حضرت ابوالفضل عباس(ع) در کلام ائمه معصومین(ع)

[طلیعه طلا]

حضرت ابوالفضل عباس(ع) در کلام ائمه معصومین(ع)



http://www.shia-news.com/files/fa/news/1390/4/15/8818_896.jpg



حضرت بقیّةالله ارواحنا فداه:



«اَلسّلامُ عَلى الْعَبّاسِ بنْ امیرِالمُؤْمِنینْ اَلْمُواسى‏ اَخاهُ بِنَفْسِه اَلْاخِذُ لِغَدِهْ مِنْ اَمْسِهِ، الفادى‏ لَهُ الْواقى‏.»[۱]

سلام بر عباس فرزند امیر مؤمنان، که جانش را در راه مواسات با برادرش تقدیم کرد، دنیایش را براى تحصیل آخرت صرف کرد و

جانش را براى حفظ برادرش فدا کرد.




آفتاب آمد دلیل آفتاب

گفتار معصومان(ع) سرآمد سخن انسانهاست. عبارات زرّین شخصیتهاى سترگى که از تابش دانش الهى بهره برده‏اند، از هر افراط و تفریطى

پیراسته است و حقیقت را چنانکه باید می‏نمایاند.

سخنان این قدسیان معصوم پیرامون شخصیت حضرت ابوالفضل(ع)گستره‏اى وسیع در برابر دیدگان انسان میگشاید و آدمى را به بلنداى عظمت

آن سردار دلاور رهنمون میسازد. این فصل نورانى را با آفتاب سخن زهراى مرضیه(س) آغاز میکنیم تا آفتابى، دلیل بر آفتاب شخصیت او باشد:

[طلیعه طلا]

در نگاه حضرت زهرا(س)

پیامبر اکرم(ص) روز قیامت على(ع) را طلبیده، می‏ فرماید: نزد فاطمه برو و به او بگو تا آنچه براى شفاعت – گناهکاران – در این روز بزرگ

فراهم ساخته، حاضر کند.

امیر مؤمنان نزد حضرت زهرا(س) آمده، می فرماید: اى فاطمه، براى چنین روزى چه ذخیره‏ اى، جهت شفاعت، آماده کرده‏ اى؟

آن پاک بانوى والا مقام در جواب على(ع) می‏فرماید:

«یا امیرَالمؤمنین، کَفانا لَاِجْلِ هذا اَلْمَقام اَلْیَدان اَلْمَقَطْوُعَتانِ مِنْ اِبْنى‏ الْعَبّاس»[۲]

اى امیر مؤمنان، دو دست بریده پسرم عباس براى مقام شفاعت من کافى است.

برخى از اندیشمندان شیفته، درباره مقام ابوالفضل نزد حضرت زهرا(ع)چنین گفته‏ اند: یکى از دلباختگان فرزند فاطمه(ع) هر روز، در سه وقت،

به زیارت سیدالشهدا(ع) می‏ رفت و در حرم امام حسین(ع) به مرقد مطهر آن حضرت عرض ارادت میکرد، اما کمتر به زیارت حضرت ابوالفضل(ع)

موفق می‏شد و گاهى پس از بیست روز به حرم ملکوتى عباس(ع)مى‏رفت. شبى در عالم رؤیا دخت رسول‏الله(ص) را دید و به آن بانو سلام کرد،

اما با تعجب بسیار متوجه شد که بى ‏بى روى گردانید و به او اعتنا نکرد!

به آن حضرت گفت:

پدرم و مادرم فداى شما باد، آیا خطایى از من سر زده که بى ‏اعتنا هستید؟!

فاطمه زهرا(س) فرمود: به خاطر کوتاهى در زیارت فرزندم!

مرد با حیرت فراوان گفت: من هر روز سه بار به حرم فرزند شما مى ‏روم و امام حسین(ع) را زیارت می‏کنم.

