Joseph Goebbels
4th August 2011, 06:26 PM
پژوهشگران دانشگاه تبريز به کمک نانوذرات آنزيمي، روشي دوستدار محيط زيست و مقرون به‌صرفه براي حذف اكسيژن از آب تغذيه‌ي ديگ‌هاي بخار معرفي کردند.
دکتر افضل كريمي، عضو هيئت علمي دانشگاه تبريز، در گفتگو با بخش خبري سايت ستاد فناوري نانو گفت: «حذف اكسيژن از آب تغذيه‌ي ديگ‌هاي بخار به دو روش فيزيکي و شيميايي انجام مي‌گيرد. از آنجا كه بحث سلامتي كاربر، محصول در تماس با بخار و آلودگي‌هاي زيست محيطي در دنياي پيشرفته‌ي امروز، اهميت بسيار زيادي يافته‌است، تمام صنايع در جهت كاهش آلودگي‌هاي زيست محيطي مي‌كوشند».
دکتر کريمي افزود: «بسياري از صنايع براي اين منظور از مواد پرمصرفي نظير هيدرازين که به شدت سمي است و محدوده‌ي دمايي عملكرد آنها بالا است، استفاده مي‌کنند. ما در اين پروژه به توليد نانوذرات آنزيمي سازگار با محيط زيست و كاربر، پرداختيم. شايان ذکر است که حذف آنزيمي اكسيژن محلول، هيچ‌يك از معايب مواد شيميايي را ندارد، به‌طوري‌که در دماهاي پايين سرعت واكنش مناسب است، ذرات جامد ايجاد نمي‌شود، كار با آن آسان بوده و نياز به سرمايه‌گذاري اوليه‌ي چنداني ندارد. مواد به كار رفته در اين روش ايمن و ساده بوده و محصول واكنش، ماده‌اي اكسيژن‌زدا است كه مي‌تواند ضعف كاركرد آنزيم‌ها در دماي بالا را جبران کند».
به گفته‌ي محقق اين پژوهش، اين طرح به سفارش وزارت صنايع و معادن (مركز حمايت از طرح‌هاي صنايع نوين) در مقياس نيمه صنعتي با موفقيت اجرا شده‌است.
دکتر کريمي در رابطه با جزئيات اين پژوهش گفت: «گلوكز طي اكسايش آنزيمي، اكسيژن محلول در آب را جذب كرده، گلوكونات و هيدروژن پر اكسيد توليد مي‌كند. در اين پژوهش، براي افزايش بارگذاري و عملكرد آنزيم در فرآيندهاي پيوسته، گلوكز اكسيداز بر بستر نانوحفره‌ي دي اكسيد منگنز تثبيت شد. اين پايه، علاوه‌بر ايجاد بستر مناسب جهت تثبيت آنزيم، به‌عنوان كاتاليست تجزيه‌ي هيدروژن پراكسيد، عمل كرده و زنجيره‌ي اكسيژن‌زدايي را تكميل مي‌كند. محصول فرعي واكنش، گلوکونات نيز به عنوان ماده‌ي شيميايي اكسيژن‌زدا شناخته شده‌است و چون به‌همراه آب تغذيه وارد بويلر مي‌شود، در دماهاي بالا مي‌تواند مقادير باقي‌مانده‌ي احتمالي اكسيژن را از آب حذف نمايد».
گفتني است که در اين طرح، بيوراكتور حذف اكسيژن محلول از آب به مقدار 100 ليتر بر دقيقه (آب تغذيه‌ي ديگ بخار كوچك) بر اساس فناوري تثبيت آنزيم در بستر نانوحفره، طراحي و اجرا شده‌است.
به گفته‌ي پژوهشگر، اين طرح از نظر دوستداري محيط زيست و ايمني، موفق و از نظر اقتصادي با روش‌هاي مشابه شيميايي قابل مقايسه است.
