خود شيفتگی !!!!!!

[ساناز فرهیدوش]

اين افراد الگويي ثابت از حقه بازي، تکانش پذيري و عدم احترام نسبت به حقوق ديگران دارند، ممکن است در رابطه با مسائل طبي- قانوني مانند ارزيابـي عدم تـوانايي، جسـتجوي مـواد مخدر يا در وضـعيت هايي که در برگيـرنده رفتار تهـاجمي يا خشن است، مـراجعـه کننـد. وجـود علائـم بالينـي نظير احتمال تمارض يا سوء مصرف مواد، مي تواند احتمال اين نوع رفتار را به ذهن متبادر سازد. همچنين ممکن است تضادهايي در نحوه تظاهر، شـرح حال و معـاينه بالـيني اين بيمـاران به چشـم بخورد. در صورتي که امکان رفتار ضد اجتماعي براي فردي مطرح شد، بررسي مجدد و دقيق شرح حال بيمار، انجام آزمون ها و معاينات عيني و احتمالاً درخواست مشاوره ضروري خواهد بود.
يافته ها، بررسي ها، توصيه ها و حدود بايد به طور آشکار و قاطع به بيمار منتقل گردد. در برخي شرايط، درخواست مشاوره رواني يا قانوني مناسب خواهد بود.
ب) بيماران نمايشي (histrionic):
اگر اين افراد به عنوان کانون توجه مدنظر قرار نگيرند، احساس ناراحتي مي کنند. اين افراد تمايل دارند که احساسات و هيجانات خود را آشکارا بروز دهند و رفتاري اغواگرانه داشته باشند؛ آنها از ظاهر خود براي جلب توجه ديگران استفاده مي کنند. در نتيجه، مواردي همچون بيماري يا سالمندي مي توانند تأثيري عميق بر کارکرد روانشناختي آنها داشته باشند. پزشک بايد نسبت به شيوه رفتار بين فردي اين بيماران آگاه باشد و با مسائل آنها هـم احسـاسي کند اما در عين حال، از بروز واکنش نامتناسب نسبت به پيشنهادهاي اغـواآميز و احسـاسي آنها اجتناب نمايد. علاوه بر اين، فرآيندهاي شناختي اين بيماران شديداً احساسي و برداشت گرايانه است که اين امر به بروز مشکلاتي در برخورد با حقايق، جزئيات و تصميم گيري منجر مي شود. نتيجه آن که ممکن است اين بيماران براي پردازش اطلاعات طبي نيازمند کمک بيشتري باشند.
ج) بيماران خود شيفته (narcissitic):
انسـان هـايي خـود بـزرگ بيـن و متوقـع هسـتند و در رابطه پزشـک- بيمـار بر موقعيت خاص خود و لزوم درمان هاي اختصاصي پافشاري مي کنند. اين افـراد ممـکن اسـت مغـرور و خـود بيـن باشـند، بـه انکار بيمـاري بپـردازند و بـه اين خاطـر که حـس مي کننـد مـورد اهمـيت قـرار نگـرفته يـا ناچيز شـمرده شـده اند، به سـادگي به خشـم مي آينـد. پزشـک بايـد مـراقب باشـد که مسـتقيماً احسـاس محق بودن را در اين بيماران به چالش نکشـد و يا در اثر خشـم و تقاضـاهاي آنها عقـب رانده نشـود. بايـد نگراني هـاي اين افراد را تصديق نمود و به آنها اطمينان داد که بهترين مراقبت موجود به آنها ارائه مي گردد.
راهبردهايي که به بيماران کمک مي کنند تا نقشي فعال در مواجهه با بيماري هايشان داشته باشند، کمک کننده هستند. ممکن است در برخورد با تقاضاهاي بي مورد اين بيماران جهت انجام آزمون، درمان يا ارجاع، گفتگوي سنجيده و تعيين حد و مرز ضروري باشد.