بیماری های گوسفندان

[بهـمن]

معرفی تعدادی از بیماری های گوسفندان
برگرفته از کتاب بیماری های گوسفندان
سایت دامکده (http://www.damkade.com)


اسهال خونی در بره


دونوع اسهال خونی در بره های نوزاد شناخته شده که عامل آنها دو میکروب متفاوت است .

۱- بیماری اسهال معمولا در بره های یک روزه تا دو هفته را مبتلا میسازد . در شکل حاد ، بره ی مبتلا ممکن است بدون نشان دادن اسهال در چند ساعت تلف شود . امکان دارد مدفوع قبل از مرگ آبکی و خونین شود . اغلب اوقات بیماری به شکل تحت حاد ظاهر می شود . و در این حالت یک اسهال شدید و گاهی توام با لکه های خون وجود دارد . کمی بعد مدفوع نیمه جامد میشود و دم حیوان و ناحیه میان دو ران می چسبد . میزان مرگ و میر تقریبا صد در صد است .در بدو تولد میتوان بره ها را با تزریق آنتی توکسین از ابتلا حفظ کرد .

۲- بیماری توام با اسهال در بره های نوزاد که در اماکن سر پوشیده متولد شده اند ، که باعث تلفات سنگین میشود .در اکثر موارد نشانه ها بیست تا سی و سه ساعت بعد از ظهور تولد ئ به ندرت در بره های مسن تر بعد از ۴۸ ساعت ظاهر می شود . اولین نشانه ظهور اسهال است که مدفوع نیمه جامد و زرد رنگ می شود . بره ها بی حال هستند و علاقه ایی به شیر خوردن ندارند . پشت خود را قوس می کنند و گوش و دم انها افتاده است . در حالت کشنده ، در عرض ۱۲ ساعت اسهال شدیدتر و مدوفع آبکی روشن به خاکستری و بدبو میشود و گاهی در آن لکه های خون مشاهده می شود . تلفات بین ۱۵ تا ۷۵ درصد است . عواملی مانند رطوبت ، سردی ، وضعیت بهداشتی نامناسب ، جایگاه زایمان در بروز بیماری موثرند .

پیشگیری:

رعایت اصول بهداشتی ، عامل اصلی جلوگیری از بیماری است . در زایمان در مرتع بیماری صورت نمیگیرد . جایگاه باید کاملا خشک باشد . میشها را هیچگاه نباید در جایگاه بسته نگه داشت مگر در موارد خیلی ضروری .

درمان :

درمان تا حد کمی موثر است . تجویز کمی از سولفامیدها در ۴ الی ۶ ساعت پس از تولد و تکرار در ۸ ساعت و تتراسکلین ها در درمان موثرند.

منبع : سایت دامکده

[بهـمن]

بیماری اسکرپی در گوسفندان و بز ها

http://damkade.com/wp-content/uploads/2010/12/damkade4-150x150.jpg (http://damkade.com/wp-content/uploads/2010/12/damkade4.jpg)



بیماری اسکرپی بدون تب کشنده و مزمن می باشد بیماری در گوسفند و بز بوده و به وسیله عاملی ایجاد می شود که میتوان ان را از دامی به دام دیگر منتقل ساخت . این عامل در بدن میزبان ازدیاد میکند . هیچ گونه شواهدی برای برقراری ایمنی در دامهای بیمار و یا به ظاهر شفا یافته نیست .

حساسیت در برابر بیماری اسکرپی ممکن است ارثی بوده یا بیماری به وسیله ی تماس مستقیم و یا احتمالا اشیا آلوده امکان پذیر است . انتقال عمومی در میش و قوچ های آلوده امکان پذیر است . اما در بزها انجام نمی گیرد . نشانی های اولیه پدیده های عصبی زود گذر است که گاه گاه به فاصله چندین هفته و مالش بدن به اجسام شروع می شود . خارش بیشتر در بالای کپل و ران ها و قاعده ی دم آشکار می شود . لرزش عضلانی ، طرز راه رفتن غیر عادی و لاغری شدید ، عدم توانایی در بلع ، استفراغ ، از بین رفتن صدای گوسفند و کوری است . خارش در بز کمتر است .

