخی رصدگران آسمان باور دارند که سال 2012، مقارنه آسمانی بی‌نظیری روی خواهد داد که برای اولین بار در 26هزار سال گذشته اتفاق می‌افتد. بر پایه این سناریو، مسیر خورشید در آسمان از نقطه‌ای می‌گذرد که قلب کهکشان راه‌شیری در آنجا قرار گرفته است.
برخی نگران آنند که نیروی گرانش خورشید و نیروهای ناشناخته و بسیار قدرتمند کهکشانی یکدیگر را تقویت کنند و و مثلا با پدید آوردن یک جابجایی قطبی یا کشاندن زمین به داخل ابرسیاه‌چاله فوق‌العاده عظیمی که در قلب کهکشانمان لانه گزیده، آخرین روز زمین را رقم بزند.
این درحالی است که هیچ مقارنه یا نظم کهکشانی جدیدی در سال 2012 وجود ندارد. هرسال به‌هنگام انقلاب زمستانی خورشید در نقطه‌ای از آسمان واقع می‌شود که بسیار نزدیک به مرکز کهکشان راه شیری است. شاید نویسندگان زیج‌ها و تقویم‌های نجومی از چنین مقارنه‌هایی هیجان‌زده شوند، ولی واقعیت آن است که چنین پدیده‌هایی فقط ظاهری است و برای اهل دانش معنی خاصی ندارد. مثال مشهور دیگر، قمر در عقرب است که ماهی یک‌بار اتفاق می‌افتد و هیچ تاثیر و تغییری در کشش گرانشی، تشعشعات خورشیدی، مدار سیارات یا هر چیز دیگری که حیات روی زمین را تحت شعاع قرار دهد، ندارد.
مایا آخر دنیا را در سال 2012 پیش‌گویی کرد
http://news.nationalgeographic.com/news/2009/11/photogalleries/2012-movie-end-of-the-world-pictures/images/primary/091106-04-maya-didnt-predict-apocalypse_big.jpgاز آپولیناریو شیلی پیکستون نپرسید که آیا پایان دنیا در 2012 است یا نه. ریش‌سفید سرخ‌پوست مایا که در اکتبر 2009 / مهر 1388 در گواتمالا روی صفحه تلویزیون ظاهر شد، اعلام کرد که از این دامن زدن به این موضوع خسته شده است.
به گفته برخی باستان‌شناسان، تقویم مایا آن‌طور که برخی دیگر اظهار می‌کنند در سال 2012 به پایان نمی‌رسد و قدیمی‌ها هم هرگز این سال را به عنوان پایان دنیا نمی‌شناختند. اما روز 21 دسامبر 2012، روز مهمی برای تمدن مایا است.
آنتونی اونی، باستان-اخترشناس در دانشگاه کلگیت در ایالت نیویورک می‌گوید: «این زمانی است که بزرگ‌ترین دوره در تقویم مایا (یک میلیون و 872هزار روز یا 5125.37 سال) به پایان می‌رسد و دوره جدید آغاز می‌شود. در دوران اوج شکوه امپراتوری مایا، آنها تقویم بدون تکرار «شمارش بلند» را اختراع کردند؛ تقویمی با دوره‌ای بسیار طولانی که از بنیان‌های فرهنگی نشات می‌گیرد و به مسئله خلقت باز‌می‌گردد. دوره کنونی تقویم شمارش بلند در آن‌چه مایا به عنوان آغاز آخرین دوره آفرینش (11 آگوست 3114 پیش از میلاد) می‌داند، در انقلاب زمستانی 2012،به پایان می‌رسد. مایا این تاریخ را که هزاران سال پیش از تمدنش است را به عنوان «روز صفر» یا 13.0.0.0.0. نوشته است و در دسامبر 2012 تقویم گردشی مجددا به روز صفر می‌رسد و بازه طولانی دیگری آغاز می‌شود. این ایده حاکی از آن است که زمان و تمام جهان تجدید می‌شود، چه بسا بعد از سپری شدن دوره‌ای پراسترس. این درست مشابه شرایطی است که ما همیشه در روز اول سال، سال را نو می‌کنیم یا حتی در صبح بعد از تعطیلات آخر هفته».
طوفان‌های خورشیدی زمین را ناآرام می‌کنند
http://news.nationalgeographic.com/news/2009/11/photogalleries/2012-movie-end-of-the-world-pictures/images/primary/091106-05-solar-storms-maximum_big.jpg
برخی دیگر شایع کرده‌اند که در 2012، خورشید فوران‌های مهلکی از شراره‌هایش تولید می‌کند که حرارتش، زمین را بر سر زمینیان ویران می‌کند.
فعالیت‌های خورشیدی در بازه‌هایی تقریبا 11 ساله تغییر می‌کند. البته طوفان‌های بزرگ خورشیدی می‌تواند با اختلال در عملکرد ماهواره‌ها و سیستم‌های مخابراتی و انتقال برق، بخصوص در عرض‌های جغرافیایی نزدیک به قطب، به جوامع و دیگر سیستم‌های زمینی آسیب برساند، ولی هیچ نشانه‌ای حداقل در کوتاه مدت، دال بر این وجود ندارد که خورشید طوفان‌هایی به پا کند که از شدتش سیاره‌مان بریان شود. از سوی دیگر، اخترشناسان براساس دوره‌های یازده‌ساله فعالیت خورشید پیش‌بینی می‌کنند که اوج فعالیت خورشید یکی دو سال دیرتر از 2012 اتفاق بیفتد.
پس 2012 چه اتفاقی می‌افتد؟
http://news.nationalgeographic.com/news/2009/11/photogalleries/2012-movie-end-of-the-world-pictures/images/primary/091106-06-mayan-calendar-2012_big.jpg
بسیاری از پژوهشگران که شواهد پراکنده مقبره مایا را واکاوی می‌کنند، عقیده دارند که امپراتور به روشنی پیش‌گویی کرده که هر چیز ویژه‌ای در 2012 اتفاق خواهد افتاد.

