YaMaBoUsHi
12th August 2011, 07:41 PM
شوریکن
کلمه شوریکن که به صورت لغوی “شمشیر یا تیغه پنهان شده در دست” معنی می‌دهد، یک سلاح مخفی ژاپنی است که به صورت عمومی برای پرتاب کردن و گاهی زخم زدن و چاک دادن مورد استفاده قرار میگرفته است. این سلاح یکی از سلاح های اصلی نین جوتسو (نینجوتسو) است. شروکن ها از اقلامی که در زندگی روزمره استفاده می‌شد مانند سوزن، میخ و چاقو و حتی سکه و واشر و صفحات صاف فلزی ساخته می‌شدند. در غرب معمولا شروکن را به عنوان “ستاره پرتابی” یا “ستاره نینجا” می‌شناسند.
تاریخچه
تاریخچه شوریکن در ژاپن تقریبا نامشخص است. دلیل آن می‌تواند این باشد که هنر شروکن یک هنر مخفی و راز بوده است. همچنین در ژاپن باستان مخترعین متفاوتی برای سلاحهای پرتابی نازک و بلند وجود داشته است. اولین مدرسه‌ای (ریو) که در آن از شروکن جوتسو نام برده شده است “گانریتسو ریو” که در قرن ۱۷ وجود داشته است. نمونه های موجود از شروکن این مدرسه که در نمایشگاه ها نشان داده شده است نشان دهنده چیزی بین نوک پیکان (تیر کمان) و سوزن چرم دوزی بوده است. البته قبل از این به پرتاب شمشیرهای کوتاه و چاقو در جنگ ها اشاره شده است. میاموتو موساشی گفته است که با پرتاب شمشیر کوتاهش به سمت حریفش دوئل را پیروز شده است و او را کشته است.
برای هزاران سال است که پرتاب اشیا توسط انسان‌ها صورت می‌گیرد، مردان اولیه فرا گرفتند تا با پرتاب اشیا سخت از خود محافظت نمایند و غذا بدست آورند. ایده اولیه پرتاب اجسام مطمئنا از این جا سرچشمه گرفته است.
انواع
مهمترین انواع شروکن، بو شوریکن (شروکن چوبی 棒手裏剣) و هیرا شوریکن (شروکن مسطح – 平手裏剣) هستند. شروکن نوع دوم شاکن (車剣) و حتی کوروماکن (شروکن مانند چرخ) خوانده میشود.
بو شروکن سلاحی است پرتابی که از آهن مستقیم یا میخ ساخته شده است و معمولا چهار گوش است اما نوع مدور یا هشت گوش آن نیز وجود دارد. معمولا دارای یک نوک تیز می‌باشند اما گونه دارای دو سمت تیز نیز وجود دارد. طول بو شوریکن متفاوت است از ۱۲ تا ۲۱ سانتی متر و وزن متوسطی بین ۳۵ تا ۱۵۰ گرم دارند.
هیرا شروکن از صفحه فلزی نازکی که خود از ابزارهای مختلفی مانند سکه، ابزار نجاری، میخ کش و قرقره مشتق شده است ساخته میشود و به طور کلی ابزار آلات شبیه به آن، این نوع شروکن را می سازند.
گاها دارای سوراخی در میان خود هستند و تنها در لبه های خود برش خورده اند و تیز شده اند. این سوراخ معمولا به خاطر وجود سوراخ در ابزار اولیه ای است که شروکن از آنها ساخته شده است. با نگاه به سکه های قدیمی و واشرها و ابزارهای کشیدن میخ می بینیم که درون خود سوراخ دارند. همچنین این سوراخ به نینجاها و کونوایچی ها این امکان را می داد که با عبور رشته و چیزی شبیه به آن بتواند آنها را راحت تر حمل کنند. همچنین این سوراخ به تیغه شروکن اثر آیرودینامیک می دهد تا هنگام پرتاب شدن در هوا بهتر و مناسب تر حرکت کند.
در حال حاضر گونه های مختلفی از هیرا شروکن وجود دارد که توسط تعداد تیغه های آن شناسایی می شوند. مانند شکل بو شوریکن، شکل هیرا شروکن هم نشان دهنده مدرسه (ریو) ایست که از آن نوع شروکن استفاده می شده است. و با توجه به نوع شروکن می توانستند بفهمند که این شروکن متعلق به کدام مدرسه بوده است.