پیشگیری :

تمای حیواناتی که نشانی بیماری را آشکار میکنند باید ذبح شوند . اصطبل و پناهگاهای گوسفند باید تمیز و به محلول ۲ درصد سود سوز آور ضد عفونی شود از تماس دامهای حساس با جفت میشهای آلوده باید حتی المکان جلوگیری نمود .

درمان :

هیچ گونه درمانی در تغییر مسیر بیماری موثر نیست .
منبع : سایت دامکده

[بهـمن]

استرنژیلوز گوارشی در گوسفند
http://damkade.com/wp-content/uploads/2010/12/100899756700-150x150.jpg (http://damkade.com/wp-content/uploads/2010/12/100899756700.jpg)

این بیماری یکی از مهم ترین بیماری های انگلی دام به شمار می رود . بیماری به وسیله ی کرمهایی که در شیردان و اول روده ی باریک جایگزین میشوند تولید مشود . از علائم مشخصه ی بیماری کم خونی شدید آماس زیر فلک و اسهال است . مخاطات کم رنگ شده و پشم ها به راحتی کنده میشوند . در صورت عدم درمان دامها بر اثر ضعف و لاغری می میرند .
درمان :
بان مین – تی بنزول – نیلورم – تیابندازول – لوامیزول از راه تجویز دهانی بسیار موثرند .

[بهـمن]

استرنژیلوز ریوی در دام و گوسفندان
این بیماری در نتیجه ورود کرمها به ریه بروز می کنند. سه نوع کرم در تولید بیماری موثرند.اولی که از همه درازتر و به طول ۸۰ تا ۱۰۰ میلیمتر در نایژه و دومی به طول ۲۵ تا ۳۰ میلیمتر در نایژه کوچکند و سومی در حبابچه های هوایی زندگی میکند آلودگی معمولا در تابستان انجام میگیرد . دامها در هر سنی آلوده میشوند ولی دامهای جوان حساسترند . اگر میزان آلودگی شدید باشد ، بیماری به صورت حا بروز میکند اما اگر میزان آلودگی کمتر باشد ، در دامهای مسن عوارض مزمن به وجود می اورد که معمولا در طی ماههای زمستان همان سالی بروز میکند . در آلودگی شدید در گوسفندان جوان ممکن است اسهال شدید و پر دوامی مشاهده گردد ولی در گوسفندادن مسن تر در ماههای زمستان مدفوع به تناوب نیمه اسهالی و بیش از حد معمول حاوی بلغم و گاهی خون میباشد . حیوان خیلی زود لاغر میشود ، پشت خود ر کمانی نگه میدارد و با کندی قدم بر میدارد . سرفه و ترشح مواد چرکین از بینی از علائم مهم بیماری اند . احتمال بروز حالت کنده شدن پشم نیز وجود دارد.
پیشگیری :
برای آنکه میزان آلودگی در گوسفندانی که در مراتع نگهداری میشوند به حداقل تقلیل یابد ، باید سه بار در سال یعنی اوایل ، اواسط تابستان ، و اواخر پاییز به آنها داروی ضد کردم موثر تجویز کرد و پس از هر بار تجویز دارو باید گله را به چرگاه تمیزی فرستاد . باید هدف این باشد که گله را موقعی تحت درمان داروی ضد کردم قرار دهند که شرایط بد آب و هوای ، مثل تابستان های خشک و یا زمستان های بسیار سرد تعداد زیادی از لاروها را در مرتع از بین ببرد . به گوسفندانی که در زمستان در آغل نگهداری میشوند و در این موقع مخاطره ی بیماری برای آنها شدید است باید یک بار داروی ضد کردم خورانید که بهترین موقع ۱ الی ۲ ماه قبل از زایش است . چرا کردن گوسفندان در مرتع جوی دوسر سبز ، موجب از بین رفتن کرم از روده میشود . واکسیناسیون دارای ارزش محدودی در پیشگیری است .
درمان :
خورانیدن یا ترزیق نیلورم به صورت آمپول قرص با پودر کاملا موثر است . فرانوساید از طریق ترزیق زیر جلدی آن مفید می باشد .
منبع : سایت دامکده