حضرت فرمود: تو فرزندم حسین را زیارت می‏کنى، ولى به زیارت پسرم عباس نمی‏روى.[۳]

[طلیعه طلا]

صحیفه‏اى از کلام امام سجّاد(ع)



روزى نگاه مهر آفرین حضرت سجّاد(ع) به عبیداللّه، فرزند حضرت ابوالفضل(ع)، افتاد. اشک غم از چشمان مبارک امام(ع) جارى شد و فرمود:

… خداوند عمویم عباس بن على را رحمت کند؛ به تحقیق که ایثار و جانبازى کرد، جنگ نمایانى نمود و خود را فداى برادرش ساخت تا

اینکه دستانش قطع شد. خداوند در برابر این فداکارى – به‏ سان عمویش جعفر طیّار – دو بال به او عنایت کرد تا به یارى آنها همراه ملایکه

در بهشت پرواز کند
.
همانا عباس نزد خداوند تبارک و تعالى مقامى دارد که جمیع شهدا، در روز قیامت، بر او غبطه[۴] مى‏ خورند و رسیدن به آن مقام را آرزو

مى‏ کنند.[۵]

امام سجّاد(ع)، که در صحنه‏هاى مختلف، شهامت و جانبازى عمویش را نظاره کرده است، در این بخش از سخن خویش رحمت خداوند را براى

عمویش آرزو مى‏ کند و به مقام والاى وى در جهان دیگر اشاره مى‏ کند؛ مقامى که همه شهیدان آن را آرزو مى‏ کنند.

جایگاه کم نظیر عباس(ع) در آخرت، حضرت را بر آن داشت تا پس از حضور در کربلا خود دفن پدر عزیزش امام حسین(ع) و عموى فداکارش عباس(ع) را

بر عهده گیرد. آن بزرگوار در پاسخ بنى‏ اسد، که از یارى وى در خاکسپارى این دو جسد مطهر سخن به میان آوردند، فرمود:

با من هستند کسانى که یارى‏ ام دهند.

این در حالى است که بدن «امام» را تنها باید امام غسل دهد و دفن کند.

آرى آن سخنان آسمانى امام سجّاد(ع) و این برخورد ملکوتى حضرت با پیکر عموى خویش مقام والاى ابوالفضل(ع) را نشان مى‏ دهد.[۶]

[طلیعه طلا]

سپیده سخن امام صادق(ع)


امام صادق(ع)، که عظمت جهان افروز مقامش بسیارى از کور باطنان را وادار به تسلیم کرده است، شخصیّت عباس(ع) را از زاویه‏ اى

دقیق بررسى کرده، صفات برجسته عمویش را به‏ طور گسترده بیان مى‏ فرماید. سخنان آن حضرت را مى ‏توان به سه بخش تقسیم کرد:

الف) صفات بیست گانه ابوالفضل(ع) با عبارات مختلف؛

ب) درود و سلام امام به مقام پر ابهّت عباس(ع)؛

ج) لعن و نفرین به دشمنان ابوالفضل(ع) و تجاوزگران به حریم شخصیّت او.

اینک بخش اول کتاب معرفت امام صادق(ع) را مى‏ گشاییم و از زبان خلیفه خدا در زمین و امام به‏ حق ناطق، صفات ارزشمند عباس(ع) را در

مى‏ یابیم. آن بزرگوار فرمود:

عموى ما عباس‏بن على(ع) چنین صفاتى داشت:

۱- بصیرت نافذ،

۲- بینش عظیم،

۳- ایمان بسیار و شدید،

۴- جهاد در محضر امام حسین(ع)،

۵- جانبازى و ایثار،

۶- شهادت در راه امام خود.[۷]

امام صادق(ع) در ادامه زیارت ابوالفضل(ع) بخشى دیگر از خصوصیات برجسته علمدار کربلا را، با عبارت «شهادت مى ‏دهم»، بر مى ‏شمارد و

مى ‏فرماید: شهادت مى ‏دهم که تو:

۷- [در برابر جانشین رسول اکرم(ص)] در مقام تسلیم بودى،

۸- امام حسین(ع) را تصدیق کردى،

۹- به حجت خدا وفادار ماندى،

۱۰- خیرخواه امام خود بودى.[۸]