مایا، نگاره‌ای بر جای گذاشته که حتی اگر زمانی برایش مشخص نکرده باشد، به سناریوی پایان جهان در صفحه پایانی متن تقریبا 1100 صفحه‌ای که به عنوان «دست‌نوشته‌های درسدن» شناخته می‌شود، پرداخته است. مطابق توصیف این نگاره، جهان توسط یک سیل نابود می‌شود. این سناریویی است که بسیاری از فرهنگ‌ها به آن پرداخته‌اند و احتمالا توسط مردمان باستان هم تجربه شده است.
به باور آنتونی اونی، منظور سناریوی دست‌نوشته‌ها فقط خوانده شدن به صورت لفظی نبوده؛ بلکه به عنوان درسی در رابطه با رفتار انسان بوده است. او تقویم بدون تکرار مایا را به تجدید دوره سال نوی خودمان تشبیه می‌کند؛ دوره‌ای از فعالیت‌های پرآشوب و پراسترس به پایان ‌می‌رسد و دوره جدید مثل تولدی دوباره آغاز می‌شود که در آن بسیاری افراد تصمیم به بهبود زندگی خود می‌گیرند.

[Easy Bug]

باز هم شبه‌علم!
در سال ۲۰۱۲، دو خورشید در آسمان زمین خواهد درخشید؟!