شروکن یک سلاح ساده، اما با تاریخ با ارزش است. به خاطر امکان استفاده در مواقع گوناگون و امکان و نحوه های ساخت متفاوتش، کاربردش گسترش فراوان یافته است. بر خلاف کاتانا و دیگر سلاح های تیغه مانند که دارای ارزش زیادی بودند این سلاح عموما ارزش مادی زیادی نداشته است، و شاید هم به دلیل ویژگی که پرتاب میشده و از خود فرد رانده میشده اهمیت کمتری برای صاحبش داشته است.
کاربرد و نقاط قوت
شروکن به صورت اصلی به عنوان سلاح پشتیبان و ثانویه برای سلاح هایی مانند کاتانا و یاری (نیزه) بوده است. این سلاح گاهی در هنگام جنگ نقش یک سلاح محوری به خود می گرفت. هنر استفاده از شروکن را شروکن جوتسو می نامند، که بخش کوچکی از آموزش های یک مدرسه معروف را در بر می گرفته است. مانند مدارس یاگیو شین کاگه ریو، تنشین شودن کاتوری شینتو ریو، ایتتو ریو، کوکیشین ریو، توگاکوره ریو.
به صورت کلی شروکن به عنوان یک سلاح اصلی برای کشتن مطرح نبوده است بلکه به عنوان یک سلاح ثانویه که نقش پشتیبان برای سلاح اصلی ، ماند شمشیر یا نیزه را داشته است. شروکن در درجه اول برای ایجاد زخم و مزاحمت و همچنین پرت کردن حواس مورد استفاده قرار می گرفته است. اهداف اصلی شروکن چشم ها، صورت، دست و پاها بوده اند. شروکن گاهی طوری مورد استفاده قرار میگرفته است که به دشمن آسیب بزند و وی را مجروح نماید و سپس گم شود، تا این تصور را در دشمن ایجاد نماید که توسط یک سلاح نامرئی آسیب دیده است.
شروکن ها مخصوصا هیرا شروکن ها، همچنین در راه های عبور و مرور قرار میگرفتند تا پای کسانی که بر روی آنها قرار میگرفت را آسیب بزنند. همچنین می توانستند با ترکیب شدن با مواد دود زا و مسموم ایجاد دود و مسمویت نمایند.
نینجاها با آلوده کردن شروکن ها با آب دهان بعضی حیوانات یا دیگر قسمت های بدن آنها شروکن را به باکتری آلوده میکردند و هنگام مجروح کردن دشمن این باکتری ها باعث مریض شدن و عفونت فرد زخمی می شد. بیماری کزاز یکی از این بیماری ها بوده است که توسط نینجا ها مورد استفاده قرار می گرفته است.
امروزه
شروکن های مدرن بر خلاف اسلاف خود، از فولاد ضد زنگ (استیل) ساخته می شوند و در بیشتر فروشگاه های چاقو در اروپا و آمریکا به فروش می رسند. در برخی کشورها (کانادا و آلمان) حمل آنها ممنوع می باشد. در برخی دیگر کشورها نیز آزاد است و در برخی دیگر برای حمل نمودن آن نیاز به داشتن مجوز است.
طریقه استفاده
بو شوریکن به طریقه های گوناگونی پرتاب میشود از جمله از بالای سر، زیر بازو، از بغل، و پشت سر، اما در هر روش چگونگی حرکت انگشتان و رها کردن های گوناگونی وجود دارد. مهمترین و مشهور ترین روش پرتاب شروکن جی کی دا هو (jiki da-ho) یا پرتاب مستقیم و هان تن دا هو (han-ten da-ho) یا پرتاب چرخش دار نامیده می شود. این دو نوع پرتاب با یکدیگر تفاوت های اساسی دارند در روش اول پرتاب کننده به شروکن اجازه چرخش را قبل از برخورد به هدف نمی دهد. در روش دوم شروکن با توجه به فاصله یک یا چند دور به دور خود می چرخد و به هدف اصابت می کند.