جزئيات اين پژوهش -که در قالب پايان‌نامه‌ي كارشناسي ارشد مهندس فاطمه مهدي‌زاده با همکاري مهندس مصطفي آق‌بلاغي و مهندس طاهر رمه‌دوست با راهنمايي دکتر افضل کريمي انجام شده‌است- در مجله‌ي Desalination (جلد 275، صفحات 153-148، سال 2011) منتشر شده‌است.
http://www.nano.ir/newstext.php?Code=9480
دکتر افضل كريمي، عضو هيئت علمي دانشگاه تبريز، در گفتگو با بخش خبري سايت ستاد فناوري نانو گفت: «حذف اكسيژن از آب تغذيه‌ي ديگ‌هاي بخار به دو روش فيزيکي و شيميايي انجام مي‌گيرد. از آنجا كه بحث سلامتي كاربر، محصول در تماس با بخار و آلودگي‌هاي زيست محيطي در دنياي پيشرفته‌ي امروز، اهميت بسيار زيادي يافته‌است، تمام صنايع در جهت كاهش آلودگي‌هاي زيست محيطي مي‌كوشند».
دکتر کريمي افزود: «بسياري از صنايع براي اين منظور از مواد پرمصرفي نظير هيدرازين که به شدت سمي است و محدوده‌ي دمايي عملكرد آنها بالا است، استفاده مي‌کنند. ما در اين پروژه به توليد نانوذرات آنزيمي سازگار با محيط زيست و كاربر، پرداختيم. شايان ذکر است که حذف آنزيمي اكسيژن محلول، هيچ‌يك از معايب مواد شيميايي را ندارد، به‌طوري‌که در دماهاي پايين سرعت واكنش مناسب است، ذرات جامد ايجاد نمي‌شود، كار با آن آسان بوده و نياز به سرمايه‌گذاري اوليه‌ي چنداني ندارد. مواد به كار رفته در اين روش ايمن و ساده بوده و محصول واكنش، ماده‌اي اكسيژن‌زدا است كه مي‌تواند ضعف كاركرد آنزيم‌ها در دماي بالا را جبران کند».
به گفته‌ي محقق اين پژوهش، اين طرح به سفارش وزارت صنايع و معادن (مركز حمايت از طرح‌هاي صنايع نوين) در مقياس نيمه صنعتي با موفقيت اجرا شده‌است.
دکتر کريمي در رابطه با جزئيات اين پژوهش گفت: «گلوكز طي اكسايش آنزيمي، اكسيژن محلول در آب را جذب كرده، گلوكونات و هيدروژن پر اكسيد توليد مي‌كند. در اين پژوهش، براي افزايش بارگذاري و عملكرد آنزيم در فرآيندهاي پيوسته، گلوكز اكسيداز بر بستر نانوحفره‌ي دي اكسيد منگنز تثبيت شد. اين پايه، علاوه‌بر ايجاد بستر مناسب جهت تثبيت آنزيم، به‌عنوان كاتاليست تجزيه‌ي هيدروژن پراكسيد، عمل كرده و زنجيره‌ي اكسيژن‌زدايي را تكميل مي‌كند. محصول فرعي واكنش، گلوکونات نيز به عنوان ماده‌ي شيميايي اكسيژن‌زدا شناخته شده‌است و چون به‌همراه آب تغذيه وارد بويلر مي‌شود، در دماهاي بالا مي‌تواند مقادير باقي‌مانده‌ي احتمالي اكسيژن را از آب حذف نمايد».
گفتني است که در اين طرح، بيوراكتور حذف اكسيژن محلول از آب به مقدار 100 ليتر بر دقيقه (آب تغذيه‌ي ديگ بخار كوچك) بر اساس فناوري تثبيت آنزيم در بستر نانوحفره، طراحي و اجرا شده‌است.
به گفته‌ي پژوهشگر، اين طرح از نظر دوستداري محيط زيست و ايمني، موفق و از نظر اقتصادي با روش‌هاي مشابه شيميايي قابل مقايسه است.
جزئيات اين پژوهش -که در قالب پايان‌نامه‌ي كارشناسي ارشد مهندس فاطمه مهدي‌زاده با همکاري مهندس مصطفي آق‌بلاغي و مهندس طاهر رمه‌دوست با راهنمايي دکتر افضل کريمي انجام شده‌است- در مجله‌ي Desalination (جلد 275، صفحات 153-148، سال 2011) منتشر شده‌است.
http://www.nano.ir/newstext.php?Code=9480