امام ششم(ع) سپس عباس(ع) را چون جنگاوران و شهداى بدر خوانده، مى ‏فرماید:

۱۱- من شهادت مى ‏دهم و خدا را نیز گواه مى‏گیرم که تو راه جنگاوران و شهداى بدر را پیمودى.[۹]

آنگاه امام(ع) از میزان تلاش ابوالفضل(ع) در راه خشنودى خداوند پرده برمى ‏دارد و مى‏ فرماید:

۱۲- شهادت مى ‏دهم که تو در خیرخواهى تا آخرین حد تلاش کردى و آنچه در توان داشتى به انجام رساندى.

حضرت صادق(ع) در پایان این فصل از زیارت، به تبیین جایگاه والاى عباس(ع)مى‏ پردازد و مى‏فرماید که، در برابر این فداکاریها، خداوند بزرگ:

۱۳- تو را در جمع شهدا قرار داد،

۱۴- روانت را با ارواح نیکبختان همنشین ساخت،

۱۵- وسیعترین منزل بهشتى و برترین غرفه فردوس را به تو عطا کرد،

۱۶- یادت را در ملأ اعلى بلند ساخت.

ششمین جانشین رسول خدا(ص) در زیارت نیمه رجب نیز خطاب به شهیدان والا و عموى بزرگوارش مى‏ فرماید:

۱۷- اى «هدایت یافتگان»!

۱۸- اى «پاکان از هر پلیدى»!

۱۹- … شما پاک و طیّب هستید و زمینى که در آن دفن گشتید پاک و طیّب شده است.[۱۰]

امام صادق(ع) در فصلى دیگر از سخنانش به عظمت مقام ابوالفضل(ع)درود مى‏ فرستد و مى‏ فرماید:

سلام خدا و سلام فرشتگان مقرّبش و سلام پیامبران مرسل و بندگان شایسته الهى و سلام همه شهدا و صدّیقان، سلام هاى

پاک و طیّب در صبحگاهان و شامگاهان، بر تو باد اى فرزند امیرالمؤمنین.[۱۱]

در بخشى دیگر از سخنان حضرت صادق(ع)، شاهد نفرین بر دشمنان بى ‏شرم عباس(ع) هستیم که با عبارات مختلف بیان مى‏ شود:

خدا لعنت کند آن را که حق تو را نشناخت و حرمت تو را پاس نداشت.

… خدا لعنت کند کسى را که حق تو را نشناسد و مقام تو را سبک بشمارد.

… خداوند لعنت کند مردمى را که حرامهاى الهى را در شأن تو حلال شمردند و با کشتن تو حرمت اسلام را زیر پا نهادند.[۱۲]

[طلیعه طلا]

آفتاب کلام حضرت بقیّةاللّه(ع)


سخنان آسمانى معصومان را با دُرّ واژه‏ هاى یگانه دُردانه الهى حضرت مهدى(ع)ختم مى‏ کنیم. امام عزیزى که در زیارت ناحیه، خطاب به

عموى شهید خود حضرت ابوالفضل(ع) مى ‏فرماید:[۱۳]

سلام بر ابوالفضل عباس، پورِ امیرمؤمنان(ع) کسى که:

جان خود را نثار برادرش کرد،

دنیا را وسیله آخرت خود قرار داد،

فداى برادرش شد،

نگهبان بود و سعى بسیار کرد تا آب را به لب تشنگان برساند،

دو دستش در جهاد فى سبیل ‏اللّه قطع شد،

خداوند قاتلان او یزید بن رقاد و حکیم بن طفیل طائى را لعنت کند.[۱۴]



آرى، ماهتاب وجود ابوالفضل(ع) و آفتاب نگاه امامان معصوم(ع)چنان ثمرآفرینى کرده که صدها سال است قلوب شیعیان و شیفتگان در سراسر

عالم به سوى نام و یاد و صحن و سراى عبّاس پر مى‏ کشد. از کودکان خردسال تا انسانهاى کهنسال نام ابوالفضل، عباس و قمربنى‏ هاشم را