طبقه بندی دیگر
با توجه به آیتم اولیه که شروکن از آن ساخته می شود:
کوگی گاتا kugi-gata مدل میخ
هاری گاتا hari-gata مدل سوزن
تانتو گاتا tanto-gata مدل چاقو یا کارد
با توجه به شکلی که پس از ساخته شدن به خود می گیرد:
هوکو گاتا hoko-gata مدل نیزه
ماتسوبا گاتا matsuba-gata مدل سوزن های کاج
همچنین ابزار های دیگری نیز به عنوان شروکن به کار گرفته میشوند
کوگای kogai گیره موی زینتی
کوگاتا kogata چاقو و ابزار
هاشی hashi چوب غذا خوری ژاپنی
کلمه شوریکن که به صورت لغوی “شمشیر یا تیغه پنهان شده در دست” معنی می‌دهد، یک سلاح مخفی ژاپنی است که به صورت عمومی برای پرتاب کردن و گاهی زخم زدن و چاک دادن مورد استفاده قرار میگرفته است. این سلاح یکی از سلاح های اصلی نین جوتسو (نینجوتسو) است. شروکن ها از اقلامی که در زندگی روزمره استفاده می‌شد مانند سوزن، میخ و چاقو و حتی سکه و واشر و صفحات صاف فلزی ساخته می‌شدند. در غرب معمولا شروکن را به عنوان “ستاره پرتابی” یا “ستاره نینجا” می‌شناسند.
تاریخچه
تاریخچه شوریکن در ژاپن تقریبا نامشخص است. دلیل آن می‌تواند این باشد که هنر شروکن یک هنر مخفی و راز بوده است. همچنین در ژاپن باستان مخترعین متفاوتی برای سلاحهای پرتابی نازک و بلند وجود داشته است. اولین مدرسه‌ای (ریو) که در آن از شروکن جوتسو نام برده شده است “گانریتسو ریو” که در قرن ۱۷ وجود داشته است. نمونه های موجود از شروکن این مدرسه که در نمایشگاه ها نشان داده شده است نشان دهنده چیزی بین نوک پیکان (تیر کمان) و سوزن چرم دوزی بوده است. البته قبل از این به پرتاب شمشیرهای کوتاه و چاقو در جنگ ها اشاره شده است. میاموتو موساشی گفته است که با پرتاب شمشیر کوتاهش به سمت حریفش دوئل را پیروز شده است و او را کشته است.
برای هزاران سال است که پرتاب اشیا توسط انسان‌ها صورت می‌گیرد، مردان اولیه فرا گرفتند تا با پرتاب اشیا سخت از خود محافظت نمایند و غذا بدست آورند. ایده اولیه پرتاب اجسام مطمئنا از این جا سرچشمه گرفته است.
انواع
مهمترین انواع شروکن، بو شوریکن (شروکن چوبی 棒手裏剣) و هیرا شوریکن (شروکن مسطح – 平手裏剣) هستند. شروکن نوع دوم شاکن (車剣) و حتی کوروماکن (شروکن مانند چرخ) خوانده میشود.
بو شروکن سلاحی است پرتابی که از آهن مستقیم یا میخ ساخته شده است و معمولا چهار گوش است اما نوع مدور یا هشت گوش آن نیز وجود دارد. معمولا دارای یک نوک تیز می‌باشند اما گونه دارای دو سمت تیز نیز وجود دارد. طول بو شوریکن متفاوت است از ۱۲ تا ۲۱ سانتی متر و وزن متوسطی بین ۳۵ تا ۱۵۰ گرم دارند.
هیرا شروکن از صفحه فلزی نازکی که خود از ابزارهای مختلفی مانند سکه، ابزار نجاری، میخ کش و قرقره مشتق شده است ساخته میشود و به طور کلی ابزار آلات شبیه به آن، این نوع شروکن را می سازند.
گاها دارای سوراخی در میان خود هستند و تنها در لبه های خود برش خورده اند و تیز شده اند. این سوراخ معمولا به خاطر وجود سوراخ در ابزار اولیه ای است که شروکن از آنها ساخته شده است. با نگاه به سکه های قدیمی و واشرها و ابزارهای کشیدن میخ می بینیم که درون خود سوراخ دارند. همچنین این سوراخ به نینجاها و کونوایچی ها این امکان را می داد که با عبور رشته و چیزی شبیه به آن بتواند آنها را راحت تر حمل کنند. همچنین این سوراخ به تیغه شروکن اثر آیرودینامیک می دهد تا هنگام پرتاب شدن در هوا بهتر و مناسب تر حرکت کند.
در حال حاضر گونه های مختلفی از هیرا شروکن وجود دارد که توسط تعداد تیغه های آن شناسایی می شوند. مانند شکل بو شوریکن، شکل هیرا شروکن هم نشان دهنده مدرسه (ریو) ایست که از آن نوع شروکن استفاده می شده است. و با توجه به نوع شروکن می توانستند بفهمند که این شروکن متعلق به کدام مدرسه بوده است.
