poune
18th September 2011, 05:07 PM
http://konjkav.com/images/image.php?w=200&h=200&url=/images/news/Multimedia_pics_1390_6_Science_6081316332640.jpeg حبابهاي سلولي شكل با قابليت رشد و خودهمانندسازي براي اولين بار ساخته شدند كه اين موفقيت مي‌تواند به حل بزرگترين معماي تكامل يعني چگونگي تكثير سلولهاي اوليه كمك كند.
تاداشي سوگاوارا ، از دانشگاه توكيو و تيم همراهش موفق شده‌اند اين حبابهاي غول‌پيكر سلول‌مانند موسوم به وزيکول را بسازند كه قادر به رشد و تقسيم به دو نمونه از خود با استفاده از دي‌ان‌اي هستند.
پيش از اين محققان توانسته بودند حبابهاي سلولي بسازند؛ اما ساخت سلولي با توانايي انتقال اطلاعات در خود و استفاده از آن براي تكثير مانند يك سلول طبيعي و دي‌ان‌اي آن بسيار مشكل بود.
اين دانشمندان، حبابهاي خود را از مولكولهاي چربي در محلول ساختند كه به يكديگر چسبيده و وزيکول پرآب مي‌سازند.
آنها همچنين تكه‌هاي كوتاه دي‌ان‌اي را به همراه اجزاي شيميايي سازنده نسخه‌هاي دي‌ان‌اي در فرآيندي موسوم به واکنش زنجيره‌اي پليمراز(PCR) به آنها اضافه كردند.
در اين مكانيزم هر تكه دي‌ان‌اي، باردار شده و مولكولهاي بار مخالف را به خود جذب مي‌كند كه در اطراف دي‌ان‌اي يك وزيكول را شكل مي‌دهند.
اين تيم سپس از مكانيزم نسخه‌برداري PCR استفاده كرده و به توليد نسخه‌هاي بيشتر از دي‌ان‌اي در داخل وزيكول پرداختند كه به ديواره‌ها مي‌چسبند.
در مرحله بعدي مولكولهاي چربي اضافه شد كه به وزيكول كه دي‌ان‌اي‌ها در غشاي آن تعبيه شدند، چسبيدند. مولكولهاي چربي اضافي اطراف دي‌ان‌اي جديد را احاطه كرده و يك وزيكول دختر را كه از مادر جدا شده بود، شكل دادند.
نتيجه اين كار، شكل‌گيري يك نسخه همانند با سلول مادر با دي‌ان‌اي محتوي آنها بود.
سوگاوارا، شباهتهاي زيادي بين سلول خود و يك سلول طبيعي اوليه مانند باكتري اي‌كولاي قائل مي‌شود. از جمله اين كه سلول وي عاري از پروتئين بوده، اما مولكولهاي ريز استفاده شده براي ساخت آنها به نظر دقيقا مانند پروتئين موجود در يك سلول كار مي‌كنند.
تاداشي سوگاوارا ، از دانشگاه توكيو و تيم همراهش موفق شده‌اند اين حبابهاي غول‌پيكر سلول‌مانند موسوم به وزيکول را بسازند كه قادر به رشد و تقسيم به دو نمونه از خود با استفاده از دي‌ان‌اي هستند.
پيش از اين محققان توانسته بودند حبابهاي سلولي بسازند؛ اما ساخت سلولي با توانايي انتقال اطلاعات در خود و استفاده از آن براي تكثير مانند يك سلول طبيعي و دي‌ان‌اي آن بسيار مشكل بود.
اين دانشمندان، حبابهاي خود را از مولكولهاي چربي در محلول ساختند كه به يكديگر چسبيده و وزيکول پرآب مي‌سازند.
آنها همچنين تكه‌هاي كوتاه دي‌ان‌اي را به همراه اجزاي شيميايي سازنده نسخه‌هاي دي‌ان‌اي در فرآيندي موسوم به واکنش زنجيره‌اي پليمراز(PCR) به آنها اضافه كردند.
در اين مكانيزم هر تكه دي‌ان‌اي، باردار شده و مولكولهاي بار مخالف را به خود جذب مي‌كند كه در اطراف دي‌ان‌اي يك وزيكول را شكل مي‌دهند.
اين تيم سپس از مكانيزم نسخه‌برداري PCR استفاده كرده و به توليد نسخه‌هاي بيشتر از دي‌ان‌اي در داخل وزيكول پرداختند كه به ديواره‌ها مي‌چسبند.
در مرحله بعدي مولكولهاي چربي اضافه شد كه به وزيكول كه دي‌ان‌اي‌ها در غشاي آن تعبيه شدند، چسبيدند. مولكولهاي چربي اضافي اطراف دي‌ان‌اي جديد را احاطه كرده و يك وزيكول دختر را كه از مادر جدا شده بود، شكل دادند.
نتيجه اين كار، شكل‌گيري يك نسخه همانند با سلول مادر با دي‌ان‌اي محتوي آنها بود.
سوگاوارا، شباهتهاي زيادي بين سلول خود و يك سلول طبيعي اوليه مانند باكتري اي‌كولاي قائل مي‌شود. از جمله اين كه سلول وي عاري از پروتئين بوده، اما مولكولهاي ريز استفاده شده براي ساخت آنها به نظر دقيقا مانند پروتئين موجود در يك سلول كار مي‌كنند.