چرا خنده بر هر درد بی درمان دواست؟

[مسافر007]

چرا خنده بر هر درد بی درمان دواست؟ براساس تحقیقات انجام شده در دانشگاه آکسفورد وقتی افراد می‌خندند درد کمتری حس می‌کنند. این احتمال وجود دارد که یک ماده شیمیایی که بر اثر این خنده در بدن ترشح می‌‌شود مانند یک مسکن طبیعی عمل می‌کند.
http://www.ipho2007.ir/wp-content/uploads/b.150.150.16777215.0.stories.People.2011.c1035863b b0.jpg

همچنین براساس این تحقیق، تصور می‌شود انسان‌های اولیه بر خلاف دیگر جانوران، از ته دل می خندیدند. این مسئله سبب شد اجداد ما بتوانند در گروههای قبیله ای بزرگتری زندگی کنند در حالیکه گونه‌های جانوری دیگر قادر به تشکیل چنین اجتماعات بزرگی نبوده‌اند.
به گزارش سلامتستان به نقل از بی بی سی ، در این تحقیق که در مجموعه مقالات انجمن سلطنتی بریتانیا بی منتشر شده است، برای نخستین بار آستانه درد داوطلبان مورد آزمایش قرار گرفته است.
افراد این تحقیق به دو گروه تقسیم شدند، برای یک گروه به مدت ۱۵ دقیقه فیلم کمدی نمایش داده شد در عین حال برای گروه دیگر برنامه خسته‌کننده ای نظیر برنامه‌های گلف به نمایش گذاشته شد.
این تحقیق نشان داد افرادی که تجربه خنده از ته دل داشتند ۱۰ درصد بیش از بقیه قادر به مقاومت در مقابل درد بودند.
همچنین محققان دریافتند که آن گروهی که ۱۵ دقیقه یک برنامه خسته کننده را دیده بودند، قدرت تحمل دردشان کمتر شده بود.
موقعیت کمدی نوع خنده نیز بسیار اهمیت دارد. خنده زیر لب و آرام اثر فیزیولوژیکی ندارد و تنها خنده “قاه قاه” است که می‌تواند این تاثیر را داشته باشد.
پرفسور رابین دانبار از دانشگاه آکسفورد که مسئول این تحقیق است معتقد است خنده‌های غیر قابل کنترل یک ماده شیمیایی موسوم به اندورفین را در بدن آزاد می کند که موجب شادی و سرخوشی و کاهش درد می‌شود.
او به بی بی سی گفت که این خنده‌ها باعث تخلیه ریه‌ها می‌شود و وقتی می‌گوئیم از خنده دلم درد گرفت، این همان دردی است که تولید اندورفین می‌کند.
کاوش در مایع نخاعی این تحقیق امکان سنجش مستقیم مقدار اندورفین را ندارد، به این دلیل که باید سوزن بلندی به داخل نخاع افراد مورد تحقیق در حین خنده وارد می‌شد که این امر موجب می‌شد خنده از صورت افراد برود و نتیجه تحقیق را نیز تحت تاثیر قرار می‌داد.
در عوض محققان آستانه درد هر کدام از افراد این تحقیق را به شیوه دیگری اندازه گیری کردند. به طور نمونه، یک بسته یخ را بر آرنج‌های این افراد قرار می‌دادند و منتظر می شدند تا ببینند که فرد تا کی می تواند سردی این یخ ها را تحمل کند.
با افزایش آستانه تحمل درد، مقدار بیشتری اندورفین تولید می‌شود.
هدف پروفسور دانبار از این تحقیق ایجاد یک روش درمانی جدید نبوده است، اما این تحقیق کشف کرد که خنده در استقرار جوامع انسانی در دو میلیون سال پیش چه نقشی داشته است.
تمام گونه‌های جانوری توانایی خندیدن دارند اما تنها انسان است که با خنده از ته دل اندورفین در بدنش آزاد می‌شود.
نظریه پرفسور دانبار این است که ترشح اندورفین ها علاوه بر تسکین درد، مردم را به اجتماعی شدن سوق می دهد .
این نظریه سناریویی را خلق می کند که احتمالا اولین دلقک‌ها در زمانی که اجداد ما به شکل دسته جمعی دور آتش می‌‎خندیدند شکل گرفتند.