باستان شناس
5th October 2011, 05:21 PM
تاریخچه موزه در جهان
مجموعه سازي براي انسان امري فطري به شمار مي رود.
در دوران نوسنگي، انسان مجموعه هايي از صدف، گوش ماهي، سنگ ريزه و استخوان جانوران را گردآوري و از آن براي تزئينات استفاده مي كرد.
اين مجموعه ها به خصوص درقبرستان هاي تمدن هاي عهد باستان و فلات ايران يافت شده
كه بيانگر اعتقاد آن ها به زندگي پس از مرگ است.
در پايان سده چهارم و آغاز سده سوم پيش از ميلاد مسيح، بطلميوس اول از سرداران اسکندر مقدونی در كنار كاخ مسكوني خود در شهر اسكندريه جايي را به نام «موزه» مشتمل بر يك دانشگاه بزرگ، كتابخانه، آزمايشگاه، رصدخانه و باغ گياهان و جانوران تأسیس كرد ولی بعد از بطلمیوس این فکر دنبال نشد وازاین موزه فقط اشاره هایی در کتابها باقی مانده است.
استفاده از آثار هنری در روم باستان به نحو دیگری بود. سرداران رومي نخبه غنايمي را كه در جنگ ها به دست مي آوردند در شهر رم در پارك ها و حمام ها و ساير اماكن عمومي در معرض نمايش مي گذاشتند و مردم از آن ها ديدن مي كردند.
در اماكن مذهبي مشرق زمين و کلیساهای مسیحی در مغرب زمین انواع مختلفي از اشياي كمياب از قبيل جواهرات و زيورها، سلاح هاي جنگي مزين به سنگ هاي گران بها و پارچه هاي گران بها نگهداري مي شد.
ثروت کلیساها از نظر اشیای قیمتی بی حساب بود و کلیساها از اندوخته های خود مراقبت کامل می کردند و مجموعه ها فقط در موقعیت های استثنایی به تماشا گذاشته می شد.
در دوره رنسانس از قرن چهارده تا شانزده میلادی به سبب دگرگونی های اساسی و تحولات فکری که در جوامع اروپایی پدید آمد صاحبان مجموعه ها دیگر به مجموعه خود به چشم سرمایه مالی نگاه نمی کردند بلکه به ارزش فرهنگی و هنری آن ها نیز پی برده و بدین جهت مجموعه ها از مخفیگاه درآمده و به درون تالارهای نمایش منتقل شد.
گشوده شدن مجموعه های خصوصی بر روی مردم (سده 17 و 18 میلادی)
و سپس انقلاب صنعتی در انگلستان و اروپای غربی (سال 1750 تا 1850 میلادی)
افکار جدید و تأثیرات اساسی را در زمینه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی در غرب پدید آورد
که در پی آن مجموعه های خصوصی با نام موزه در اختیار عموم افراد جامعه قرار گرفت.
به گفته نوشين دخت نفيسي در كتاب موزه داري،
سده هاي نوزدهم و بيستم ميلادي
شاهد تحولات اساسي و بنيادي و استقبال شديد مردم از موزه هاست.
از آغاز سده نوزدهم به موزه و نقش سازنده آن در جوامع مختلف پي برده شد و موزه هاي گوناگوني در نقاط مختلف جهان فعاليت خود را شروع كردند.
از اين پس موزه ها جنبه علمي پيدا كردند و آموزش يكي از كاركردهاي آن ها شناخته شدند
لذا موزه هاي تخصصي مانند
شيشه، منسوجات و قالي، ابزار موسيقي، زندگي نويسندگان و هنرمندان
نيز به موارد گذشته افزوده شد.
پس از جنگ جهاني دوم (1939 تا 1945 میلادی) تحولات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در اروپای غربی چهره موزه ها را به کلی دگرگون کرد.
با توجه به نقش آموزشي موزه ها، خدمات آموزشي بيشتري براي اشاعه فرهنگ در محدوده گسترده تري به همراه برنامه هاي جديد در اين زمينه طراحي شد كه اين برنامه ها «كاربردي كردن موزه ها» ناميده شد و موزه داران از وسايل ارتباط جمعي براي انجام اين كار بهره فراواني بردند.