«انفجار ستاره‌ای می‌تواند زمین را تا سال 2012 صاحب دو خورشید کند»، «دومین خورشید در راه است»، «ممکن است زمین به زودی خورشید دومی داشته باشد»، «دو خورشید برای زمین»! این تیترهای خبری را دیده‌اید؟ به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا، برخی روزنامه‌ها و سایت‌های خبری خارجی با استناد به اظهارات یک استاد فیزیک دانشگاه کویینزلند در گفت‌و‌گو با یک سایت استرالیایی، چند روزی است چنین تیترهایی را از احتمال مشاهده دو خورشید در آسمان زمین در پی انفجار ستاره‌ای سرخ‌رنگ و غول‌پیکر منتشر می کنند. به گفته آن‌ها، این پدیده دیدنی و خیره‌کننده ممکن است طی همین یکی دو سال آینده اتفاق بیفتد!
به گفته دکتر براد کارتر، ستاره غول‌پیکر یدالجوزا یا آلفا-جبار که به ابط‌الجوزا (Betelgeuse) نیز مشهور است، در آستانه انفجار ابرنواختری است و در صورت انفجار، تحت تاثیر نور بسیار زیاد آن برای مدتی زمین از دو خورشید برخوردار خواهد بود. به گفته وی در صورت حادث شدن این رویداد، مردم زمین شب و روزهای بسیاری را در این جشن ابرنواختری بیدار خواهند ماند؛ حال آن که بسیاری از مواد پخش شده در فضا در اثر این انفجار از کنار زمین عبور کرده و در معرض دید نخواهند بود.
توضیح عکس زیر: ستاره یدالجوزا، ستاره نارنجی رنگ بالای تصویر است. این تصویر را بابک امین تفرشی از قله گرگش کاشان، محل احداث رصدخانه ملی ایران گرفته است.
http://khabaronline.ir/images/2011/1/3002892.jpg
کارتر می‌گوید در هنگام انفجار یک ستاره که معلوم نیست سال 2011 باشد یا 1002011، ابتدا شاهد بارش ذرات ریز نوترینو خواهیم بود که با این‌که 99 درصد انرژی ابرنواختر از طریق این ذرات گسیل می‌شود،‌ هیچ ضرری برای انسان‌ها ندارند.
انفجار ستارگان در اثر پدیده ابرنواختر پدیده‌ای کاملا شناخته شده و معمول در عرصه اخترشناسی است؛ اما نکته قابل تامل در خبر اخیر، رویکرد سایت استرالیایی منبع اولیه خبر و برخی سایت‌های انتشاردهنده آن است که با «هالیوودی کردن» و پر و بال دادن به اظهارات کارتر، خبر را به نحوی تنظیم کرده‌اند که این تصور در مخاطبان کم دقت ایجاد می‌شود که زمان انفجار این ستاره بسیار نزدیک (سال 2012) خواهد بود؛ رویکردی که شاید چندان بی ارتباط با خرافات مطرح در غرب درباره سال 2012 و فیلم‌ها و قصه‌پردازی‌های صورت گرفته در مورد آن نباشد.
http://khabaronline.ir/images/2010/6/rezamansouri.jpgدکتر رضا منصوری، استاد فیزیک دانشگاه صنعتی شریف و مجری طرح رصدخانه ملی ایران در گفت‌و‌گو با ایسنا با اشاره به این‌که انفجار ابرنواختری ستارگان به دلیل تحولات درونشان، پدیده‌ای طبیعی در روند حیات آنها از جمله ستاره یدالجوزا است، اظهار کرد: «مساله مهم این است که زمان این پدیده در ابعاد میلیون سال قابل تخمین است و ای‌که گفته شود چنین پدیده‌ای مثلا تا سال آینده به وقوع می پیوندد کاملا بی اساس و فاقد مبنای علمی است».
وی انتشار چنین خبری را ناشی از بی دقتی در نقل اظهارات فیزیک‌دان استرالیایی یا تمایل برخی به جنجال‌سازی به منظور کسب شهرت خواند و بر ضرورت توجه رسانه‌ها به مبانی روزنامه‌نگاری علمی و پرهیز از نقل مطالب غیرعلمی و شبه‌علم تاکید کرد.
یدالجوزا یا ابط‌الجوزا، ستاره‌ای با قطر 900 برابر خورشید (تقریبا به بزرگی مدار سیاره مشتری، 4 برابر بزرگتر از مدار سیاره زمین به دور خورشید) است که دومین ستاره پرنور این صورت‌فلکی جبار یا شکارچی است و 590 سال‌نوری از خورشید ما فاصله دارد. رنگ این ستاره نارنجی است و این شب‌ها در آغاز شب، می‌توان آن را در افق شرقی دید که بالاتر از سه ستاره کمربند جبار واقع شده و به سادگی قابل تشخیص است.
وضعیت این ستاره غول‌سرخ سال‌هاست که برای دانشمندان شناخته شده است. مرگ این ستاره به صورت انفجاری ابرنواختری طی هزاران سال آینده هم دور از ذهن نیست و مطمئنا در صورت وقوع این انفجار با توجه به فاصله نسبتا نزدیک این ستاره به زمین، منظره‌ای بسیار تماشایی خلق خواهد شد؛ اما واقعیت این است که فعلا نمی‌توان تخمین صحیحی از زمان مرگ باشکوه ابرغول قرمز شانه «شکارچی» داشت و تا آن زمان، طلوع قریب‌الوقوع خورشیدی دیگر تنها در آسمان وهم گرفته شبه‌علم و جنجال‌های رسانه‌ای قابل مشاهده است.