[بهـمن]

بیماری آبله در گوسفند
http://damkade.com/wp-content/uploads/2010/12/damkade3-150x150.jpg (http://damkade.com/wp-content/uploads/2010/12/damkade3.jpg)
این بیماری با ظهور تاول در روی پوست مشخص میشود . بیماری ویروسی بوده و به سرعت در اثر تماس منتشر میشود و بیماری ممکن است از راه استنشاق و به وسیله خراشهای پوستی انتقال یابد .
افزایش درجه حرارت ، افزایش تنفس ، تورم پلک ها ، موکوس از بینی ، بی اشتهایی مطلق ، یبوست ، ادرار منقطع از نشانی های بیماری است . دانه ها اغلب در دومین روز ظاهر میشود . این دانه ها به خصوص در قسمت هایی از بدن که فاقد پشمند مثل پلک چشم ، سوراخ های بینی و لبها و همچنین در سینه و شکم و پستان بروز می کند . دانه های در دهان ظاهر شده باعث ترشح بزاق میگردد . مرگ و میر در آبله در اثر تهاجم میکروبهای ثانوی است . دوره بیماری تا ۸ هفته طول میکشد در عرض این مدت گوسفند لاغر میشود و ممکن است پشم خود را از دست بدهد .
انتقال بیماری در اثر تماس با گوسفندان آلوده یا اشیایی که با ویروس آلوده شده اند صورت میگیرد .
پیشگیری :
تزریق واکسن در پیشگیری موثر است . هر شیشه واکسن حلال یکصد سی سی آب مقطر دارد که مایع در آن حل شده و ۰٫۵ سی سی زیر جلد تزریق میشود . برای بز واکسن مجزایی وجود دارد که عینا در مورد گوسفند کاربرد دارد . تزریق در مورد دامهای آبستن ایرادی ندارد . جدا کردن دامهای مبتلا در پیشگیری بیماری ضروری است .
درمان:
گرم نگه داشتن و تقویت عمومی بدن دام تا حدی موثر است . استفاده از داروهای مسکن تا حدی مفید است . بیماری چون ویروسی بوده باید سیر خود را طی کند اما در صورت بروز و تهاجم میکروبها باید از آنتی بیوتیک استفاده نمود .
منبع : برگرفته از کتاب بیماری های گوسفند ها
تایپ : سایت دامکده

[بهـمن]