شروکن یک سلاح ساده، اما با تاریخ با ارزش است. به خاطر امکان استفاده در مواقع گوناگون و امکان و نحوه های ساخت متفاوتش، کاربردش گسترش فراوان یافته است. بر خلاف کاتانا و دیگر سلاح های تیغه مانند که دارای ارزش زیادی بودند این سلاح عموما ارزش مادی زیادی نداشته است، و شاید هم به دلیل ویژگی که پرتاب میشده و از خود فرد رانده میشده اهمیت کمتری برای صاحبش داشته است.
کاربرد و نقاط قوت
شروکن به صورت اصلی به عنوان سلاح پشتیبان و ثانویه برای سلاح هایی مانند کاتانا و یاری (نیزه) بوده است. این سلاح گاهی در هنگام جنگ نقش یک سلاح محوری به خود می گرفت. هنر استفاده از شروکن را شروکن جوتسو می نامند، که بخش کوچکی از آموزش های یک مدرسه معروف را در بر می گرفته است. مانند مدارس یاگیو شین کاگه ریو، تنشین شودن کاتوری شینتو ریو، ایتتو ریو، کوکیشین ریو، توگاکوره ریو.
به صورت کلی شروکن به عنوان یک سلاح اصلی برای کشتن مطرح نبوده است بلکه به عنوان یک سلاح ثانویه که نقش پشتیبان برای سلاح اصلی ، ماند شمشیر یا نیزه را داشته است. شروکن در درجه اول برای ایجاد زخم و مزاحمت و همچنین پرت کردن حواس مورد استفاده قرار می گرفته است. اهداف اصلی شروکن چشم ها، صورت، دست و پاها بوده اند. شروکن گاهی طوری مورد استفاده قرار میگرفته است که به دشمن آسیب بزند و وی را مجروح نماید و سپس گم شود، تا این تصور را در دشمن ایجاد نماید که توسط یک سلاح نامرئی آسیب دیده است.
شروکن ها مخصوصا هیرا شروکن ها، همچنین در راه های عبور و مرور قرار میگرفتند تا پای کسانی که بر روی آنها قرار میگرفت را آسیب بزنند. همچنین می توانستند با ترکیب شدن با مواد دود زا و مسموم ایجاد دود و مسمویت نمایند.
نینجاها با آلوده کردن شروکن ها با آب دهان بعضی حیوانات یا دیگر قسمت های بدن آنها شروکن را به باکتری آلوده میکردند و هنگام مجروح کردن دشمن این باکتری ها باعث مریض شدن و عفونت فرد زخمی می شد. بیماری کزاز یکی از این بیماری ها بوده است که توسط نینجا ها مورد استفاده قرار می گرفته است.
امروزه
شروکن های مدرن بر خلاف اسلاف خود، از فولاد ضد زنگ (استیل) ساخته می شوند و در بیشتر فروشگاه های چاقو در اروپا و آمریکا به فروش می رسند. در برخی کشورها (کانادا و آلمان) حمل آنها ممنوع می باشد. در برخی دیگر کشورها نیز آزاد است و در برخی دیگر برای حمل نمودن آن نیاز به داشتن مجوز است.
طریقه استفاده
بو شوریکن به طریقه های گوناگونی پرتاب میشود از جمله از بالای سر، زیر بازو، از بغل، و پشت سر، اما در هر روش چگونگی حرکت انگشتان و رها کردن های گوناگونی وجود دارد. مهمترین و مشهور ترین روش پرتاب شروکن جی کی دا هو (jiki da-ho) یا پرتاب مستقیم و هان تن دا هو (han-ten da-ho) یا پرتاب چرخش دار نامیده می شود. این دو نوع پرتاب با یکدیگر تفاوت های اساسی دارند در روش اول پرتاب کننده به شروکن اجازه چرخش را قبل از برخورد به هدف نمی دهد. در روش دوم شروکن با توجه به فاصله یک یا چند دور به دور خود می چرخد و به هدف اصابت می کند.
طبقه بندی دیگر
با توجه به آیتم اولیه که شروکن از آن ساخته می شود:
کوگی گاتا kugi-gata مدل میخ
هاری گاتا hari-gata مدل سوزن
تانتو گاتا tanto-gata مدل چاقو یا کارد
با توجه به شکلی که پس از ساخته شدن به خود می گیرد:
هوکو گاتا hoko-gata مدل نیزه
ماتسوبا گاتا matsuba-gata مدل سوزن های کاج
همچنین ابزار های دیگری نیز به عنوان شروکن به کار گرفته میشوند
کوگای kogai گیره موی زینتی
کوگاتا kogata چاقو و ابزار
هاشی hashi چوب غذا خوری ژاپنی