[Easy Bug]

برنده جايزه نوبل از جمعيت حرف مي‌زند
زمین تا کجا می تواند انسان را تحمل کند؟ http://khabaronline.ir/Images/Kind/1.png
http://khabaronline.ir/Images/News/Smal_Pic/images/position1/2010/7/mg20727705.000-1_300.jpg


سر جان سالستون، محقق علم ژنتیک و از برندگان نوبل پزشکی 2002 که در حال حاضر رهبری پژوهشی در زمینه آینده و جمعیت زمین را به عهده دارد از محدودیت منابع، گرمایش جهانی و راهکارهای احتمالی می‌گوید. کاترین دلانژ: سر جان سالستون، محقق علم ژنتیک و یکی از برندگان نوبل پزشکی 2002 در حال حاضر رهبری تحقیقی در مورد آینده و جمعیت زمین را به عهده دارد. او در گفتگو با خبرنگاران نیوساینتیست به رشد جمعیت، محدودیت منابع و تلاش برای دستیابی به راهکارهای احتمالی پرداخته است.
انجمن سلطنتی مطالعه‌ای در مورد جمعیت انسانی زمین و حد نهایی آنرا آغاز کرده است که شما رهبری این تحقیق را به عهده گرفته‌اید. چرا باید مجددا به جمعیت پرداخته شود؟
دوباره بحث‌ها در مورد جمعیت بالا گرفته است. حدود 40 سال پیش هم این مسئله ذهن‌های بسیاری را به خود مشغول کرده بود اما با آغاز انقلاب سبز، مردم احساس کردند تمامی مشکلات حل می‌شود، روند رشد جمعیت افزایش می‌کند اما دیگر کسی روی زمین از گرسنگی نخواهد مرد. اما در حال حاضر داریم با محدودیت بسیاری از منابع حیاتی مواجه می‌شویم. از سوی دیگر معضل انتشار گازهای گلخانه‌ای دارد ملموس‌تر از پیش می‌شود. تنها در ده‌سال اخیر بررسی‌های دقیقی انجام شده‌اند و به وضوح نشان می‌دهند افزایش انتشار گاز دی‌اکسید‌کربن دارد به افزایش گرمایش جهانی دامن می‌زند.