درمان اسیدوز لاکتوز شکمبه در گوسفند
پژوهشگران دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز موفق به درمان اسیدوز لاکتوز شکمبه در گوسفند با استفاده از محلولهای هیپرتونیک بیکربنات سدیم شدند.
دکتر”افشین جعفری دهکردی” دانشجوی رشته دکتری تخصصی بیماریهای داخلی دامهای بزرگ در پایان نامه دکترای تخصصی دامپزشکی خود که به راهنمایی دکتر محمد رحیم حاجی حاجیکلایی، دکتر محمد نوری و دکتر فریدون صابری افشار صورت گرفت با مقایسه محلولهای هیپرتونیک و ایزوتونیک بی‌کربنات سدیم در درمان اسیدلاکتیک تجربی شکمبه در گوسفند موفق شد درمان مناسبتری برای این بیماری پیدا کند.
معاون پژوهشی دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز شنبه در این باره گفت: در این پژوهش به منظور مقایسه محلولهای ایزوتونیک و هیپرتونیک بی‌کربنات سدیم در درمان اسیدوز لاکتیک تجربی شکمبه در گوسفند، ‪ ۱۵‬راس گوسفند ماده تقریبا چهارساله انتخاب و به صورت کاملا تصادفی به سه گروه پنج تایی شامل یک گروه شاهد بیمار و دو گروه تحت درمان تقسیم شدند.
دکتر”محمد رحیم حاجی حاجیکلایی” افزود: هفت روز قبل از ایجاد بیماری با استفاده از تکنیک رومینوستومی، فیستول‌گذاری شکمبه انجام شد و در تمامی گروهها بیماری اسیدوز لاکتیک شکمبه با استفاده از شکر به میزان ‪ ۱۸‬گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت تلقیح داخل شکمبه‌ای ایجاد شد.
وی اضافه کرد: پس از این اقدام نمونه برداری‌های لازم از گروه شاهد و گروه تحت درمان انجام شد سپس همزمان با کاهش ‪ pH‬خون و شکمبه و آشکار شدن علایم بالینی بیماری اسیدوز لاکتیک شکمبه، درمان با استفاده از درمانهای حمایتی هیدرواکسید منیزیم به صورت داخل شکمبه‌ای و محلولهای ایزوتونیک بی کربنات سدیم ‪ ۳/۱‬درصد و هیپرتونیک بی‌کربنات سدیم ‪ ۴/۸‬درصد محلول در دکستران ‪ ۷۰‬به طور جداگانه به صورت تزریقی انجام شد.
دکتر حاجیکلایی افزود: به منظور ارزیابی اقدامات انجام شده بعد از درمان نیز نمونه خون و شکمبه اخذ شد و معاینات بالینی انجام پذیرفت.
نتایج این مطالعه نشان داد که هر دو نوع روش درمانی، توانایی اصلاح پیامدهای بالینی و آزمایشگاهی اسیدوز لاکتیک شکمبه را داشتند با این تفاوت که استفاده از محلول ایزوتونیک بی‌کربنات سدیم هنگام تجویز نیاز به حجم بالایی از محلول دارد و استفاده از این مقدار حجم نیاز به صرف وقت بسیاری دارد که در این حالت ممکن است درمان ناقص انجام شود ضمن اینکه هزینه بیشتری به دامدار تحمیل می‌شود.
معاون پژوهشی دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز اضافه کرد:
استفاده از محلول هیپرتونیک بی‌کربنات سدیم با توجه به نیاز به حجم کم، صرف وقت اندک، تکمیل مراحل درمان و نداشتن عوارض جانبی روش مناسبتری برای درمان اسیدوز لاکتیک شکمبه در نشخوارکنندگان است.
دکتر حاجیکلایی افزود: بیماری اسیدوز لاکتیک شکمبه یکی از بیماریهای شایع در نشخوارکنندگان ( گاو ، گوسفند و بز) است که در تمامی فصول به علت پرخوری این دامها در اثر مصرف مواد غذایی حاوی کربوهیدارت بالا مانند آرد گندم، آرد جو، خرمای زیاد، سیب، سیب زمینی و هر نوع مواد قندی دیگر موجب بیماری و تلف شدن دامها می‌شود.
وی با اشاره به اینکه بیماری در دو حالت حاد و مزمن در دامها رخ می‌دهد اظهار داشت: شکل مزمن بیماری در اثر خوردن تدریجی مواد غذایی حاوی کربو هیدرات ایجاد می‌شود که التهاب شکمبه، سوء هاضمه، لنگی، کاهش تولید و کاهش چربی شیر را به همراه دارد.
به گفته دکتر حاجیکلایی نوع حاد بیماری نیز که با خوردن یکدفعه مقدار زیادی مواد غذایی حاوی کربوهیدرات رخ می‌دهد عمده‌ترین علایم آن اسیدوز، بی اشتهایی، کوری، اتساع شدید شکمبه، تجمع آب زیاد داخل شکمبه، کم آبی بافتها، افسردگی، اسهال و در نهایت زمین گیر شدن و مرگ دام در مدت کمتر از ‪ ۲۴‬ساعت است.