ذخیره صداقت سخنان خود و پشتوانه صحت اعمال خویش مى‏ دانند[۱۵] و با قسم به نام فرزند ام‏ البنین، خویشتن را از گرداب ابهام و تردید

دیگران خلاصى مى ‏بخشند. آنان جانها، اموال، فرزندان و زنان خاندان خود را در پرتو این اسم مبارک و مقدس ایمن مى‏ دانند، بر این باور الهى

روزها و هفته‏ هاى خود را مى‏ گذرانند و لب به سپاس خداى سبحان مى‏ گشایند. از این‏رو دشمنانِ آگاه جرأت، برابرى و مبارزه با چنین باورهاى

پاک و آسمانى را در خود نمى ‏یابند و پلید پیکران ناآگاه نیز تن به ذلّت و خوارى داده، شکست حقیرانه را بر مى ‏گزینند.






پی نوشت‌ :
[۱]- بحارالانوار، ج ۱۰۱، ص ۲۷۰ .
[۲]- مولد العباس بن على(ع)، ص ۸۸٫
[۳]- مولد العباس بن على(ع)، ص ۸۸ .
[۴]-غبطه: درخواست نعمت براى خود به همراه بقاى آن براى دیگرى.
[۵]- بطل العلقمى، ج ۲، ص ۱۰۸ – ۱۰۹؛ خصال صدوق، ج ۱، ص ۶۸؛ بحارالانوار، ج ۲۲، ص ۲۷۴ .
[۶]- بطل العلقمى، ج ۳، ص ۲۲۴ – ۲۳۳؛ سردار کربلا، ص ۲۴۰ .
[۷]- العباس بن على، باقر شریف قرشى، ص ۳۶ – ۳۹ .
[۸]- مولدالعباس‏بن على(ع)، ص ۹۷؛ العباس بن على، ص ۳۶ – ۴۲ .
[۹]- العباس، ص ۲۱۳؛ مولد العباس بن على(ع)، ص ۹۸؛ العباس بن على، ص ۴۰ .
[۱۰]- العباس بن على، ص ۴۰ – ۴۱؛ مولد العباس بن على(ع)، ص ۲۲۰ – ۲۸۵ .
[۱۱]- العباس بن على، ص ۳۸٫
[۱۲]- العباس، ص ۲۱۳ و ۲۲۰ و ۲۲۱٫
[۱۳]- السلام على ابى‏الفضل العباس بن امیرالمؤمنین، المواسى اخاه بنفسه الآخذ لغده من امسه الفادى له الواقى الساعى الیه بمائه المقطوعة یده، لعن‏اللّه قاتله یزیدبن رقاد الجهنى و حکیم بن الطفیل الطائى.
[۱۴]- بطل‏العلقمى، ج ۲، ص ۳۱۱؛ مولد عباس‏بن على(ع)، ص ۹۸؛ العباس‏بن على، ص ۴۱ – ۴۲ .
[۱۵]- ر.ک: اسرارالشهاده، ص ۳۴۱ .

منبع (http://rahel14.persianblog.ir/)

[deepdrip]

كاش‌ مي‌گشتم‌ فداي‌ دست‌ تو
تا نمي‌ديدم‌ عزاي‌ دست‌ تو

خيمه‌هاي‌ِ ظهر عاشورا هنوز
تكيه‌ دارد بر عصاي‌ دست‌ تو

از درخت‌ِ سبزِ باغ‌ِ مصطفي‌
تا فتاده‌ شاخه‌هاي‌ِ دست‌ تو

اشك‌ مي‌ريزد ز چشم‌ اهل‌ دل‌
در عزاي‌ غم‌فزاي‌ دست‌ تو

يك‌ چمن‌ گلهاي‌ سرخ‌ نينوا
سبز مي‌گردد به‌ پاي‌ِ دست‌ تو

در شگفتم‌ از تو از دست‌ خدا
چيست‌ آيا خونبهاي‌ دست‌ تو