جمعیت یک موضوع بحث‌برانگیز است. چگونه آنرا به بخش‌های علمی و ملموس تبدیل می‌کنید؟
هستند افرادی که نمی‌خواهند در مورد جمعیت صحبت کنند و برخورد صحیحی با این مسئله ندارند اما نادیده گرفتن افزایش جمعیت احمقانه است. ما باید به این مسئله با دیدی دقیق و کاملا علمی نگاه کنیم تا تمامی احتمال‌ها و پیشامدهای احتمالی بررسی شوند. گروه کاری که من سرپرستی آنرا به عهده دارم مجموعه‌ای بسیار‌گسترده از قوانین تعریف‌شده و محققان بسیاری از کشورهای گوناگون است و در نهایت گزارش این تحقیق در اختیار تمام کشورهای جهان قرار خواهد گرفت.

آیا این نتیجه مبتنی بر مدارک علمی هنگامی که مسئله بشردوستی یا خانواده را درنظر می‌گیریم، دردساز نخواهد شد؟
خوب، عقلانیت حکم می‌کند که بدانیم در شرایط مختلف باید انتظار چه وقایعی را داشته باشیم و این وظیفه ماست که راهکارهای احتمالی را در اختیار مردم قرار دهیم. ما قصد نداریم اخلاق یا شیوه انسانی تازه‌ای را تجویز کنیم، تنها به مردم خواهیم گفت که «اگر رویه فعلی را در این زمینه یا آن مورد ادامه بدهند باید منتظر چه اتفاقاتی باشند». واقعیت اینست که اگر چندین میلیارد انسان روی زمین داریم دقیقا به تعداد تک‌تک این انسان‌ها نیاز به منابع و غذا خواهیم داشت. این مسئله است که تصمیم‌گیری‌ها را دشوار می‌کند.

مطمئنا تخمین منابع مورد نیاز علاوه بر تعیین جمعیت زمین به بررسی شیوه انسان‌ها هم بستگی دارد. اینطور نیست؟
قطعا همین‌طور است. این عدد حاصل تخمین جمعیت روی زمین به اضافه مصرف سرانه است. اگر جمعیت کمتری داشته باشیم سهم بیشتری از منابع خواهیم داشت و در غیر این صورت زمین تا جایی می‌تواند جوابگوی نیازهای ما باشد. در گزارش نهایی به هر دوجنبه این قضیه خواهیم پرداخت.

گروهی معتقدند فناوری می‌تواند ما را نجات دهد. بدون در نظر گرفتن تمامی راه حل‌ها چطور می‌توانید راه حل نهایی ارائه کنید؟
کسی نمی‌تواند آینده را پیش‌بینی کند اما درک صحیح محدودیت‌های ما و توانایی‌های‌مان چندان دشوار نیست. من فکر می‌کنم امید بستن به فناوری بدون در نظر داشتن آمار و الگوهای اجتماعی صحیح نباشد. من همکارانی دارم که نسبت به محصولات اصلاح‌ژنتیکی‌شده بسیار‌خوش‌بین هستند، به آنها حق می‌دهم اما واقعیت اینست که به این پیشرفت‌ها به عنوان تنها بخشی از راه حل نیاز داریم.

اگر کسی نمی‌داند که واقعا چه اتفاقی خواهد افتاد آیا نتایج حاصل از طرح تنها به صورت داده‌هایی نظری باقی خواهند ماند؟
نه! ما برای به دست آوردن یک پاسخ نهایی و تضمین‌شده تلاش نمی‌کنیم. کاری که از دست ما برمی‌آید بهبود و تشخیص بهتر احتمالات است. ما داریم برای تأثیر مثبت گذاشتن روی خط مشی برنامه‌ریزی‌های جمعیتی تلاش می‌کنیم.

[Easy Bug]

برای اطلاعات بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید :

اطلاعات (http://www.tebyan.net/newindex.aspx?pid=192402)

[Mr.Geo22]

این تاپیک زیر هم میتونه مفید باشه (و البته مکمل)


بررسی علمی نظریه نابودی جهان در سال 2012 (http://www.njavan.com/forum/showthread.php?110395-بررسی-علمی-نظریه-نابودی-جهان-در-سال-2012&p=302830&highlight=#post302830)