مجموعه سازي براي انسان امري فطري به شمار مي رود.
در دوران نوسنگي، انسان مجموعه هايي از صدف، گوش ماهي، سنگ ريزه و استخوان جانوران را گردآوري و از آن براي تزئينات استفاده مي كرد.
اين مجموعه ها به خصوص درقبرستان هاي تمدن هاي عهد باستان و فلات ايران يافت شده
كه بيانگر اعتقاد آن ها به زندگي پس از مرگ است.
در پايان سده چهارم و آغاز سده سوم پيش از ميلاد مسيح، بطلميوس اول از سرداران اسکندر مقدونی در كنار كاخ مسكوني خود در شهر اسكندريه جايي را به نام «موزه» مشتمل بر يك دانشگاه بزرگ، كتابخانه، آزمايشگاه، رصدخانه و باغ گياهان و جانوران تأسیس كرد ولی بعد از بطلمیوس این فکر دنبال نشد وازاین موزه فقط اشاره هایی در کتابها باقی مانده است.
استفاده از آثار هنری در روم باستان به نحو دیگری بود. سرداران رومي نخبه غنايمي را كه در جنگ ها به دست مي آوردند در شهر رم در پارك ها و حمام ها و ساير اماكن عمومي در معرض نمايش مي گذاشتند و مردم از آن ها ديدن مي كردند.
در اماكن مذهبي مشرق زمين و کلیساهای مسیحی در مغرب زمین انواع مختلفي از اشياي كمياب از قبيل جواهرات و زيورها، سلاح هاي جنگي مزين به سنگ هاي گران بها و پارچه هاي گران بها نگهداري مي شد.
ثروت کلیساها از نظر اشیای قیمتی بی حساب بود و کلیساها از اندوخته های خود مراقبت کامل می کردند و مجموعه ها فقط در موقعیت های استثنایی به تماشا گذاشته می شد.
در دوره رنسانس از قرن چهارده تا شانزده میلادی به سبب دگرگونی های اساسی و تحولات فکری که در جوامع اروپایی پدید آمد صاحبان مجموعه ها دیگر به مجموعه خود به چشم سرمایه مالی نگاه نمی کردند بلکه به ارزش فرهنگی و هنری آن ها نیز پی برده و بدین جهت مجموعه ها از مخفیگاه درآمده و به درون تالارهای نمایش منتقل شد.
گشوده شدن مجموعه های خصوصی بر روی مردم (سده 17 و 18 میلادی)
و سپس انقلاب صنعتی در انگلستان و اروپای غربی (سال 1750 تا 1850 میلادی)
افکار جدید و تأثیرات اساسی را در زمینه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی در غرب پدید آورد
که در پی آن مجموعه های خصوصی با نام موزه در اختیار عموم افراد جامعه قرار گرفت.
به گفته نوشين دخت نفيسي در كتاب موزه داري،
سده هاي نوزدهم و بيستم ميلادي
شاهد تحولات اساسي و بنيادي و استقبال شديد مردم از موزه هاست.
از آغاز سده نوزدهم به موزه و نقش سازنده آن در جوامع مختلف پي برده شد و موزه هاي گوناگوني در نقاط مختلف جهان فعاليت خود را شروع كردند.
از اين پس موزه ها جنبه علمي پيدا كردند و آموزش يكي از كاركردهاي آن ها شناخته شدند
لذا موزه هاي تخصصي مانند
شيشه، منسوجات و قالي، ابزار موسيقي، زندگي نويسندگان و هنرمندان
نيز به موارد گذشته افزوده شد.
پس از جنگ جهاني دوم (1939 تا 1945 میلادی) تحولات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در اروپای غربی چهره موزه ها را به کلی دگرگون کرد.
با توجه به نقش آموزشي موزه ها، خدمات آموزشي بيشتري براي اشاعه فرهنگ در محدوده گسترده تري به همراه برنامه هاي جديد در اين زمينه طراحي شد كه اين برنامه ها «كاربردي كردن موزه ها» ناميده شد و موزه داران از وسايل ارتباط جمعي براي انجام اين كار بهره فراواني بردند.